10 kleine negertjes deel 9

Tien kleine negertjes gingen uit eten langs verre wegen,
Één overat zichzelf, toen waren er nog maar negen.
Negen kleine negertjes praatten tot diep in de nacht,
Één kon niet meer wakker worden, toen waren er nog maar acht.
Acht kleine negertjes kwamen op een eiland aangedreven,
Één zei dat hij niet verder wilde, toen waren er nog maar zeven.
Zeven kleine negertjes kapten hout met een kapmes,
Één sloeg zichzelf in tweeën, toen waren er nog maar zes.
Zes kleine negertjes hielden een honingbedrijf,
Één werd gestoken door een bij, toen waren er nog maar vijf.
Vijf kleine negertjes kregen met het recht gemier,
Één kwam terdege in de knoei, toen waren er nog maar vier.
Vier kleine negertjes gingen naar zee en zie,
Een rode haring verzwolg er één, toen waren er nog drie.
Drie kleine negertjes gingen naar Artis mee,
Een grote beer drukte er één fijn, toen waren er nog maar twee.
Twee kleine negertjes gingen naar 't zonnebad heen,
Één verbrandde er helemaal, toen was er nog maar één.
Één klein negertje bleef helemaal alleen,
Hij hing zich tenslotte maar op, dus bleef er toen niet één.

Ik durf het huis niet meer uit. Ik durf niet meer alleen ergens te zijn. Ik ben echt heel, heel, heel erg bang. Iedereen die bang is voor spinnen of in het spookhuis heeft niks te zeggen. Ik weet zeker dat ik de volgende ben, en anders die daarna, of die daarna, maar binnen een paar maanden is het met mij gedaan.

Op de weblog is het nou ook bekend. Eén van de bezoekers kende rickmans via via, en postte ergens een reactie waarom wij er niets van zeiden. Na de begrafenis wist hij helemaal alles wat er gebeurd was, en nu weet de rest het dus ook. Er wordt flink gespeculeerd en grappen gemaakt over negers. Ik vind het niet leuk, en begrijp niet hoe mensen zo luchtig kunnen doen over zeven moorden.

De politie blijft aandringen dat we onder moeten duiken, maar dat wil ik dan net weer niet. Ik voel me hier thuis nog redelijk veilig, omdat alle moorden buitenshuis gebeurd zijn, en er hier dus in principe niet veel kan gebeuren. 's Ochtends brengt mijn vader me met de auto naar school, en mijn moeder haalt me 's middags weer op, alleen is echt geen optie.

Nietzman is het met me eens, dat het niet veilig is om alleen te zijn. Hij blijft ook thuis. Van 2Mini hoor ik erg weinig. Hij is zo stil, wat kan er zijn? Vorige week zei hij nog iets over een zusje dat ziek was, maar in plaats van de verwachte updates hebben we niets meer van hem gehoord.

Nu rickmans ook slachtoffer is geworden, wordt het toch wat stiller achter de schermen van de weblog. De nieuwe bloggers begrijpen eindelijk ook dat het echt heel erg is, en niet iets om te lachen. Nu er ook geen SAW meer is, loopt het allemaal in het honderd. Tolgashakurs blogjes die er nog stonden ingepland raken ook op, en het aantal blogs op de weblog wordt steeds minder. Er komen van alle kanten klachten, maar we kunnen er niets aan doen. Als het allemaal over een poosje voorbij is, kunnen we misschien weer nieuwe sollicitatierondes houden, en nieuwe SAWs aannemen. We. Ik bedoel ze, want het is niet erg waarschijnlijk dat ik er dan nog bij zal zijn, de moordenaar weet me vast wel te vinden.

Gisteravond belde rechercheur Braak nog een keer. Hij is een wat jongere rechercheur, en we hebben best veel contact. Hij vertelde dat ze een idee hebben, dat het toch iemand van de weblog is. 2Mini, schoot er door me heen. Het zusje was een dekmantel geweest, hij was gewoon de volgende moord aan het voorbereiden. Ik vroeg naar Knut, en daarover gaf hij een erg ontwijkend antwoord. Hij mocht niet teveel zeggen, maar ze waren er nog volop mee bezig, zei hij. Snel vroeg hij of ik nog iets nieuws had, maar omdat ik nauwelijks nog weg was, had ik niets meer gezien wat opvallend was.

Na het telefoongesprek keek ik een lange tijd voor me uit. Ik wist niet meer wat ik denken moest. 2Mini, Knut, Jerruh, ze flitsten door mijn gedachten. Motieven, ideeën en alles wat in hun richting kon wijzen passeerde.

Later belde ik Jerruh. Hij nam niet op, en toen ik het tien minuten later nog een keer probeerde, zei hij dat hij onder de douche had gestaan. Om drie uur 's middags, vreemd. Hij vertelde dat hij zich nog steeds niet fijn voelde. De politieagenten hadden hem in de gevangenis echt heel erg behandeld, en alle verhoringstechnieken waren op hem uitgeprobeerd. Hard, zacht, keihard, en hij had op het punt gestaan toe te geven aan iets wat hij niet gedaan had. Bij de gedachte eraan sprongen de tranen in zijn ogen, en ik hoorde hem een snikje in zijn hand smoren. Ik vond het rot voor hem, maar dacht hoeveel erger het moest zijn geweest voor Tolgashakur. Na een kwartier moest Jerruh weer ophangen. Hij moest nog wat doen. Toen ik vroeg wat, wild hij het niet vertellen, en hing na een groet snel op.

Misschien werd ik wel paranoïde. Overal, in iedereen, zag ik mogelijke daders.

Het ergste van het hele gebeuren was nog, dat ik niet met mijn hond kon wandelen. RealBizkit666 was in een bos vermoord, en het was een erg goede plek. Het was groot, donker, en er waren nauwelijks getuigen. 2Mini wandelde wel in het bos. Hij had eindelijk weer een post geplaatst in het kladblok, waarin stond dat hij het moeilijk had en in het bos ging wandelen. Onze waarschuwingen hadden natuurlijk geen nut meer.

Even las ik de volgende regels van het gedichtje. Artis, een beer. Het klonk allemaal erg onwerkelijk, en ik vond het moeilijk me voor te stellen wat er zou gebeuren. Ik wist in ieder geval zeker dat ik niet in Artis wilde zijn, en uit moest kijken voor beren.

Twintig minuten later belde rechercheur Braak weer. Of ik wist waar 2Mini was, zijn zendertje gaf geen signaal meer. Ik vertelde gauw dat hij naar het bos was, en de rechercheur vergat zelfs dag te zeggen. Ik stelde me voor hoe het gegaan moest zijn; dat hij de hoorn erop smeet, zijn collega's bij elkaar verzamelde en dat ze in de auto's sprongen, onderweg naar het bos. Dat ze bij het bos aangekomen de auto's slippend parkeerden en allemaal als gekken tussen de bomen doorrenden, alle richtingen uit...

En dat er dan één ineens heel hard gilde, waardoor alle agenten in zijn richting kwamen. Vol afgrijzen zou de agent naar beneden kijken, waar een kleine, bruine jongen lag. 2Mini had in zijn mond een teddybeer, die zover naar binnen was gepropt dat je nog net zijn armpjes en neus uit zag steken. Op 2Mini's nek waren de blauwe plekken van een wurging duidelijk te zien. Iemand had met kracht zijn luchtpijp dichtgeknepen, en tegelijkertijd de beer in zijn gezicht geduwd.

Ik belde Nietzman en gilde in de telefoon. Wij waren als enigen nog over, en het kwam steeds dichterbij. Ik wilde niet meer thuis zijn! Ik wilde ergens zijn waar de moordenaar me nooit, nooit, nooit zou kunnen vinden! Ik moest hier weg! Ik.. ik.. ik...

Rechercheur Braak zou er voor zorgen dat de volgende dag een agent zou staan bij school, waarmee ik naar een onderduikadres zou gaan. De agent zou undercover zijn, met opvallende gele sportschoenen. Ik vond het verschrikkelijk, maar wist niet meer wat ik anders moest doen.

Later besefte ik dat ik 2Mini ten onrechte verdacht had. Hij was er ook niet meer, vermoord naar het versje. Wie was het dan?

Tien webloggers. Tien negertjes. Is dit een grap van een thuisgebleven weblogger of is er een andere grappenmaker in het spel?
In de volgende WWKW zal het snel duidelijk worden.

Weet jij wie de dader is? Of heb je andere ideeën over dit mysterie? Reageer!