Het Gouden Beeldje
De Oscaruitreiking heeft weer plaatsgevonden, de beeldjes zijn verdeeld. Deze nagenoeg puur Amerikaanse aangelegenheid is inmiddels uitgegroeid tot een groot mondiaal gebeuren.Bij zulke gebeurtenissen treden ook allerlei side-effects op. In de Volkskrant van zaterdag kwam besliskundige Iain Pardoe aan het woord. Hij heeft een keuzemodel uitgewerkt om te kunnen voorspellen wie de Oscars krijgen. Zo berekende hij dat Brokeback Mountain de Oscar voor Beste Film zou winnen, Reese Witherspoon de Oscar voor beste actrice en Philip Seymour Hoffman de Oscar voor beste mannelijke acteur.
Geen slechte voorspelling. Maar het artikel gaat verder. Er zijn namelijk ook oneigelijke factoren die een rol spelen. Zo zijn Oscars voor beste mannelijke/vrouwelijke acteur/actrice geen zuivere bekroning voor de verdienste van dat specifieke jaar. Als de acteur/actrice al eerder in de prijzen is gevallen in een eerdere editie dan wordt de kans op een nieuw beeldje aanmerkelijk kleiner. Waarbij ook nog opgemerkt dat dit vaker voorkomt bij acteurs dan bij actrices.
Pardoe zegt dan ook: "De voorspelling is niet het doel maar het is meer een manier om de drijvende krachten achter de Oscars te begrijpen".
Het is natuurlijk een mooie theorie. En het lukt Pardoe ook aardig om goede voorspellingen te doen. Maar verder is het mijns inziens tamelijk grote onzin. Er is al eens uitgerekend hoeveel je moet investeren om überhaupt in aanmerking te komen voor een nominatie. Alleen maar je film aanmelden is niet voldoende. Een farce dus.
Het is het dan ook waard. Oscarwinnaars krijgen betere scripts, verdienen meer en leven, volgens een bepaald onderzoek, zelfs langer.
Tsja, en wie wil daar nou geen geld in steken.