Lokale interruptie: Congres van de Jonge Democraten

Hexagon

Dit weekend was ik bij het landelijk congres van de Jonge Democraten in Rotterdam. De jongerenorganisatie van D66 waar ik nog steeds lid van ben. Ooit, in het jaar 2005, begon ik mijn politieke hobby bij deze organisatie. En ik heb twee jaar lang in het bestuur van de Brabantse afdeling gezeten. Een leuke en toegankelijke manier voor jongeren om met de politiek in aanraking te komen. Iets waar ik veel aan heb gehad als het gaat om politieke vaardigheden en mijn algemene ontwikkeling in het algemeen.

Tegenwoordig speel ik geen belangrijke rol meer in de Jonge Democraten. Ik bezoek vooral lokale bijeenkomsten. En soms voorzie ik de huidige Brabantse bestuursleden nog wel van tips en advies. Volgend jaar zal het mijn laatste jaar worden. Na het jaar dat ik dertig ben geworden zal ik automatisch van de ledenlijst verdwijnen. Als toehoorder zal ik natuurlijk welkom blijven maar mijn stem- en spreekrecht verlies ik. Dat is geheel terecht. Bij een jongerenorganisatie hoort het dat er eens een einde aan komt. En het is ook niet goed wanneer verenigingsmastodonten teveel over hun graf heen regeren.

Op een congres, dat van vrijdagavond tot zondagavond duurt, wordt gestemd over het politiek programma en worden bestuursleden in functie gekozen. Maar de krenten in de pap zijn vaak de gastsprekers. De sprankelende verschijning van Carola Schouten was een mooi begin. Al had ze misschien wat minder op de standaard tegenstellingen van D66 en de CU moeten ingaan. Ze had beter met een meer origineel verhaal kunnen komen. Iets dat echt tot nadenken van beide achterbannen kan leiden. Zeer spraakmakend was ook de jonge eurosceptische hoogleraar Thierry Baudet die een hele stapel van zijn boeken bij zich had. Hij verkocht nog aardig wat exemplaren. Al was dat soms met de voorwaarde dat hij zijn emailadres erin schreef. Die zal nog aardig bestookt worden met kritische vragen.

Minstens zo boeiend is het informele gedeelte van zo'n congres. Je ontmoet veel interessante nieuwe mensen met heel verschillende studies en achtergronden. Je ontmoet ook andere jonge raadsleden weer eens. Zoals Rob Jetten (Nijmegen), Robbert Nijboer (Heemskerk) en Peter van Gool (Tilburg). Altijd leuk is het feest dat op de zaterdagavond wordt gehouden. Helaas kreeg ik door mijn nieuwe schoenen last van mijn voeten. Daardoor had ik na het einde van het reguliere feest, om 3 uur in de nacht, geen zin meer in een afterparty in de foute Baja beach club. Maar een goed feest was het zeker. En waar jonge mensen met een gezamelijke missie elkaar treffen springt er ook nog wel eens een vonkje over. Iets dat tot leuke nieuwtjes leidt bij het ontbijt op de zaterdag- en zondagochtend. Hoe failliet de wietpas is was te merken aan de internationale gasten (leden van vergelijkbare organisaties uit het buitenland), die zonder problemen aan Hollandse groenten konden komen voor een toeristische joint.

Spannend was de verkiezing voor de voorzitter. Ik denk dat met Wieke Timmermans de beste gewonnen heeft. Ze is een bevlogen jongedame die ook haar kwetsbare, menselijke kant durft te laten zien. Een eigenschap die ik waardeer in politieke ambtsdragers. Bij zo iemand heb je het idee dat ze ook echt tot het uiterste gaan.

Jammer vond ik de keuze voor secretaris organisatie. Niet dat ik de winnende Ingrid van Rijt een slechte kandidate vond, ik heb alle vertrouwen in haar capaciteiten. Maar ik had het de minstens zo geschikte Brabantse Stefan Trum gegund. Iemand die met zijn achtergrond had meer diversiteit gebracht. Iemand met een volkse afkomst, die eerst via VMBO en daarna via het HBO vooruitkomt en die een bijbaan heeft als taxichauffeur, is binnen de JD veel zeldzamer dan de zoveelste universiteitsstudent die uit een gespreid bedje komt. Niet dat ik voor allerlei opgelegde quota ben. Maar voor een politieke organisatie als de JD is het belangrijk dat men voldoende feeling heeft met hoe men in verschillende groepen binnen de samenleving denkt. Zeker in de tijd waarin de kloof tussen hoog- en laagopgeleiden groeit, is het toch belangrijk om mensen te hebben dit zich ook kunnen inleven in iemand uit een andere groep. Politiek bedrijf je immers voor iedereen en niet slechts voor de mensen die jouw beeld van de wereld hebben.

Overigens moet het wel van twee kanten komen. Middelbaar en lager opgeleiden zouden ook zelf meer initiatief kunnen tonen om hun geluid in de politiek te laten horen. Een MBO'er vinden op een partijcongres is vaak al een hele klus. En ook in campagnes zijn ze zeer moeilijk benaderbaar. Ik herinner me hoe moeilijk het al is om ze zo ver te krijgen dat ze een folder van je aan te nemen tijdens de verkiezingscampagnes. Dat is bijzonder jammer. Wie niet wil dat slechts doctorandussen het politieke debat domineren moet meedoen aan het politieke proces en zijn geluid laten horen. Dat is nodig om ook in de toekomst met een evenwichtig beleid te kunnen komen.

Rogier Verkroost (29) is gemeenteraadslid namens D66 in Eindhoven. In de weblogserie 'Lokale interruptie' beschrijft hij het reilen en zeilen van een lokale politicus.