Nederland - Brazilië

Soms krijgen wij mooie verhalen opgestuurd van onze users, en wij zijn dan ook niet te beroerd om die te plaatsen. Iemand heeft er immers veel werk aan gehad. Dit verhaal gaat over de beleving tijdens Nederland - Brazilië. Pak de popcorn er maar bij!

Rond drie uur kom ik aan op mijn werk. Vandaag is het dan zover, Nederland staat in de kwartfinale. Ik ben zo zenuwachtig, ik voel me weer als het kleine meisje dat voor het eerst op schoolreisje gaat. Ik baal wel een klein beetje dat ik het niet in de kroeg kan kijken, zoals elke wedstrijd. Zo gezellig. Zodra ik een voet binnen de deur heb gezet komt Pim, een van onze bewoners,op me af rennen. Pim woont begeleid zelfstandig bij onze woongroep en is net zoals ik helemaal koekeloerie van voetbal. Pim is vrij druk van zichzelf en loopt altijd over van vragen. Hooooooooooooooooi, Karin, nou vandaag moet het gebeuren, hè! Zijn gezicht is bezweet van de warmte en de inmiddels opgelopen spanning. Hij heeft een glimlach van oor tot oor. Meegaand in zijn enthousiasme, geef ik hem een kneepje in zijn arm en zeg net zo nerveus te zijn als hij. We gaan ervoor Pim! Pim kan ervoor kiezen om de wedstrijd in zijn eigen appartement te zien maar hij zit goed in zijn velletje en geeft aan samen met ons te willen kijken. Om kwart voor vier zetten we de tv aan. Pim stiefelt door de woonkamer. Hoe lang moeten ze spelen Karin? Moeten ze winnen om door te gaan? En wat als het een gelijke stand is? Pim kan bijna niet meer stoppen met praten. Op al zijn vragen probeer ik zo goed mogelijk antwoord te geven.

Om 16:00 is het moment dan eindelijk aangebroken. Het Nederlandse volkslied schalt door de kamer. Het eerste kwartier kan ik zelf helaas niet kijken maar met een radiootje op de achtergrond beleef ik het mee. Als Brazilië scoort komt Pim gelijk naar me toe rennen en schreeuwt: Helaaaaaaaaaaas, ze staan 0-1 achter!! Als ik terug kom in de woonkamer heeft Pim toch zijn woning maar weer even opgezocht. De spanning is hem even te veel. Bij elke bal die richting Braziliaans doel gaat hoor ik hem enthousiast mee brullen. Ik doe net zo hard mee. Af en toe roepen Pim en ik even naar elkaar. Jammmmmmmmmmmmmerrrrrrrrrrrrrrr! Oeeeeeeeeeeehhhhhh mis! Oeeeeei!

Als de eerste helft is afgelopen komt Pim de woonkamer weer binnen lopen. Nou Karin, dat ziet er niet zo best uit. Ze moeten wel winnen, hè!! Pim heeft inmiddels nog meer zweet op zijn voorhoofd ontwikkelt. Kijk Karin, ik heb toch mijn oranje shirt maar even aangetrokken, misschien helpt het. Het Oranje gekleurde shirt is een shirt afkomstig van de landmacht maar Pim draagt het al was het het voetbalshirt van Johan Cruijff. Ik wil hem niet teleurstellen want stiekem begin ik toch te twijfelen aan de winstkansen van "Onze jongens!" Ze gaan het vast goed maken in de tweede helft, positief blijven, zeg ik.

Dan klinkt het fluitsignaal voor de tweede helft. Pim zijn ogen staan strak gericht op het scherm. Hij zit op het puntje van zijn stoel. Als hij me aankijkt knipoog ik even, het komt vast goed, Pim. En dan is eindelijk het moment daar, Nederland scoort 1-1. Pim vliegt van zijn stoel en geeft me een knaller van een high five. Met zijn allen juichen we voor Nederland. Ik heb kippenvel op mijn armen staan. Pim weet niet meer waar hij het moet zoeken. Weer begint hij door de woonkamer heen te lopen, gaat voor het beeld staan en kwekt aan een stuk door.

Ga zitten, Pim! Anders pak ik secondelijm en plak je kont vast aan de stoel, zeg ik. Ik word nerveus van je. Pim kijkt me aan en zegt, daarom loop ik ook, ik word helemaal gek. Toch gaat hij zitten en gespannen kijken we toe hoe Nederland de wedstrijd vervolgt. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Als Nederland wint gaan we straks met zijn allen in polonaise door de kamer, zeg ik. Pim kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. Ja, zeg ik, dan moeten we het even goed vieren, toch? Pim kan niet breder glimlachen en vindt het best. Met zijn allen? vraagt hij. En wie gaat er dan voorop? En waar gaan we langs? Jij gaat voorop, zeg ik, en we zien wel waar we heen lopen. En wat we beiden niet verwacht hadden, gebeurt dan uiteindelijk toch.

Nederland scoort 2-1 en het dak gaat er af in de woonkamer. Pim en ik schreeuwen onze longen uit ons lijf en wederom wordt er een dikke high five uitgedeeld. Wat een wedstrijd! De laatste minuten zijn aangebroken. Het is erop of eronder. Pim heeft weer een spraakwaterval aan vragen. Hoe lang moeten ze nog spelen? En wat als het nu nog gelijk wordt? Hoeveel minuten blessuretijd komen er nog bij? Ik geef aan dat het hooguit 2 of 3 minuten zullen zijn. En gaan we echt de polonaise doen? Pim is er een beetje verlegen onder.

En inderdaad, de blessuretijd is 3 minuten. Tergend langzaam tikken de seconden weg. 10, 9, 8 , 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, 0. Fluit dan af! roept Pim. En dan eindelijk, fluit de scheidsrechter voor het einde van de wedstrijd. Nederland heeft gewonnen, ontlading maakt zich meester van ons. Kom op, zeg ik. Tijd voor de polonaise. En daar gaan we met zijn vieren, Pim voorop. Luid zingend, Olé, Olé, Olé, Olé, we are the Champions!! En wij doen net zo luid mee. Wild zwaaiend met onze armen lopen we een rondje. Naar binnen, naar buiten, iedereen staat te kijken, maar daar trekken wij ons niets van aan. Wat een wedstrijd! Nederland heeft gewonnen! Mijn baal gevoel is als sneeuw voor de zon verdwenen.

De namen in dit verhaal zijn fictief i.v.m. privacy. Met dank aan breative36 voor de submit.