De Tijdelijke Betekenis Van Een Lieflijk Woord...

Je kent de situatie misschien wel: exen die verdacht snel jou uit het relationele hart hebben gepleurd en er vandoor gaan met een nieuwe opvulling voor hun tedere en emotionele hartkamers. Reboundpeeps, sletten, sloeries, hopeloze relatiebehoeftigden, er zijn vast veel namen voor deze categorie mensen. Ik vraag me soms af waarom ik er veel mee te maken heb, maar momenteel kan mij niets anders overkomen dan een rancuneuze woede voor iemand die ik niet eens in mijn hart gesloten had.

Woorden, verpakt in loze beloften, werden naar mij gegooid als rode rozen op valentijnsdag van balkonnetjes af worden gesmeten. Ik was lief, ik was geweldig, ik zorgde voor een goed humeur en een stijve piemel. Ik zou alles in me hebben om die andere persoon tot hemelse hoogten te brengen. Een week later stond er in zijn msn dat hij zielsveel hield van zijn allerliefste schatje met de nodige hartjessmilies en kusjes en dat schatje was ik niet. Zum kotsen. Nou zeg ik eerlijk dat ik niet bepaald ontroerd werd door de lieflijke praatjes van deze persoon, maar na twee jaar goed contact zou je toch wel denken dat wat iemand zegt ook werkelijk enig woord van betekenis heeft. Alas, sarcasme bestaat, maar directe redeneringen als "jij bent lief" en "jij bent geweldig" zijn wat dit betreft vrij direct en duidelijk. Ook al had ik geen gevoelens voor hem op liefdesgebied en heb ik dit ook wel es duidelijk gemaakt, ik had wel een vertrouwensband met hem.

Toen ik de msn naam van deze persoon las en deze persoon er op aansprak, vulde mijn maag zich eerst met een gevoel van bedrog en daarna met een hoop venijn. Ook al hadden we niks, mijn gevoel ten opzichte van deze persoon was bedrogen. Alle vertellingen van deze persoon leken als betrekkelijke wolken te vervluchtigen en wat kon ik in hemelsnaam nog aannemen van iemand als die dingen na één week plotsklaps toch geen betekenis meer hebben? Ja, ik was nog lief, ja ik was nog geweldig, maar er was plotsklaps iemand in zijn leven waarmee hij de meest gave tijden heeft en tegen wie hij nu die poezelige koedliewoedliewoordjes zei. Dat kan ik an sich nog begrijpen, ware het niet dat die persoon tot twee weken geleden nog een ander had. Dingen werden mij duidelijk, mijn rol in zijn geheel totaal niet. Had ik hier nou te maken met een hopeloos geval of met een persoon die eerst alle prinsen op het witte paard neukt voordat hij weet welke de echte is?

Een ex van mij had het ook. Na een paar weken had deze persoon met een ander. Toen ik dit toch even vreemd vond, werd de persoon boos. Het kon niks schelen of ik vragen had. Vragen over of die gevoelens al tijdens onze relatie voor die andere persoon waren. Vragen over hoe iemand in hemelsnaam zo snel over een ander komt, terwijl de relatie heftig, intens, passioneel en liefdevol was? Uiteindelijk was ik diegene die stom zat te doen en de verwijten kreeg. Je gaat je afvragen of het woord uit de naam der liefde wel enige betekenis heeft gehad? Waren al die lieve woordjes tijdens de omgang of relatie wel zo liefdevol als ze klonken? Of hadden de woorden de houdbaarheidsdatum van een brandend wierrookstokje, waarbij de geur net zo snel vervluchtigt in de grauwe asbakkenlucht als een scheet in een drukke mensenmenigte? Ik weet het niet en ik vertrouw het niet.

Wat ik wel weet is dat ik dit soort mensen nauwelijks meer serieus kan nemen. Ik ben iemand die tijdelijkheid pas toelaat wanneer het echt nodig is en dit niet als een leidraad in zijn (liefdes)leve integreert. Het maakt me scheel voor de mensen die het normaal vinden om uitspraken aan tijdelijkheid te verbinden en een betekenis volledig nietig te verklaren maar ik ben er tegelijkertijd ook blind voor. Ik maak me al op voor de volgende ruzie met een dergelijk persoon, waarbij ik eens flink zal laten zien dat ik niet zo "lief" ben...