Eenzaamheid
Sinds 1 januari van dit jaar, ben ik nog de enige werknemer van mijn bedrijf, die nog hier in Nederland werkzaam is.Mijn laatste collega is vetrokken naar Australië , waar hij ook oorspronkelijk vandaan komt.
De eerste week vond ik wel leuk, het idee dat ik mijn muziek hard kon zetten en dat ik soms wat later kon beginnen, zonder direct daarvoor verantwoording voor af te leggen.
Ook was er nog wel wat werk te doen en de dagen gingen zo redelijk snel voorbij.
Nu zit ik in mijn vierde week alleen, ik ontvang soms een mail van mijn manager uit Frankrijk, als hij niet in Zuid Afrika of Oeganda zit, en als ik heel veel geluk heb, dan krijg ik telefoon, het is heerlijk om een menselijke stem te horen.
Het werk is teruggelopen, project loopt op het einde en de procedure die ik geschreven heb om het kantoor af te sluiten, wordt pas eind februari besproken met management.
Gelukkig staat de radio of cd speler aan, zodat ik nog geluid hoor, koffie drinken in je eentje is lang niet zo gezellig en ik neem deze week zelfs mijn borduurwerk mee naar werk. Ja, ook liefhebbers van Rammstein hebben zo hun eigenaardige hobby’s.
De seconden tikken zo langzaam weg en de dag duurt zo lang, voordat ik weer naar huis mag.
Maar als ik thuis kom, is er aanspraak, mijn mannen zijn thuis, de katten willen aandacht en we drinken koffie samen.
Ik vind het heerlijk de drukte om me heen.
Toch kan ik een rilling niet onderdrukken, als ik gisteren bij mijn vader voetbal aan het kijken ben, en hij vertelt hoe alleen het is sinds de dood van mijn moeder. Mijn vader is lichamelijk zeer beperkt en komt niet zomaar de deur uit en is afhankelijk van de kinderen.
Natuurlijk komen we allemaal langs en drinken we koffie of zetten zijn medicijnen uit, we halen boodschappen en we blijven even praten.
Maar we hebben allemaal gezinnen en de meeste van ons zijn full time werkzaam, en een paar draaien zelfs ploegendiensten.
Hij heeft de kat, zijn maatje en daar praat hij de hele dag mee.
Maar de seconden tikken voorbij, de stilte blijft, maar de bijna 60 jaar samen met mijn moeder .versterkt het gevoel van eenzaamheid.
Ik heb een keuze, ik ben op zoek naar een nieuwe baan, meer uitdaging en zeker meer collega’s om mij heen.
Mijn vader heeft geen keus, voor hem blijven de dagen langzaam voorbij gaan, we blijven komen, maar het gevoel van eenzaamheid blijft, hij telt de dagen af tot het einde.
En ik voel mij triest, en ik voel machteloosheid, want ik zou dat verdriet weg willen nemen, maar ik weet dat niet meer gaat.