COMA Deel VII

Lody (Mister_Monkeyman)
Deel I, Deel II, Deel III, Deel IV, Deel V, Deel VI.

Ik word wakker gemaakt. Het is nog donker. Lucas maakt me wakker. Hij heeft een mes vast. “Kijk… Kijk naar mijn hand.” Lucas snijdt zichzelf in zijn hand. Bloed komt eruit. Ik raak het aan en proef het. Niets raars mee. Gewoon het typische mensenbloed. “Nu jij.” Ik pak het mes aan van Lucas, maak het schoon en snijd mezelf ook. Hetzelfde gebeurt, bloed komt eruit. “Goed zo, nu weten we beiden dat we echt zijn. Steven is nep, hij zal niet bloeden aangezien waanideeën niet bloeden. Ik ga het nu niet uitproberen echter. Hij zal niet instemmen en als we het nu zouden doen zouden we hem wakker maken. Nee… Het is goed zo.” Lucas ruimt het mes op en doet een pleister op de wond. Ik doe precies hetzelfde. We gingen beiden weer slapen. We moesten uitrusten. Morgen zouden we op zoek gaan naar meer lotgenoten…

Ik word wakker gemaakt door een omroepster, dat krijg je als je in een winkelcentrum overnacht. De stem schalmt door het centrum: “Goedemorgen dames en heren! Vandaag zijn de winkels tot acht uur open en is er een opruiming bij Heremans!” Ook een manier om wakker te worden, maar gelukkig betekent dit dat de stroom hier wel werkt. Logisch eigenlijk ook, aangezien gebouwen met commerciële doeleinden dan ook voor hen eigen stroomvoorziening moeten zorgen. De eigenaar van dit winkelcentrum zal wel zijn eigen kerncentrale in het Noorden hebben staan. Nu ik er eigenlijk over nadenk… De commerciële kerncentrales werden helemaal door robots onderhouden, maar die van de gewone burger… Die zullen wel zijn ontploft, de toezichthouders zullen namelijk ook in slaap zijn gevallen…

Gelukkig liggen de centrales ver in het koude Noorden, we zullen er nooit last van krijgen. Heel Oud-Scandinavië is bezaaid met kerncentrales, omdat daar bijna geen mensen meer wonen en de extreme kou zorgt er ook mooi voor dat er nooit een reactor oververhit zal raken . Steven loopt naar me toe terwijl hij op een Mars zit te eten.. “Ik had honger.” Verderop zie ik een winkel waarvan de ruit kapot is. “Die ruiten zijn hier gelukkig niet zo sterk, dat komt omdat de reclameborden ons in de gaten houden. Maar er is niemand die de beelden van die camera’s in de gaten houdt.”

De reclameborden, ja wat een grappige dingen zijn dat om mee te klooien. Ze scannen je gezicht en weten dan meteen of ze wel of niet een slachtoffer hebben gevonden. Ben je een man, dan krijg je reclame van het nieuwste geurtje voor mannen en vice versa. Ze mochten nooit te persoonlijk worden, dit zou immers een inbreuk op onze privacy zijn. De borden waren nog niet zo ver ontwikkeld. Deed je een hand voor je gezicht, dan wisten ze niet wat ze moesten doen.

“Als je slim bent haal je ook alvast iets. Ik had al een tas van thuis meegenomen en Lucas ook al. We hebben er wat eten in gedaan, ik vertelde Lucas ook dat het slim zou zijn als we wat wapens meenemen. Dat pistool van gisteren heb ik meegenomen. Als ik jou was zou ik ook wat bescherming meenemen, wie weet komen er dadelijk allemaal zombies! Hahahhahaha, dat zou wat zijn. Net als die remake van die oude klassieke film… Dawn of the Dead. Hahahhaha, ik zie het al helemaal voor me.”

Steven had wel een punt. Wat als die slaap inderdaad net als die van een rups was? Wie weet wat er kon gebeuren. We waren twee dagen verder en we wisten nog steeds niets over wat er nu eigenlijk was gebeurd. We zullen vandaag wel zien wat we ontdekken. Laat ik even eerst wat eten pakken en hopelijk een wapen vinden...