Afstand

Afstand, het is een raar begrip. Afstand geeft een verschil of een verbinding weer. Een afstand van twee meter is groter dan een afstand van drie centimeter, maar toch gaat het beiden over hetzelfde: het verschil tussen punt A en punt B. In het geval van het verschil tussen punt M en punt W was de afstand relatief groot: vier uur intensief reizen en een aantal overstappen van trein naar trein. Maar het was voor een goed doel, namelijk een superfijne relatie. Relatietechnisch speelt afstand een steeds grotere rol naarmate deze afstand zelf ook groter wordt. Een verschil van vier uur tussen punt M en punt W is al snel een vermindering van de knuffeltijd en de knuffelmogelijkheden in vergelijking met een reistijd van twee minuten.
Nou moet ik je zeggen dat afstand in mijn hoofd nog nooit enige rol van betekenis heeft gespeeld. Ik vind het niet erg om vier uur te reizen voor een leuk doel of tien uur te vliegen naar Venezuela. Ik kan me prima vermaken tijdens de grote reis en onderweg doe ik zoveel indrukken op dat de reis zelf meestal nog meer oplevert dan het doel. Toch was mijn doel zeker de moeite waard. Vlinders in mijn buik legden voortdurend de afstand van onderbuik naar maagstreek af en mijn bloed werd sneller door mijn honderdduizend kilometer lange vatenstelsel gepompt wanneer ik dichter bij W kwam. Toen ik dan uiteindelijk uit de lawaaierige Waddenloper stapte en Hem op zijn fiets aan zag komen, kwam mijn hart steeds dichter bij mijn amandelen en brak het zweet mij uit. De afstand werd steeds kleiner en binnen enkele seconden waren Zijn bruine ogen nog maar een meter van mij verwijderd. Binnen vier uur was ik 280 kilometer dichter bij Hem en binnen enkele seconden zat ik met mijn hoofd in de wolken.

Ondanks de grote afstand ging het eigenlijk altijd wel goed. Treinreizen werden van tevoren ingecalculeerd en feestjes werden bestempeld als goede doelen om te profiteren van elkaars aanwezigheid. 280 kilometer werd een vanzelfsprekendheid voor mij en vier uur reizen bood inmiddels een feest van herkenning vanuit de intercityraampjes. Bij Hem zat er alleen wel wat dwars.
Afstand is namelijk niet alleen een tijdkwestie maar ook een controlekwestie. Als een trein 280 kilometer doet om van punt M naar punt W te rijden, is de kans groter dat er vertraging ontstaat of dat er iets gebeurt dan wanneer die trein maar twintig kilometer hoeft af te leggen. Dit hangt natuurlijk ook af van andere factoren dan alleen afstand en die elementaire kans, maar toch. Diezelfde controle zat bij Hem dwars. Hoe kan je controle hebben over je gevoelens over een ander als de afstand al een controleprobleem vormt. Wat moet je doen als je in een dip zit en je moet eerst vier uur wachten totdat de verlossende knuffel komt? Wat moet je doen als die ander bij een dip überhaupt niet kan komen omdat die vier uur reizen niet in de planning past van het schoolrooster? Hij kon niet echt omgaan met die gevoelens van onmacht en bandschepping. Hij miste daardoor iets. Kijk, het missen van een trein is overkomelijk en kan worden opgelost door middel van een nieuwe trein te nemen, maar wat Hij miste kon niet als een vertraging worden gezien. De afstand tussen Zijn gevoelens en de realiteit was in dit geval nog nooit zo groot geweest. Na een aantal lange telefoontjes en een bezoekje aan punt W hebben we besloten om het maar rustiger aan te doen en hetgeen wat we een soort relatie noemden niet meer een relatie te noemen. Ondanks alles is de afstand tussen Hem en mij nog nooit zo klein geweest en hebben we beiden nog nooit zulke gevoelens van gemis gehad. Ik ga een peuk roken en een fles Amaretto openen en hopen dat die afstand nooit groter zal worden...