De man, maar dan echt...

De klassieke fout die de columniste dan ook maakt in haar aanname dat de mannelijke gedachten zich centreren rond hun lid en wij geen complexe gedachten hebben, is natuurlijk dat ze een praktische instelling verwart met simpelheid en onverschilligheid met emotionele armoede. Helaas voor de dames is dit op basis van ons gedrag als ze in de buurt zijn ook de enige aanname die ze kunnen maken. Voor mannen zijn er namelijk maar 4 soorten vrouwen in de wereld:

1. vrouwen waar we het mee gedaan hebben
2. vrouwen waar we het mee zouden willen doen
3. vrouwen waar we het nooit mee zouden willen doen
4. en onze moeders.

Die laatste categorie laat ik hier, vanwege de bijzonderheden, maar even buiten beschouwing, maar de overige categorieën zijn binnen de discussie wel interessant. Categorie 1 en 3 kunnen rekenen op totale desinteresse onzerzijds en categorie 2 krijgt de op hol geslagen ramp voor hun kiezen die wij onze versierpoging noemen. Voor deze categorie willen we ons dan ook nog wel eens anders voordoen dan we zijn: aanhankelijk, meelevend, gevoelig. Mochten we dan, door een speling van het lot of door een vlaag van verstandsverbijstering bij de dame in kwestie, haar het bed in krijgen, dan verhuist ze na de zaadlozing linea recta naar categorie 1. Kun je het ze dan kwalijk nemen dat ze in de veronderstelling zijn dat we niet verder denken dan onze penis lang is? Niet echt. Zij zien ons alleen maar zo, onwetend dat we, als er geen vrouw in de buurt is, eigenlijk heel normaal zijn.

Dat we daarnaast geen complexe gedachten hebben is uiteraard complete nonsens. Ik neem als voorbeeld de technologische vooruitgang in de afgelopen eeuw. Die ideeën zijn voornamelijk ontsproten aan het mannelijk brein. Zonder de innovaties van de 20ste eeuw stonden de vrouwen nog steeds de was met een wasbordje in een ijzeren bak schoon te soppen, stonden ze de hele dag in de keuken te zweten achter een gietijzeren fornuis gevuld met kolen en moesten ze gewoon op de knieën om de vloer schoon te boenen in plaats van rechtop met een Swiffer. Zo hadden ze nooit zoveel tijd gehad om zich te emanciperen.

Dat hebben wij mannen uiteraard allemaal graag voor die vrouwtjes over, ze mogen best een beetje aan de vrijheid ruiken, we delen onze ideeën alleen liever niet met ze. Waarom zouden we? What's in it for us? De enige reden om ze te laten delen in onze briljante invallen is zodat een vrouw kan oe-en en ah-en en zichzelf direct aanbiedt ter meerdere eer en glorie van ons ego, maar dat doen ze niet! Welnee. Een glazige blik kan je krijgen. Shania Twain zong het al: 'So you're a rocket scientist? That don't impress me much'. Nee, liever vertel je je idee aan iemand die snapt waar je het over hebt en je enthousiasme beantwoord. Dat vrouwen dit door zichzelf veroorzaakte mannelijk stilzwijgen opvatten als eenzijdig denken, mag derhalve vermakelijk genoemd worden en getuigt van weinig zelfkennis, maar op enige vorm van zelfkennis heb ik vrouwen sowieso nooit echt kunnen betrappen.

Communiceren met een vrouw is daarom wat mij betreft het toonbeeld van nutteloosheid. Waarom zou je ergens tijd en moeite in steken als je bij voorbaat al weet dat het allemaal tot niets leidt? Vandaar dat de meest interessante gesprekken plaatsvinden als er geen vrouwen in de buurt zijn en dat onze versierpogingen niet veel dieper gaan dan: 'biertje?' of een variatie op dit thema. Vandaar ook dat vrouwen ons als simpele wezens zien, ze kennen ons gewoonweg niet anders. De meeste mannen laten de vrouwen in hun leven maar in die waan, onder het motto: je moet ze niet wijzer maken dan ze al zijn. Zo heb je het minste gezeik, kun je te allen tijde een beroep doen op de geweldige door de vrouwen aangereikte vrijbrief: 'ik ben een man, en ik weet niet beter' en kun je je als rechtgeaarde kerel bezig houden met de echt interessante zaken in de wereld zoals, ik noem maar iets: hoe krijg ik Natalie Portman mijn bed in? Wat is het toch geweldig om een man te zijn!