Op je blote voeten het Fortis Circus Theater betreden

Heb je het toevallig ooit eens geprobeerd?
Moet je dan toch eens doen. De gezichten die je krijgt toegeworpen zijn hilarisch. En toen was de musical nog niet eens begonnen... Kan je nagaan.

Gistermiddag was de laatste voorstelling van Tarzan. Toch altijd een emotioneel moment voor een musicalfan als ik. Vandaag m’n bed niet uitgekomen en met een doos tissues de CD keer op keer afgespeeld.
 

Goed, dat viel wel mee. Maar de dag ervoor was dan natuurlijk de enerlaatste voorstelling van Tarzan. Nu vind ik die persoonlijk leuker dan de laatste. En dan bedoel ik niet die van Tarzan want dat is moeilijk te zeggen. Maar over het algemeen is de enerlaatste voorstelling leuker dan de laatste.
“Die is gek”, zal je wel denken. Het is wel echt waar wat ik zeg. Sterker nog, ik heb er een hele theorie voor bedacht.

De eerste en de laatste voorstelling van een musical zijn altijd grote momenten. Pers erbij, rode loper, belangrijke personen: je kent het beeld wel. Dit betekent dat bij zo’n voorstelling ook alles perfect moet lopen. Maar laat het nou net leuker zijn als het niet helemaal perfect is.
 

Om nou de imperfectie van de imperfectie te hebben moet je naar de enerlaatste voorstelling gaan. In deze voorstelling vatten ze volgens mij gewoon samen wat er door de jaren heen misging en grappig was. Kortom, het is meer een cabaret voorstelling dan een musical. Ik lag ook echt onder m’n stoel van het lachen. Ik zal jullie verder besparen wát er dan zo intens grappig was, want voor outsiders (wat de meesten van jullie waarschijnlijk zijn) is dat niet te snappen.

Maar terug naar the point van dit verhaal. Geen schoenen. Ja, dat was ook zo iets... Dan ga je met 2 vriendinnen uit Leeuwarden naar die voorstelling. Komen ze je thuis ophalen (ik woon in de weekenden in Den Haag, dus ik woon om de hoek daarzo) en waarschuw je ze van tevoren nog dat het met mooi weer niet te doen is met parkeren in Scheveningen. Maar één van de 2 wist wel gratis parkeerplekken... Goed, toch met die wagen naar Scheveningen gereden. Natuurlijk geen parkeerplek te vinden.

Een typisch voorbeeld van een: I TOLD YOU SO! Maar goed, toen het kwart voor 8 was en we nog maar een kwartier hadden om op tijd te komen, hadden we nog steeds geen parkeerplek. Toen was de I-told-you-so iets minder grappig. Uiteindelijk hebben we wel een parkeerplek gevonden en toen moesten we gaan rennen.

Maar. Ik had net bedacht om er die avond netjes uit te gaan zien, inclusief 7 centimeter hoge hakken. Nu loop ik eigenlijk nooit op hakken, dus in gewoon tempo lopen is al een overlevingstocht op zich, maar rennen?! Ja dag. Ik heb mijn paarse muiltjes uitgegooid, opgeraapt en ik ben op m’n blote voeten Scheveningen door gerend. Uiteindelijk beviel dit schoeisel mij zodanig dat ik zonder pardon ook op deze manier het circustheater ben binnen gegaan.

Meneer portier keek me vreemd aan. Een andere medewerker ook. En toen realiseerde ik me pas dat ik met 2 schoenen in m’n armen stond, in plaats van dat ze aan mijn voeten bevestigd waren. Oops.
Door het gebrek aan tijd kon ik ze niet meer vastmaken en al wankelend liep ik de overvolle zaal in.

Waar de musical, god zij dank, nog niet was begonnen. Toch niet voor niks m’n voeten kennis laten maken met de vieze straten van Scheveningen.