IJsstokjesboot vaart een stuk lichter

Even een korte update, het begint een obsessie te worden.
Kapitein Rob hier "Ik spreek hier via mijn mobieltje... ik kan u slecht verstaan... wat zegt u? Nee, ik heb geen dekking in het centrum van Den Helder... hallo?"
Tegenvallertje voor Rob, zijn radio a.k.a. marifoon is naar de knoppe. Zal je altijd zien, je koopt wat van een Urker en het gaat stuk als je het dorp uit bent.

Zaterdag, oh nee, zondag is de trip begonnen. Dat hebben we inmiddels wel begrepen.
Na een kleine tussenstop in Enkhuizen, het stormde namelijk enorm op het IJsselmeer, zijn ze uiteindelijk via Wieringen in Den Helder beland.
"Lang genoeg" dachten twee crewleden, zoals Kapitein Rob zijn roeislaven noemt.
De één heeft heimwee en de ander wil naar haar baby. Tja, ik kan me voorstellen dat je na zo'n lang avontuur terug wil naar je vertrouwde nest.
Vijf jaar voorbereiden, selecteren, praten en zware tests komt het voor de bemanning natuurlijk als een verrassing dat je 's avonds niet om half vijf thuis komt van het werk. Ja, dat had kapitein Rob niet gezegd!
Van de acht "ervaren" zeilers zijn er nu dus nog maar zes over. Dat gaat hard.

Maar kapitein Rob maakt zich geen zorgen, zo is er meer ruimte voor de knuffels die we aan de oorlogslachtoffertjes in het verre Londen uit gaan delen.

Ik denk dat dit een vast item op de weblog wordt, voor zo lang het duurt.