Liefde op het Turkse platteland

Hoe simpel kan de liefde zijn? De liefde op het Turkse platteland bijvoorbeeld, want die vraagt niet veel. Valentijnsdag is daar onbekend, een dag als alle andere, er zal daar op die dag geen enkel romantisch kaartje of boeketje rode rozen worden bezorgd.
Maar mocht het onverhoopt toch gebeuren, is dat beslist een zeldzaamheid.

Een eerlijk verlangen en een leeg hart, dat is alles wat een Turkse boerenjongen van een Turks boerenmeisje verlangt. Eerlijk verlangen en een leeg hart openbaart zich bij een jong, huwbaar meisje door enkele simpele handelingen: wanneer zij op vrijdag in haar eentje op een stoel voor haar ouderlijk huis zit en achter het raam, op de vensterbank, een lege fles staat, hetgeen de leegte in haar hart symboliseert.
Geïnteresseerde jongemannen lopen in dat geval een rondje om haar huis, en misschien nog wel een paar rondjes. Niet alleen wanneer het een mooi meisje betreft, maar ook omdat het niet meevalt haar goed te bekijken. Turkse boerenmeisjes dragen hun kleding namelijk in vele laagjes, óók in de lente, de enige tijd van het jaar waarin de liefde hoogtij viert. In de winter is het natuurlijk gekkenwerk om de hele dag buiten te zitten, maar ook in die periode slobberen de rokken, sokken en broeken wijd haar om het lijf, want dat werkt nu eenmaal prettiger. Bovendien biedt het ruimte voor alle vrouwelijke rondingen. En die zijn niet mis. Turkse boerenmeisjes hebben een voluptueus figuur en moeten door het leven met een Walkureboezem en een schommelende kont en na het huwelijk, moet hun echtgenoot dat ook.

Voor het echter zover is, moet de trouwlustige jongeman zich eerst bij de ouders van het meisje aandienen. Niet alleen, maar in het kuise gezelschap van zijn zorgzame moeder. Alleen dan mag de jongen het meisje diep in de ogen kijken en vice versa. Is de uitkomst gunstig, worden de kaarten op tafel gelegd en keiharde afspraken gemaakt. Eén daarvan is de meest belangrijke: voor het huwelijk géén sex, zelfs geen orale.
Natuurlijk krijgt het aanstaande bruidspaar alle gelegenheid om elkaar beter te leren kennen, bij haar thuis, onder ouderlijk toezicht. Je kunt je gemakkelijk voorstellen dat zij dan wel eens snakken naar een beetje frisse lucht. Alle begrip van pa en ma, hoor, natuurlijk mogen zij een piepklein wandelingetje maken, maar alleen onder streng toezicht: een jonger broertje of zusje, van zes - of zeven jaar oud, gaat dan mee. Van kinderen op die leeftijd is nu eenmaal bekend dat zij behalve nieuwsgierig ook uitstekend dienst doen als klikspaan.
Pas nadat de jongelui zich officieel verloofd hebben, mogen zij zich in het openbaar vertonen, hand in hand is toegestaan, en een vluchtig kusje ook, maar meer is ten strengste verboden: van de verboden vrucht mag pas na het huwelijk geproefd worden.

Sommige vruchten zijn echter bedorven, al merk je dat niet meteen. Daar kom je pas achter als je er een hap van hebt genomen. Te laat dus. Ook over hoe het maagdenvlies functioneert (of niet) hebben de meeste Turkse boerenjongens geen kaas gegeten, net zo min als zij ooit seksuele voorlichting kregen.
Van het eerlijke verlangen blijft niet veel meer over als de kersverse bruidegom bij het ochtendgloren tevergeefs naar de bloedvlek op het laken speurt. Een schoon laken is een onverdraaglijke schande, een vernedering tot op het bot die zo diep doorwerkt dat het grote geestelijke schade tot gevolg heeft.

Waar voor het huwelijk goed voor het aanstaande bruidspaar wordt gezorgd, ontbreekt het hen na de plechtigheid aan iedere vorm van nazorg. Van het ouderlijke begrip geen spoor meer, de bruidegom moet na het huwelijk zelfs de moederlijke zorg ontberen en zijn schande helemaal alleen dragen.
Er is niemand met wie de ontredderde bruidegom over zijn probleem kan praten, noch met vrienden, want daarvoor is zijn schande te groot, noch met een dokter, die hij sowieso nooit ziet, al zou hij doodziek zijn en er het leven bij laten. Zelfs in de moskee kan hij niet terecht, want daar wordt alleen maar getrouwd en gedoopt, gebeden én gepreekt.
Ontgoocheling en verdriet stapelen zich op bij de jonge bruidegom en ontladen zich vrijwel altijd op dramatische wijze. Want wanneer hij genoeg heeft gespaard, koopt de bruidegom een pistool en beneemt zich het leven.
En dat is helaas op het Turkse platteland géén zeldzaamheid...

Güle, güle, Evren, teþekkür!