Vanmorgen, half negen
Ik woon in Aalst, een kerkdorpje in de gemeente Waalre, het andere kerkdorp is Waalre. Aalst ligt vlakbij Eindhoven (toch zeker tien minuten minder fietsen dan Waalre) en ik ga dan ook in Eindhoven naar school. Dat kost me tussen de 16 en 23 minuten, afhankelijk van de acht stoplichten die ik onderweg moet trotseren. Natuurlijk zijn de stoplichten af en toe donker-oranje, want na zes jaar weet je écht wel dat auto's die van de snelweg afkomen meestal niet meteen weer de snelweg opgaan, en je dus bij de snelwegopgang gewoon door kan fietsen. Een dan weet je ook dat als er geen auto's meer van links of rechts komen, je gewoon over kan steken.Anyway, vandaag is het weer niet zo fijn, dat hebben jullie vast wel gemerkt. De regen is het ene gedeelte, de wind het andere. Nu is er iets aan school, wat de meeste leerlingen ronduit onprettig vinden. Het begint op een bepaald tijdstip en dan moet je er ook gewoon zijn (anders moet je de volgende dag twintig minuten eerder uit je bed). Het tijdstip van aanvang van de lessen is meestal ongeveer half negen. Ik moet dus iets na achten vertrekken om op tijd te zijn, want als je om half negen niet op je stoeltje zit moet je 'een briefje halen' Nu begrijpt iedereen dat om iets na achten vertrekken niet prettig is als je buiten ziet dat het keihard regent en waait.
Ik vertrok dus om kwart over acht, en was al zeker van het te laat komen. Ik kon de les echter niet missen dus ging toch maar, na een hele tijd gehoopt te hebben dat het wat minder hard zou gaan regenen. Gewapend met regenbroek (ja die heb ik één!) en mijn minder mooie en iets waterdichterige winterjas vertrok ik in de richting van Eindhoven. Op het moment van vertrek griste ik ook nog mijn iPod mee, zodat ik niet alleen op de fiets zat maar in ieder geval nog een paar mensen had die me liefdevol toezongen.
Fietsen door de regen is niet fijn. Fietsen door de regen is vervelend. Fietsen door de regen is kut. Fietsen door de regen mét windvlagen is onbeschrijflijk kut. Mijn minder mooie en iets waterdichterige winterjas heeft een capuchon die van je hoofd waait. Er kwamen een heleboel koude regendruppels in mijn gezicht. Ik stapte voor stoplicht nummer twee in een plas water met mijn niet waterdichte Allstars. Mijn rechtersok was helemaal nat, bij mijn linkervoet alleen het gedeelte dat onder de regenbroek uitkwam, mijn tenen dus.
Nu heb ik dat wel vaker meegemaakt, en je wordt er hard van. Zo hard als een Twinky maar zijn kan. Het blijft onbeschrijflijk kut, maar je overleeft het.
Precies, maar dan ook echt precies midden tussen Aalst en Eindhoven, zei mijn achterband pssjt. Zo hard, dat ik het door Nickelback heen hoorde pssjten. Precies in het midden, nog net niet in de stad. Zo snel als ik kon dacht ik aan allerlei mogelijkheden. Er fietste niemand langs die ook naar Eindhoven moest, want het was al na half negen. De bus ging niet veel verder dan dat punt in de richting van mijn school, en daarbij, waar was de dichtbijzijnste bushalte? Mijn moeder was weg met de honden, dus ze kon me niet ophalen. De fietsenmaker was pas om negen uur open, en ook nog wel een stukje lopen.
Uiteindelijk heb ik mijn fiets tegen een lantaarnpaal geparkeerd en hem stevig vastgebonden. Ik heb nog meer dan drie kwartier door die smerige regen met windvlagen naar school moeten lopen, maar ik heb het gehaald. Onderweg nog even naar school gebeld dat ik later kwam en hup, morgen lekker slapen. En mijn fietsje staat nog steeds eenzaam met een platte band aan die lantaarnpaal op mij te wachten.
Overigens ben ik nu dus droog thuis, dankzij Simone V., een lichtcriminele Eindhovense die de passagiersstoel van haar autootje welwillend aan mij uitleende en toen ook nog even langs mijn huis wilde rijden. Wat houd ik toch veel van haar.