Inso's afscheid
Het liefst wilde ze nagelbijten, maar na veel pijn en moeite had ze eindelijk 10 lange nagels. Het liefst wilde ze nog een peuk opsteken, maar ze was flink geminderd met roken en haar laatste peuk was een half uur terug. Gezonder is niet per definitie leuker. Een jaar lang was het "haar" thuis geweest, "haar" hoekje. Hier had ze haar fantasieën, dromen en leven gedeeld, altijd overgoten met een flinke lading fictie, een snufje sarcasme, twee eetlepels humor en een mespuntje arrogantie.
Nu begon ze toch weer te twijfelen. Ze besloot schijt te hebben aan haar eigen rigide regeltjes en stak een peuk op. En nog een. Haar voet tikte zenuwachtig tegen de zijkant van het bureau en het lege invoerveld van haar mailbox staarde haar verwijtend aan. "Doe dan. Typ dan! Schrijf je overweldigende afscheidsbrief maar, gevuld met superlatieven en vergezochte metaforen." Ze zuchtte geirriteerd en stond op. Met haar voorhoofd leunde ze tegen het raam en dacht terug aan alle slapeloze nachten. Alle slapeloze nachten, slechts zij, een kop thee en Word. Schrijven, schrappen, worstelen met zegswijzen en synoniemen, de draai van de moraal, de subliminaire boodschappen, de stille pijn die ze wilde overdragen of slechts het fijne gevoel.
De ene keer jeukte het. Het stak, het deed pijn, het was fel en ongenuanceerd. De andere keer was ze de nuance zelve en wilde ze gewoon "iets leuks" delen en overbrengen. De lezer een glimlach op het gezicht geven. Integer en corrupt, arrogant en onderdanig, hilarisch en jankwaardig, haar vocabulaire en haar gevoel werden op alle vlakken vertegenwoordigd. De ene keer werd het wel opgepikt, de andere keer niet.
Tegenwoordig had ze geen slapeloze nachten meer. Een nieuwe baan, weer in loondienst in plaats van zelfstandig, dus elke ochtend vroeg op. Ze haatte de ochtenden en dacht wederom met weemoed terug aan de tijd dat 's nachts de wereld van haar was.
Haar keel was rauw van het vele roken en haar vingertoppen jeukten. Ze ging weer op de bureaustoel zitten en begon verwoed te typen. Het was een goede beslissing. Het was haar stekje niet meer, ze voelde zich niet meer thuis, niet meer betrokken...
Maar toch.
Toch ga ik het columns schrijven voor de weblog missen, want ik heb het ruim een jaar met heel veel plezier gedaan en ik hoop echt oprecht dat tenminste een paar van jullie van mijn stukjes hebben genoten.
Veel liefs,
Inso.