Kedeng Kedeng

Verschrikte gezichten om mij heen. Zo'n geluid is nooit een goed teken als je op het perron op je trein staat te wachten. Even blijft het angstvallig stil. Vervolgens hoor ik wat gekraak, en jawel, hoor. Daar is-ie.

"Dames en heren, de intercity van 9.33 van Assen naar Den Haag heeft een vertraging van..."

Ik hoor een aantal mensen kreunen en het kind op het bankje naast mij begint te jengelen.
Jakkes, die trein moet ik ook hebben. Nu zit ik dus nog langer in de kou. Ik pak mijn Metro er maar weer bij. De tijd gaat een stuk sneller als je wat te bladeren hebt. 't Is jammer dat het zo moeilijk gaat met handschoenen aan.
Intussen rijdt achter mij de stoptrein richting Groningen het station binnen. Ja ja, grijns maar naar deze wachtende passagier. Ik grijns mooi terug. Het boeit me geen steek dat jullie treintje eens eerder is dan die van mij. Meestal win ik namelijk, dus grijns maar een eind weg.
De jongeman aan mijn linkerkant is intussen driftig een nummer aan 't intoetsen op zijn mobieltje. Mooi toestel. Zo'n ding wat je open kan klappen, alleen volgens mij is hij er zelf niet zo blij mee. Zijn vingers lijken te dik voor die kleine knopjes en zijn gezicht staat op onweer. Ik zeg er maar niets van. Op de een of andere manier voel ik me momenteel niet zo geroepen om een achteloze conversatie aan te gaan met een volslagen onbekende. Misschien komt dat omdat hij behalve chagrijnig kijken ook het rookverbod negeert. Dat soort mensen maken vaak een statement. 'Ik bepaal zelf wel waar ik rook.' En als je er wat van zegt dat krijg je een lading sores naar je kop. Daar heb ik geen zin in vandaag. Misschien volgende keer.

* Ding dong *

Oh jee...

"Dames en heren, de vertraagde intercity naar Den Haag zal over enkele minuten binnenkomen op spoor 2. Herhaling..."

Ah, mooi zo. Daar is-ie.
Tijd om op te staan en mijn boeltje bij elkaar te rapen, want hoe eerder je in die trein bent, hoe beter. Laat in de middag reizen staat namelijk garant voor weinig vrije zitplaatsen. En dan maakt het niet uit of je stadje het eerste station is waar de intercity stopt.
Afijn, zaak dus om jezelf zo spoedig mogelijk die trein in te werken. Beetje met de trein meelopen terwijl hij het station binnenkachtelt, wil nog wel eens helpen, en vervolgens 'hup' de trein in.
Het zal niet de eerste keer (en vast ook niet de laatste keer) zijn dat ik mezelf tot Zwolle staande moet zien te houden in zo'n tussenstuk bij de deuren. Je weet wel, met je handen om zo'n smerige stalen buis geklemd omdat je anders zowat omvalt. Niet erg prettig. En dat alleen maar omdat ik 'dacht dat er nog wel genoeg zitplaatsen zouden zijn'. Hoe naief kan een mens zijn?
Tegenwoordig zorg ik dus dat ik vrij vlot in de trein ben en kan zitten. 'Treinbenen' heb ik namelijk niet.

In de vroege avonduren -en na een vertraging op het traject Meppel-Zwolle en een intercity die stilvalt in the middle of nowhere tussen Zwolle en Amersfoort- kom ik eindelijk op mijn bestemming aan. Ruim een uur te laat. De Metro die ik had gepakt bij mijn vertrek is intussen veranderd in een vodje en ik smacht naar frisse lucht.

Nee, met het reizen per openbaar vervoer heb ik geen probleem, maar soms... soms wou ik dat ik een auto had.