Godallejezus
Hier zit ik dan, zwetend en knikkende knieen. Vooral de piep in mijn oren is ondraaglijk. Het is woensdagnacht, 1:06. Op het moment hoor ik een donder richting het oosten rollen en ergens in vanuit het westen hoor ik wat sirenes naderen. Ik ben blij dat ik nog leef. De adrenaline giert door mijn lijf en mijn hart klopt 140 keer per minuut in mijn keel. Een kleine 20 minuten geleden kreeg ik een schok van moeder natuur. Ik leunde wat uit mijn raam, met mijn knieen op bed. Een letterlijke flits later lag ik twee meter verderop in mijn kamer. Getroffen door de bliksem. Indirect welteverstaan, anders had ik hier niet gezeten. Maar een flinke klap was het. Inmiddels heb ik de zwaailichten zien stoppen bij een van de eerste huizen in een straat die haaks op het mijne staat. Zal ik er even heen lopen? Slapen kan ik toch niet. Nee, dat is nergens goed voor. Maar misschien dat ik even na kan laten gaan of het met mij allemaal wel in orde is. Mijn hart klopt namelijk nog steeds met 140 in mijn keel. Van de onweersbui is bijna niets meer te merken. De moordende klanken van moeder natuur zijn slechts een tromgeroffel in de verte. Ik zit hier, levend en wel, niet eens gewond. Integendeel: dit soort dingen maken mij sterk. Doen mij bewegen te genieten van het leven. Want voor je het weet..
Wordt vervolgd.
Met dank aan Tobbes voor de submit