Winterspelen
Ik moet eerlijk bekennen, ik kijk niet zo vaak naar de winterspelen, misschien omdat in een notoire hater ben van alles wat met kou en/of sneeuw te maken heeft.Maar ik probeer er wel wat van mee te pikken, het schaatsen natuurlijk en de afdaling is ook behoorlijk spectaculair.
Het kunstschaatsen is voor mij genieten, niet om de kunst, maar de lieftallige Joan Haanappel, die ons op de hoogte houdt wat voor sprongen wij krijgen te zien, de Lutz, de Cherry Flip, Dubbele Axel en natuurlijk de Rietberger, al deze sprongen zien er voor mij hetzelfde eruit, maar Joan vertelt mij precies waar ik op letten moet. Zonder haar zou het stukken saaier zijn.
Maar het hoogtepunt tot nu toe voor mij, is het curling. Ik kijk hier naar uit, volg het schema en wil niets missen.
Wat kan mooier en meer rustgevend zijn, dan het kijken naar glijdende stenen, die met zacht vegende bezems op weg worden geholpen naar het doel.
Mis, de persoon die aan de beurt is, gooit de steen met feeling richting doel en dan begint de pret, zij/hij begint als een uitzinnige te schreeuwen naar zijn/haar teamgenoten, die dan als bezetenen met een bezem het ijs bewerken of hun leven ervan af hangt.
Wat ik me nu af vraag, wie heeft dit bedacht en waarom?
Dus toch even gaan zoeken, het blijkt een Schotse uitvinding te zijn. Misschien wordt het hier wat duidelijker verteld:
curling.
Ik ga mij nu echter lichte zorgen maken, mijn partner is Schots, mijn kinderen dus halve Schotten.
Ik voel ineens een sterke drang om mijn bezem te verbergen.