Survival
Ik ben er weer klaar voor, nog even naar Ray Mears instructie banden gekeken en daar ga ik.Fiets gepakt, ja ik ben nog een van het uitstervende ras die geen auto in bezit heeft of zelfs een rijbewijs heeft en dan BOODSCHAPPEN doen.
Ik pak mijn muntje ( ja goed voorbereid beginnen is het halve werk) en dan op zoek naar het winkelwagentje. Rustig kijken, mijn prooi beloeren, het langzaam besluipen en dan het wagentje wat ik hebben wil net weggrissen van de mensen die op punt stonden hun muntje in het wagentje te duwen.
Na het binnenhalen van het wagentje, ga ik het leeuwenhol in, ook wel bekend al Albert Heyn, rustig oriënterend, om me heen kijkend en de veiligste route uitzoeken.
Diep ademhalen en gaan, niet meer rondkijken, niet stoppen, elke aarzeling is fataal. Overal zijn er valstrikken, kinderwagens, oudjes met/zonder rollators.
En dan ben ik bijna bij het eindpunt, ik voel het bloed door mijn aderen stromen, mijn adrenaline pompt door mijn lichaam, ik breek in zweten uit, ik zie de finishvlag 'de Kassa's'
Ik kijk schichtig om me heen, niemand zal mij van deze overwinning afhouden, ik zoek meest korte rij uit en dan slaat het noodlot toe, bij de persoon voor mij zit er geen barcode op een boodschap en de caissière roept de hulptroepen in, ik zie de rijen naast mij rustig doorgaan en ik wacht en wacht. Uiteindelijk mag ik dan het hol verlaten met mijn voorraad, maar de smaak van overwinning is mij weer niet gegund.
Volgende week dan moet het mij gaan lukken, moet mezelf nog beter voorbereiden, thuisgekomen voel ik mijn energie langzaam wegvloeien, rustig even bijkomen, een nieuwe episode met Ray Mears bekijken.
De volgende trektocht is volgende week, maar ik wil goed beslagen op het ijs komen.