Tegenwoordig sta je zelfs op de wegen binnen de bebouwde kom al muurvast, dus ga je als automobilist vanzelf een beetje om je heen zitten kijken. In de auto voor mij zat een meisje, maar aan de ogen in de binnenspiegel kon ik niet bepalen of het een lekker ding was of niet. In mijn eigen binnenspiegel zag ik de vrouw in de auto achter mij net een lekkere dikke puist in haar nek uitknijpen. Ja, vrouwen zijn de beschaafdheid zelve, behalve als ze denken dat niemand ze ziet. Enigszins teleurgesteld en misselijk, keerde ik daarom mijn blik af en mijn oog viel op een poster in het bushokje naast mij. Nu misbruikt de gemeente Rotterdam de abri’s wel vaker voor wat sociaal geneuzel, maar deze boodschap deed mij toch even op het hoofd krabben.
Stel je voor: een campagne tegen de vernieling van straatmeubilair. Dus op de foto een bankje in het park waarvan de planken doormidden liggen, en eroverheen een foto van een chagrijnig bejaard Turks echtpaar dat in de camera kijkt, hij met baard en zij met hoofddoek. En dan de tekst eronder: ‘ze zijn er kapot van.’
Ja, briljant werk, maar wat wil de gemeente Rotterdam hiermee bereiken? Allereerst het onzalige idee van een postercampagne tegen vandalisme in een bushokje. Hoe bedoel je: als een rode lap op een stier? Het viel mij in ieder geval mee dat een van de drie ruiten van het hokje er nog in zat. Je gaat mij toch niet vertellen dat er één iemand in Nederland rondloopt die denkt dat als een vandaal een poster ziet met een gesloopt bankje, hij direct zijn leven betert? En dan dat Turkse echtpaar. Waarom? Omdat het de doelgroep meer aanspreekt als ze mensen op de poster zien staan, die lijken op hun ouders? Of misschien omdat de Turkse gemeenschap meer gebruik maakt van het straatmeubilair? Of toch omdat Turken zich wel druk maken om vandalisme? De gemiddelde boerenhollander die ik ken, zal het in ieder geval aan de reet roesten of het bankje in het park in tweeën ligt. Dus wat dat betreft komt deze poster de integratie niet echt ten goede.
Natuurlijk hoef ik deze vragen helemaal niet te stellen, want waar het op neer komt is dat de gemeente Rotterdam eind 2008 gewoon nog ergens een stukje budget overhad, dat op moest. Dat was dus nog even snel de vergaderruimte van het gemeentehuis in met reclamebureau ‘Goedkoop en co’ op vrijdagmiddag. Ik zie de ambtenaar voor me, de slaap nog in zijn ogen van het middagdutje, volledig afgepeigerd na een weekje bureaucratisch lummelen, maar gedreven om nog even snel spijkers met koppen te slaan, zodat het weekend om 3 uur kan beginnen. Nou, de campagne is gelukt hoor! Vooral die pijnlijke poging tot positieve beeldvorming rond allochtonen is een juweeltje. Daar prikt niemand doorheen.
Ik weet niet of het typerend is voor Nederland, maar je begint toch zo langzamerhand kotsziek te worden van die stompzinnige campagnes, die appelleren aan het gezonde verstand van de veroorzakers van het probleem. Terwijl het toch zo duidelijk is dat ze dat gezonde verstand compleet missen. Nee, weet je wat vandalen begrijpen? Een paar flinke klappen met de wapenstok. Maar waarom zou je geld uitgeven aan een actief preventiebeleid, als je ook wegkomt met een postertje van twee knaak vijftig en je het overgebleven gemeentegeld tegen een flinke rente weg kan zetten bij, ach ik roep maar wat, een bank in IJsland? En iedereen zich maar afvragen waarom het hier langzaam maar zeker volledig naar de klote gaat.
Nadat we eindelijk door konden rijden, kreeg ik bij het volgende stoplicht overigens wel de kans om een blik te werpen in de auto voor mij. Bij de ogen hoorde inderdaad een lekker blond dingetje en ze lachte ook nog eens heel lief naar me. Terwijl ik teruglachte bedacht ik mij dat ze haar beter op die poster hadden kunnen zetten. Helpt ook geen reet tegen vandalisme, maar het is in ieder geval prettig om naar te kijken als je stilstaat in de file.