Vergrijzing
Na mijn eerste kop koffie sla ik de Volkskrant open en ik lees op de voorpagina dat er een nieuwe beweging is gevormd door twintigers en dertigers uit verschillende politieke partijen. Het is gevormd om de krachten te bundelen tegen de onbetaalbare wordende verzorgingsstaat. En ja hoor, de vergrijzing is een van de grootste gevaren. Ik lees de krant verdere en dan staat er een stuk over het CPB die ook met nieuwe voorstellen komt, er moet nog drastischer bezuinigd gaan worden, de pensioenleeftijd moet omhoog, want ja de vergrijzing is het grootste gevaar. Ik herinner mij ook het stukje uit de Volkskrant van afgelopen week, geschreven door de heer Drent, die ook al waarschuwde voor ontvolking en vergrijzing. Verder ook nog een stuk over hoe de jongeren het zo goed doen met computers en dat de ouderen hierin zo falen en zo star zijn.Ik laat het even bezinken en dan komt er een schuldgevoel opzetten, want ik behoor ook tot die groep van mensen die de economie bedreigen, die de jongeren van hun toekomst beroven en er niet voor gezorgd heeft dat ik meer nakomelingen op de wereld heb gezet.
Ik word er stil van, ja wij ouderen hebben een misdaad tegen de mensheid begaan. En dan vind ik het geheel terecht dat wij onze straf krijgen, natuurlijk moeten wij doorwerken, misschien wel net zo lang tot we er dood bij neer vallen, denk aan het pensioen dat niet meer uitbetaald hoeft te worden, dat kan toch mooi in het potje voor diegene waar wij het zo moeilijk voor maken. De WAO belasten is ook geheel terecht en wat dacht je van alle medische kosten. Alleen in uiterste gevallen of misschien in het geheel niet meer, we moeten natuurlijk wel onze prioriteiten stellen.
Natuurlijk schrijf ik bovenstaande uiterst cynisch, maar ik voel me wel een paria worden, een soort loslopend wild. Na de rokers en de dikke mensen, zijn nu de ouderen aan de beurt.
Waarom willen wij zo graag een ander de schuld geven dat de maatschappij en de economie aan veranderingen onderhavig zijn? Zijn wij niet met zijn allen de maatschappij en moeten we dus niet met zijn allen de lusten en lasten dragen?
Of ben ik inderdaad nog de naïeveling uit de jaren 60 en 70 waar in solidariteit nog zo belangrijk was.