'The game' - deel 4.

In de weken welke verstreken waren sinds het fiasco met de naturiste waren Ryan en ik weer regelmatig op stap geweest. Wat bescheiden begon liep met de weken vanzelf over in steeds sneller slagende pogingen tot vrouwen versieren. In een maand tijd hadden onder andere een Angela, Sanne, Floortje, Brenda, Eva en een Niki kennis gemaakt met mij en mijn bed. Niets leek Ryan en mij nog in de weg te staan. We voelden ons absoluut onoverwinnelijk en ik was ervan overtuigd dat ik geen zwakke plekken meer had.

Al het zeer wat ik had gevoeld na de beruchte break-up was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik voelde me happy. Echter, afgelopen woensdag bleek dat (zoals altijd wanneer je het niet ziet aankomen) ik toch nog een soft spot had. Er was toch nog een valkuil, en ik liep er met open ogen in.

Na weer een doelloze dag op het werk, waarin ik het grootste gedeelte van mijn tijd had verspilt aan het surfen op het web op de baas zijn kosten, plofte ik thuis neer op de bank. Nog voor ik echt plaats had genomen hoorde ik vanuit mijn broekzak Elvis Presley's Hound Dog door de kamer schallen. Mijn telefoon ging. Met een zucht haalde ik mijn mobiel tevoorschijn terwijl ik me afvroeg wie me nu weer lastig moest vallen. Op het moment dat mijn oog op de display viel schoot er een gevoel van ongeloof door me heen. Het was Elisabeth, dé ex.

Met enige twijfel in het hoofd nam ik, zonder echt te weten waarom, mijn telefoon op. Redelijk vlot ontstond er een goed gesprek tussen mij en 'Liz', en vertelden we elkaar hoe het ging met ons sinds we uit elkaar waren. Tot mijn verbazing meende ik in de toon van haar stem enig verdriet te horen. Ze leek niet happy te zijn met de huidige situatie. De tijd vloog voorbij en voor het eerst sinds weken had ik eens een gesprek wat ik écht interessant vond. Na bijgepraat te hebben stelde Liz voor om het aankomende weekend eens samen op stap te gaan. Gewoon als vrienden, zei ze, zoals in de eerste weken toen we elkaar leerden kennen. Door het goede gesprek voelde ik wel wat voor haar suggestie en ik besloot dan ook in te stemmen. De aanstaande zaterdag zouden we samen gaan kijken naar een lokaal bekend bandje waar een goede vriend van Liz in speelde.

Tegen de tijd dat het vrijdagavond was waren zoals gebruikelijk de eerste twijfels alweer door mijn gedachten geschoten. Er was angst dat mijn gevoelens weer de kop op zouden steken. Angst dat oud verdriet weer omhoog zou komen kruipen. Zoals wel vaker de laatste weken besloot ik echter mijzelf over de twijfels heen te zetten en me aan de afspraak die ik had gemaakt te houden.
De zaterdag was inmiddels aangebroken en toen de avond eindelijk viel stapte ik in de auto om richting Liz te gaan.

Voorzichtig stapte ik de altijd geopende achterdeur van Liz' huis door. "Hallo?" riep ik, enigszins aarzelend, door de woonkamer. Ik hoorde wat gestommel gevolgd door voetstappen welke de trap af leken te komen. Om de hoek van de trap verscheen Liz op precies de manier waar ik al bang voor was: ze zag er schitterend uit. "Hey" zei ze, met een bescheiden glimlach op het gezicht. Ook nu hoorde ik in de toon van haar stem iets treurigs. "Hoe gaat het?" vroeg ik, meer oprecht dan ik ooit gedacht had deze vraag te stellen. Ze keek me recht in de ogen aan, maar gaf geen antwoord. "Hm?" vervolgde ik terwijl ik zag hoe ze op haar lip beet. Zonder verder nog iets te zeggen liep ik naar haar toe en gaf ik haar een kus op de wang. "Het spijt me" zei ik, ook al wist ik niet echt waarom. Een traan rolde langzaam vanuit de hoek van haar oog naar beneden. Met enige aarzeling in haar blik en stem begon ze alsnog te praten. Ze vertelde dat ze ondanks onze break-up teleurgesteld was over hoe snel ik verder was gegaan. Schijnbaar had ze het een en ander opgevangen over wat ik allemaal had uitgespookt de laatste maanden. Uiteindelijk slaakte ze even een diepe zucht en herpakte ze haarzelf. "Laten we die kant maar op gaan" zei Liz met een glimlach.

Vanaf het moment dat we samen in de auto stapten raakten we ouderwets gezellig in gesprek en herinnerde ik me weer waarom ik zo gek was geweest op haar. Met onderwerpen welke varieerden van MTV's dismissed tot aan de oorlog in Irak vulden we de autorit met gespreksstof. Ik had absoluut geen spijt van ons avondje uit als vrienden. Voor het eerst in weken voelde ik me weer eens goed zonder dat daar seks of alcohol bij kwam kijken. Aangekomen in het café waar de band van Tim (de bassist waarmee Liz bevriend was) zijn optreden zou verzorgen gingen Liz en ik op dezelfde voet verder. Niets stond een gezellige avond in de weg. Althans, zo leek het.

Na afloop van een redelijk zwak optreden kwam Tim even onze kant op. Enthousiast begon hij te vertellen over hoe ontzettend hij had genoten van dit optreden en hoe subliem het geluid hier geregeld was. We kletsten met zijn allen wat en niemand leek echt op de tijd te letten. Opeens keek Tim echter verschrikt op zijn horloge, gevolgd door een luide kreet. "Shit!" riep Tim. "Het is half één geweest, ik heb de laatste trein gemist! Hoe stom kan ik zijn!" vervolgde hij. De rest van de bandleden was al richting huis vertrokken en op een enkeling na was de kroeg ook reeds leeg gelopen. Tim richtte zijn blik op mij. "Zouden jullie ons misschien een lift kunnen geven?" vroeg Tim. Liz en ik keken elkaar even aan en stemden vervolgens gezamenlijk in. Ik pakte mijn autosleutels uit mijn broekzak en tikte Tim nog even aan. "Wie nemen we allemaal mee, eigenlijk?" vroeg ik. "Eh.. Haar, hem. Die twee daar dus" zei Tim terwijl hij wat van de overgebleven mensen aanwees. Opeens schoot een zenuw door mijn lijf. Zag ik dit goed? Één van de twee personen welke Tim zojuist had aangewezen was Floortje, één van de meiden met wie ik onlangs het bed had gedeeld. Allerlei scenario's schoten door mijn gedachten. 'Shit, shit, shit! Hoe was ik hier nu weer in verzeild geraakt? ' dacht ik uit angst voor de reactie en gevoelens van Liz als zij hier achter zou komen.

Ik haalde even diep adem en stelde vervolgens voor om te gaan. "Het wordt al laat" zei ik, ondanks dat ik op zaterdag normaliter niet voor 05.00 uur thuis was. Zonder Floortje echt aan te kijken liep ik met de sleutels nog in mijn hand richting de uitgang van het café en naar de auto. Tim, Floortje, Liz en nog een voor mij onbekend persoon liepen met mij mee. We stapten de wagen in en nog voor ik de sleutel in het contact stak barstte ik los in conversatie. Op de stoel naast mij zat Tim. Alsof ik dolenthousiast was over de matige show, overlaadde ik Tim met complimenten over het spel van de band. Ik gaf niemand gelegenheid ook maar een speld tussen mijn vragen, anekdotes en lofbetuigingen te krijgen. Tot mijn verbazing wist ik dit knappe staaltje 'slap lullen' vol te houden tot het einde van de rit. Floortje en Tim stapten de auto uit en zonder al te lang te treuzelen reed ik samen met Liz verder.

Ik slaaktte een zucht van verlichting. Ik was blij om het feit dat ik Liz had weten te behoeden voor informatie welke haar toch alleen maar ongelukkig zou maken, maar toch betrapte ik mezelf ook op een schuldgevoel. Als ik nog zoveel om haar gaf, deed ik dan wel het juiste? Was mijn gedrag van de afgelopen maanden alleen maar een uitvlucht, of ben ik gewoon een geboren flirt? Ondanks alle vragen is één ding duidelijk. Als ik dit leven door wil zetten, zal ik eerlijk moeten zijn.