Het kind in ons...

Afgelopen weekend was ik op een verjaardag van een vriend. De welgestelde jongeman heeft de respectabele leeftijd bereikt van 30 jaar. Mooie vrouw, 2 zoontjes, leuke baan, kortom hij loopt op schema. Niks om voor te schamen dus. Al zijn vrienden en familie waren aanwezig. De zon was naakt die dag en scheen hoog in de blauwe hemel. We aten en dronken zoveel we wilden.

We stonden buiten dus gelukkig te zijn met z’n allen, toen ik werd overgenomen door een intense kalmte te midden van de drukte. Er was geen ruimte om na te denken, relativeren of te participeren in de situatie. Ik zag de kinderen van de jarige spelen. Ze waren aan het rennen. Grote glimlach op hun gezicht. Ze vielen keihard en stonden weer op. Met al mijn zintuigen besloot ik hun een aantal minuten te observeren. In plaats van te denken dat ze maar kinderen zijn die heen en weer rennen. Wat ik toen allemaal tegen kwam was echt prachtig….

Als je geboren word dan val je midden in een verhaal. Een verhaal zonder begin of eind. So called: The never ending story… Zoiets als het heelal ja!

Je doorloopt verschillende stadia die “Je ontwikkeling” word genoemd. Van baby, naar peuter, naar kleuter, naar puber/tiener en dan promoveer je als het goed is tot volwassene. En dan gaat het er echt om! De basis is gelegd voor een vruchtbare toekomst. Uiteraard afhankelijk van waar je ziel aan bloot is gesteld gedurende je ontwikkeling.

Wat is volwassen zijn eigenlijk? Iemand die verantwoordelijkheid draagt voor al zijn daden? Integer en oprecht zijn klinkt ook heel volwassen. Iemand die volwassen is werkt ook voor zijn geld. Dat is dus waar ik aan denk als ik aan het relatieve begrip volwassen denk. Dat kan bij iedereen weer anders zijn.

Als kind had ik wensen. Heel veel wensen. Dromen had ik ook. Heel veel zelfs. Ze begonnen vaak zo: Later als ik groot ben… dan… dan ......

De hongerige drang naar groot willen worden. Volwassen willen zijn. Eenmaal volwassen valt het allemaal best tegen. Dan zie je eigenlijk hoe smerig de wereld in elkaar zit. Hoe mensen daadwerkelijk zijn. En vooral hoe verdrietig eigenlijk iedereen is. Dat vrije gevoel wat je had als kind is definitief verleden tijd. Want je moet natuurlijk volwassen zijn. Er worden dingen van je verwacht en de hele samenleving zet je onder druk. Omdat je natuurlijk van alles moet. Klinkt als realiteit nietwaar???

Wat ik zo prachtig vind aan kinderen is dat ze symbool staan voor puurheid in een afschuwelijke wereld. En we zijn het allemaal geweest. En als je echt goed bent kun je altijd beroep doen op het kind in jou.. Daar liggen de antwoorden. Maar helaas zijn de meeste van ons het onderweg vergeten of verloren. Noem het verbitterd. Een kind heeft geen materialistische aanvulling nodig om gelukkig te zijn zoals de volwassenen. Geen drank, vrouwen, drugs, auto’s om zich iemand te voelen. De ziel is zuiver! En we weten allemaal dat hoe ouder we worden, de zuiverheid van de ziel steeds meer afneemt. Met andere woorden, naar mate de tijd verstrijkt neemt je onschuld af.

Trieste conclusie eigenlijk. Dat je als kind nog niet het besef kan hebben om inzicht te krijgen in de volwassen wereld. Want dan had je kunnen zien dat het daarna nooit meer leuker zou worden.

Met andere woorden: Het leven begon op zijn hoogtepunt en eindigt waarschijnlijk op z’n dieptepunt.

Zou je dit niet aan alle kinderen van de wereld willen vertellen........ ??

Appie