COMA Deel VIII

Ik loop de winkel voorzichtig binnen, de grond is bezaaid met glas, dun glas. Steven had gelijk, de winkels hier zijn zo miniem mogelijk beveiligd omdat het winkelcentrum zelf een vestiging is. Gelukkig was het open toen we aankwamen, anders waren we er nooit ingekomen. Ik pak wat eten en wat drinken. Nu alleen nog een wapen…

Eens kijken. Steven had het pistool. Raar eigenlijk dat Lucas het aan hem heeft toevertrouwd...

Of weet Lucas niet dat Steven hem heeft? Een waandenkbeeld met een pistool… Shit, ik kan het beter aan Lucas vertellen. Maar nu eerst een wapen vinden. Een wapen vinden in een supermarkt. Het enige wat ik zie is nog meer eten en drinken. Wacht, ligt daar nu een koevoet?
Wat raar… Een koevoet in een supermarkt, wat doet het hier zo midden op het pad? Ik pak het op en bekijk het, er staat iets op gegraveerd. Een G met een M en een A?

“LUCAS!” Ik draai me om en ren de winkel uit, zo haastig zelfs dat ik de koevoet achterlaat. Ik ren als een gek terug naar de plek waar ik Steven en Lucas had achtergelaten.
“LUCAS, DOE HET NIET! WE ZIJN ALLEMAAL ECHT! GELOOF ME!” Lucas heeft een mes op zijn keel, Steven houdt het pistool vast en houdt het omhoog. “Steven, kalm aan. We zijn allemaal echt, alsjeblieft doe het niet!”

Waterval. Een waterval van bloed ontstaat bij de nek van Lucas. Eerst een klein stroompje, daarna toch al wat heviger. Hij zakt ineen, Lucas stort in alsof zijn spieren zijn verlamd . Steven rent naar hem toen en houdt hem vast. Hij praat nog met hem, ik sta als versteend toe te kijken. "Steven... Steven... Laat me niet meer lijden..." Het gorgelende geluid, het gehoest waarbij bloed naar boven komt. Hoe kan zoiets gruwelijks nu zo hypnotiserend werken? Een knal maakt me wakker. Steven heeft Lucas in zijn hoofd geschoten, zijn gezicht is besmeurd met het bloed van zijn net overleden vriend. Een echte vriend, een vriend die het niet aankan om zijn andere vriend te zien lijden. Ik zie nu pas dat Steven zijn hand bloedt. Ik weet genoeg.

Die avond hebben Steven en ik hem gecremeerd in het park in het winkelcentrum. Ik was nog terug gegaan naar de winkel om de koevoet op te pakken, maar hij was verdwenen. Had ik het allemaal ingebeeld of heeft iemand anders hem meegenomen? We zullen wel niet alleen zijn, ik had al een dergelijk vermoeden. Ik zal het er maar met Steven over hebben. Hij is nogal kalm sinds de gebeurtenis. Het klopt wat ze zeggen over de menselijke psyche, flight or fight. Zo te zien was Lucas het eerste en Steven het laatste.

“Zucht... Je wilt nu natuurlijk uitleg over de hele situatie tussen mij en Lucas? Ik wist al vanaf het begin dat Lucas tegen jou zou vertellen dat ik nep was, dat ik zijn alternatieve ik was. Ik weet ook dat jij niet schizofreen bent, ik heb je nog nooit bij de kliniek gezien. De reden waarom Lucas dacht dat jij ook schizofreen was, komt omdat hij de dingen van de kliniek niet herinnert. Hij was toen namelijk dood. Ik ben al jaren patiënt in de kliniek voor geesteszieken. We worden onderzocht en getest, zodat men hopelijk een genezing kan vinden. Je weet ook alle taboes omrent ons, dat we het niet zouden overleven in de samenleving, dat we paria’s zijn, dat we vertroeteld moeten worden en dat men voor ons moet zorgen. Ik weet niet wat er gebeurt is waardoor mijn geestesziekte een lichaam heeft gekregen, maar één ding weet ik zeker.

Ik zal hem missen…"