De Toren van Oneindige Hoogte - Deel 1
Veel vreemde dingen had hij gezien. Dat moest ook wel, want hij testte regelmatig een nieuw onderdeel van het systeem. Dan zag je de meest fascinerende, onmogelijke en uitzonderlijke situaties, die een mens zou kunnen verzinnen. Maar dit was, na al die jaren ervaring, toch in staat hem te verbazen. Alsof dat alleen nog niet genoeg was, was datgene dat hem verbaasde, het enige waarvan je zeker weet dat iedereen het zelf zou meemaken. Hij had zojuist de dood van Unteto gezien.Een kwartier geleden waren ze nog op weg geweest naar het noordoosten, naar de stad Nyssereld. Voor de gelegenheid hadden ze twee terreinwagens genomen, ideaal om de woestijn Centriac-Quer te doorkruizen. Na een half uur rijden hoorde hij opeens een zware explosie van zijn linkerkant komen. De achterruit van zijn wagen werd verbrijzeld door een stuk rondvliegend staal dat zich vervolgens moeiteloos door het dak heen boorde. Met een snelle bocht reed hij terug naar de plek des onheils. Er was een krater in het hete woestijnzand geslagen, met daarin het geblakerde en verwrongen frame van de daarnet nog smetteloos witte terreinwagen. Zijn eerste gedachte was dat het een geintje van een collega was geweest, een soort extreme knalsigaar, maar toen hij rondkeek kon hij nergens Unteto zien lopen. Die zou ondertussen toch opgestaan moeten zijn, hooguit een beetje verdwaasd, maar buiten een half in het zand stekende band en wat brokjes voormalig-terreinwagen was het één grote zandvlakte, met in het zuidwesten de heilige toren.Dat alles was een kwartier geleden gebeurd. In de tussentijd probeerde Strever te bedenken wat hij nu het beste kon doen. Hij ging op dat moment nog uit van een eenvoudige verklaring, iets dat waarschijnlijker zou zijn dan dat Unteto echt dood was. Misschien had hij zich naar de heilige toren geteleporteerd, of hij was gewoon naar huis teruggekeerd, hoewel dat niet verstandig van hem zou zijn, aangezien er behoorlijk wat werk te doen was binnen het systeem. Om te beginnen een boom die blijkbaar als een gek was gaan groeien, daar waren ze zojuist naar op weg geweest. Strever slaakte een diepe zucht. “Myd!” Begeleid door groene mist verscheen een klein groen wezentje twee meter verderop, net boven het zand zwevend. De grote zwarte facetogen staarden hem zielloos aan. “U wenst, meester Strever?” De stem klonk belachelijk laag, voor een wezentje van zijn formaat. “Geef me de locatie van Unteto.” Ondanks dat er bij het wezentje geen oren te ontdekken waren op het kale hoofd, had hij het bevel goed gehoord. “De Unteto, die zich tot voor kort bij U bevond, is niet in het syteem aanwezig.”Strever staarde over de vlakte, zich afvragend waarom Unteto blijkbaar had uitgelogd. Dit kon hem wel zijn baan kosten, als hij niet een heel goede reden had. “Teleporteer me naar de toren,” zuchtte Strever, “die boom kan wachten. En als je toch bezig bent, ruim die troep dan hier op.”Een tel later: “Laat dat laatste bevel toch maar zitten, laat alles maar liggen zoals het nu ligt.” Waarom hij dat zei, zou hij zich later niet meer herinneren. Misschien was het de verontwaardiging om de mogelijke grap van een collega, misschien de angst dat er iets ernstigs met Unteto was, of een vaag voorgevoel. Wat het ook was, de gevolgen waren drastisch.==========
Tot zover het eerste deeltje van De Toren van Oneindige Hoogte, ofwel, DTvOH. Het is de bedoeling dat van deze serie regelmatig een deeltje wordt gepost door moi, kanaiken. Over enkele dagen komt deeltje 2. Kritiek mag uiteraard gegeven worden 