Rokjesdag...

Joris (Tigertje)
Afgelopen zaterdag was het rokjesdag. Prachtige beschrijving van de eerste echte lentedag door Martin Bril. De dag dat alle meisjes en vrouwen weer in rokjes lopen. De dag waar Martin Bril en velen met hem, waarschijnlijk zo'n beetje iedereen naar uit kijkt. En ik ook. Niet zozeer vanwege de rokjes maar omdat het de dag is waarop alles weer lijkt te ademen, te leven...

Die afgelopen zaterdag liep ik naar buiten, nog onwetend. Maar bij de eerste ademteug, bij de eerste blik om me heen wist ik het. Het is ROKJESDAG! En ineens veranderde alles van kleur, alles werd een tint rozer. Bloesem dwarrelde om me heen, de bomen wuifden zachtjes in de warme wind. Iedereen liep met een glimlach, iedereen leek te groeten, en overal, werkelijk overal rokjes. En in mijn hoofd hoor ik, tussen het gekwetter van de vogels door, de hemelse klanken van het adagietto van de 5de symphonie van Mahler.

Met mijn hoofd in de wolken loop ik Albert Heijn binnen. Dansend achter mijn karretje beland ik tussen de stellages van pindakaas en ontbijtkoek plotseling in een wolk van intens oude zweetlucht. Ik verlies door deze plotselinge bedwelming de controle over mijn benen en stuiter links langs mijn karretje en glijd langs de pindakaas stellage tegen de vlakte. Wonder boven wonder neem ik hierbij slechts een potje pindakaas mee. Met de klap op de vloer verdwijnen ook mijn mooie lentebeelden, geluiden en gevoelens.

Als ik weer een beetje bij mijn positieven ben is al het mooie verdwenen en zie ik slechts nog de verschrikkingen van rokjesdag. Zwetende mensen, mannen met sokken in sandalen, oude vrouwtjes met lelijke benen onder hun rokjes en vrouwen in leggings.

Rokjesdag duurde dit jaar maar 10 minuten voor mij.