Mutter's WK
Ik heb zo uitgekeken naar de Wereldkampioenschappen Voetbal en ik ben ook blij dat het begonnen is, al is het zo jammer dat mijn moeder dit niet meer mee mocht maken.Voetbal is mij met de paplepel in gegoten, als 4 jarige werd ik door mijn vader meegenomen, eerst zittend op de fietsstang en daarna achterop de Solex. We gingen naar Docos een amateurclub uit de vierde klasse.
Doordat de Solex het op veel gelegenheden liet afweten (verzopen bougies) misten we in veel gevallen de aftrap, maar dat mocht de pret niet drukken. Langzamerhand begon ik de spelregels te snappen en werd het spel voor mij interessant .
Ik begon Sport in Beeld en het later Studio Sport te volgen, ik ontwikkelende een voorkeur voor Ajax en begon ook zelf te voetballen. Ik was een leuke linksbuiten (Vreemd... Ik ben rechtshandig, maar een goede linkspoot) alleen ietwat te fanatiek en liep menig rode kaart op.
En ja het fanatisme, dat heb ik nou net van mijn moeder, het kijken van wedstrijden met het Nederlandse Elftal of Ajax was een aparte belevenis. Bij mijn moeder was er maar één schuldige als zij verloren, de scheidsrechter. Er werden dingen geroepen die ik hier niet zou willen herhalen, omdat zij niet door de strenge censuur zouden komen.
En ja, nu is het dus begonnen. Ik heb een Oranjevlag hangen, ik heb een Oranje T-shirt en ik heb twee mannen thuis die niet zo voetbalgek zijn, de Nederlandse wedstrijden willen ze nog wel bekijken, maar verder vindt manlief Formule 1 leuker en zoonlief is meer fanatiek wat zijn computer betreft.
Mijn fanatisme gaat ver, zelfs bij de BBQ van dochter en zoonlief, wordt er door mij voetbal gekeken. Ik kijk alle wedstrijden, zelfs die wedstrijden die enkel en alleen door journalisten bekeken worden, omdat ze ervoor betaald worden.
Ik mag dan wel blij zijn, maar volgens mij is de familie blij dat de WK staks weer afgelopen is en dat ik weer de "gewone. normale" persoon word, waaraan zij nu gewend zijn.