COMA Deel VVVVIII

Door al die wapens die ik nu meezuil voel ik me net een soldaat. Als er één ding is dat ik nu wel heb geleerd is dat ik niemand kan vertrouwen, dat een wapen geen overbodige luxe is. Probleem is nu natuurlijk het navigeren, want hoe weet ik nu in hemelsnaam de weg naar huis? Ik heb geen portable navigatiesysteem bij me, aangezien ik niet had verwacht zo ver verwijderd van huis zou gaan. De stad is gigantisch, het enige dat ik weet is dat mijn huis niet in de buurt van het centrum zit. Sectie 23B, dat is alles dat ik weet, ik ga meestal niet op reis. Wil ik een keer op reis, dan gebeurd er opeens al deze shit. Verdomme. Waarom nu net als ik op vakantie wil gaan? Waarom nu net als ik een leuke dame ontmoet?

Wacht? Is dat niet een portable navigatiesysteem in die auto? Ik denk niet dat iemand het erg zal vinden als ik hem meeneem… Alleen hoe krijg ik de auto open? Slot eruit schieten? Jezus, ik heb nog nooit iets gestolen, laat staan geschoten, hoe moet ik dit… ow wacht. De deur is niet op slot. Ik moet eigenlijk wel oefenen met schieten. Virtueel is het nog wel te doen, maar in het echt een persoon neerschieten? Zou ik dat echt kunnen? Ach, laat ik maar eerst kijken waar ik precies ben. Sectie 28A? Dat is… 9 km te voet. Of, enkele minuten met de auto. Makkelijke keuze, ik zal de auto wel teruggeven wanneer iedereen wakker is. Alsof dat überhaupt nog zal gebeuren…

De tocht naar huis is moeilijker dan ik dacht. Ik moet stilstaande auto’s ontwijken en er liggen soms zelfs lichamen midden op de weg. Raar eigenlijk… De mensen zijn dus niet eerst gaan slapen, maar deden dat opeens. Ach, ze zijn beter af nu, ik zit hier nu mooi in mijn eentje met een hoop idioten in een stad. Gelukkig ben ik zo thuis en zal ik mooi genieten van de vrijheid die ik nu heb. The last sane man on earth. Het is jammer dat ik geen vliegtuig kan besturen, ik zou wel eens willen weten wat er nu precies in Nova Rusva aan de hand is. Het zou best kunnen dat zij degene zijn die dit hebben veroorzaakt. Het hele defensiesysteem ligt nu plat, niemand die Europa zal verdedigen, misschien een paar gekken met wapens. Wie weet is Nova Rusva al begonnen in Oost-Europa… Dan zal het nog wel een tijdje duren voordat ze hier zullen zijn. Als dat ooit zal gebeuren.

Ik zie dat ik al in 30B ben, het schiet wel op. De karakteristieke woonhuizen doen me denken aan mijn eigen huis. Daar is zelfs de basisschool met de…WACHT! Was dat nou een man die ik in dat gebouw zag?

Ik parkeer de auto een eindje verder en zet hem op slot. Ik ben benieuwd… Het zag eruit alsof hij ook in zijn eentje was, en zo niet, dan heb ik altijd nog twee pistolen klaar voor gebruik. Ik denk dat het beter is als ik hem eerst een beetje bespied, misschien heeft hij ook wel een pistool. Laat ik maar naar de school lopen en kijken wat hij aan het uitvreten is.

Oh god… Is hij nou? Nee toch?

GORE KLOOTZAK! GORE ONTIEGELIJKE KLOOTZAK! ZE IS SLECHTS EEN KIND? HOE KUN JE? LAFFE KLOOTZAK!

De man schrikt en perst zichzelf in een hoekje, in de foetushouding. Hij is bang voor mijn pistool. De klootzak.

“HET IS SLECHTS EEN SPEL! Het is slechts een spel!” De tranen rollen over zijn wangen. Zijn broek hangt nog op de knieën. Jankend en bibberend zit hij daar. Als een zielig hoopje dat voor een mens moet doorgaan.

Ik loop naar het slapende meisje toe en doe haar rokje weer goed. De klootzak. Ze is nog slechts een kind.

“Geloof me! Dood me alstublieft niet! Ik – ik dacht dat het een spel was! Een test! Dood u me alstublieft niet!” de man kijkt me smekend aan. Mijn vingers jeuken. Eén schot en het is opgelost. Als het meisje zal wakker worden zou ze het nooit weten. Gerechtigheid en onwetendheid, hand in hand.  “Het is een spel. Het is een spel. Het is een spel.” Zelfs al zou het een spel zijn, dan zou je dat nog eens niet mogen doen!

Ik schreeuw naar de man, maar ik weet dat het niet veel zal oplossen. Ik weet dat ik hem niet kan meenemen naar mijn huis. Ik gebaar hem om naar buiten te gaan. Met moeite gebeurt dit echter, gelukkig lukt het wel schoppend. Eenmaal op straat vraag ik hem of hij zijn kleren wilt uitdoen, ze op een stapeltje leggen (niet opvouwen!) en er met zijn hoofd op gaan liggen. Het gehuil wordt erger, hij weet al wat er gaat gebeuren.

Een harde knal.

Een kleine beweging.

Vlammen en rook.

Iedereen slaapt door.

Ik rijd verder naar huis.