Keroppi is leermoe

Als klein guppie wist ik het al, later "als ik groot was" zou ik dierenarts worden. Mijn ouders namen die toekomst-visie iets minder serieus. In hun ogen was het vast iets tijdelijks, volgende week zou ik wel stewardess of prinses willen worden. En erg kwalijk kan ik dat ze niet nemen, uit onderzoek bleek immers dat in groep acht de meerderheid van de jongedames zichzelf later als dierenarts ziet.

Maar toen in de vierde klas van de middelbare school ik nog de enige overgebleven dame was die droomde van een carrière als dierenarts, begonnen ook mijn ouders me langzaam aan serieus te nemen. Wat als liefhebbende, ondersteunende ouder ondermeer het bezoeken van voorlichtingsdagen inhield.

Bij de meeste studies houden de voorlichtingsdagen in: zoveel mogelijk zieltjes winnen door wereldkundig te maken dat jij echt de leukste/gaafste/interessantste studie bent, en natuurlijk heb je er later legio mogelijkheden mee!
Behalve dan bij die paar studies die met een grandioos overschot aan aanmeldingen, zoals Diergeneeskunde. Daar zien ze de voorlichtingsdag als een eerste filter in het proces om het aantal aanmeldingen zo laag mogelijk te houden. En die eerste schifting vind plaats door een bijzonder demotiverende voorlichtingsdag.
Geen leuke demonstraties (die bewaren ze voor de ouderdag, als je al 'binnen' bent), geen enthousiaste studenten, niks. Er is een praatje van de voorzitter van onderwijszaken die je met de demotiverende werkelijkheid om de oren slaat. De kleine kans dat je überhaupt wordt ingeloot, maar ook het zware karakter van de studie.

"Ach, dat kan ik heus wel aan, die studiedruk zal wel loslopen" dacht ik toen nog. Immers, de middelbare school doorliep ik tot nu toe toch ook nog zonder enige moeite? Maar de middelbare school bleek 'peanuts' vergeleken met mijn nieuwe studie...

Onze introductie begon bijvoorbeeld al twee dagen eerder dan het officiële collegejaar. Dat was lekker handig, want dan konden we op dag 1 (buiten zag je alle andere studies speurtochten en kennismakingsspelletjes doen) al lekker keihard van start. Voor het eerste college diende we al 100 pagina's voorbereid te hebben, in het Engels. Nee, voorzichtig wennen aan het studerende bestaan werd ons niet gegund. Met een ferme duw werden we in het diepe gegooid.
Ook onze contacturen waren het dubbele van vriendjes en vriendinnetjes bij andere studies.

Maar alles lijkt op den duur te wennen. Soms heeft het ook wel zijn voordelen. Zo ken ik door het intensieve contact als gevolg van de vele contacturen bijna alle studenten uit mijn jaar (zo'n 200 dames en heren) in ieder geval van gezicht. Een aantal daarvan zijn daarnaast ook nog erg goede vrienden geworden. Bovendien, omdat het zo'n ons-kent-ons studie is, hebben we ook nog een erg leuke en actieve studievereniging.

Maar iets wat volgens mij nooit zal wennen is de pre-tentamen-leer-stress. Want hoewel ik me elk begin van het trimester weer voor neem om alles goed voor te bereiden en de stof goed bij te houden, blijken die goede intenties vaak maar van korte duur. Je ontkomt er dus ook niet aan dat je, in de onderwijs-vrije week voor het tentamen, je zeeën van tijd tekort lijkt te komen om al die dikke boeken en syllabi in je geheugen te proppen.

Daar zit je dan in de bieb, ondanks dat je er niet mag eten en drinken, omhuld met drinken en eten bij wijze van leerrantsoen. Of de bieb-mutsen... eh ik bedoel medewerkers nou lief een oogje dichtknijpen, of te lui zijn voor een controle weet ik niet. Maar het neemt niet weg dat het wel fijn is dat je gedachteloos chocolade naar binnen kan proppen terwijl je je verdiept in de boeiende levenscyclus van een of andere lintworm.

Maar hoe enthousiast je 's ochtends ook begint, en hoe gezellig de pauzes met je medeslachtoffers ook zijn. Op een bepaald moment wil het gewoon even niet meer. De letters dansen voor je ogen, je bent met je gedachten overal... behalve bij de leerstof. Je concentratie vermogen lijkt onder het vriespunt te liggen en het patroon van de sjaal van de persoon naast je lijkt opeens bijzonder intrigerend. Kortom je bent leermoe.

Wat doe je in zo'n geval? Je slaat vol passie je ordner met leerstof dicht en stampvoet naar de computer. Een stukje typen voor de weblog, want dat moest je ook nog doen.