James

Celestien
Sinds een jaar of drie woont hij bij ons: James. In het begin was dat wel even wennen. Niet alleen voor ons, maar ook voor hem. Zou hij het hier wel leuk vinden? Zo'n vreemd huis, ver weg van zijn vriendjes in het centrum? We waren gewaarschuwd dat hij inderdaad wel eens kon gaan tegenstribbelen als hij net bij ons woonde. In dat geval moesten we gewoon even bellen naar de vorige eigenaar, en die zou op zijn beurt iemand sturen om hem te kalmeren. We hebben natuurlijk niets aan James als-ie maar in de hoek staat te niksen. Ik weet 't niet hoor, maar zelf voel ik me er toch niet prettig bij om meteen de problemen van een vreemde op te lossen. Je kent elkaar niet en stel je voor dat je iets verkeerd doet? Op op zo'n moment draai je zelf op voor de schade, dus dan heb ik liever dat er iemand langskomt die hem kent en weet hoe hij moet handelen. Zodra James dan weer rustig is kom ik wel weer een kijkje nemen.

Daarnaast vroegen wij ons af of hij wel bij ons zou passen. Zoiets is natuurlijk niet geheel onbelangrijk. Hij zou een deel van ons gezin worden en dus is het zaak om er goed over na te denken. We besloten al snel dat we hem niet zomaar in huis konden nemen zonder goed geïnformeerd te zijn. Daarnaast zijn we altijd gelukkig geweest zonder James. We wisten zelfs lang niet van zijn bestaan. Wie zegt dat we het überhaupt wel leuk zouden vinden om hem in huis te hebben?

We lieten het even rusten. 'k Bedoel, zo'n groot huis hebben we ook weer niet, en met James hier zou het nog krapper worden. Eventueel zou hij in de schuur kunnen wonen, maar dat leek ons ook weer zo naar voor hem. 't Is daar koud en tochtig en dan zouden we bij iedere maaltijd met bord en bestek door het huis moeten lopen. Bovendien wilden we hem eigenlijk ook niet wegmoffelen. Hij is iets om trots op te zijn. Als je hem hebt, dan moet je met hem pronken. Dus dan moest hij wel enigszins in het zicht staan. Het schijnt voor James zelf ook beter te zijn als hij in een goed onderhouden omgeving verblijft. En dan valt die schuur al snel af.

Toch verdween hij niet uit onze gedachten. Dat was vrijwel onmogelijk, aangezien hij ons leven zoveel aangenamer kon maken. En ook om ons heen hoorden we steeds meer mensen over hem praten. Familieleden die hem in huis hadden zeiden niet meer zonder hem te kunnen, en dan ga je toch denken... 't Is om gek van te worden.
Op een gegeven moment hebben we de stoute schoenen aangetrokken en zijn op visite gegaan om met eigen ogen te zien dat hij deed waar hij voor in huis genomen was. En ja hoor, daar stond hij dan in de keuken de afwas te doen! Kijk, zo hoort dat, hè? En dat allemaal zonder te zeuren en te klagen.

Kort na deze kennismaking met hem hebben we de knoop doorgehakt: we wilden hem. Wij wilden onze eigen James. We hadden hem gewoon nodig. Ruimte zou geen probleem meer zijn. We zouden plaats voor hem vrijmaken en zorgen dat hij het daar naar zijn had.
Inmiddels woont hij bijna drie jaar bij ons in huis en we hebben geen moment spijt gehad van onze beslissing. En hij lijkt het hier ook erg naar zijn zin te hebben. Hij doet precies waar hij voor in huis is gehaald is. Daarnaast zeurt hij niet, maakt geen rommel, werkt in stilte en drinkt bij voorkeur water. Bijna perfect!
Er is eigenlijk maar één 'maar'... hij houdt niet zo van uitruimen...

Maar verder zijn we volkomen tevreden met James, onze vaatwasser.