Publiek
In Duitsland gingen beide voorstellingen hartstikke goed. Er was daar eerst een try-out, voor de leerlingen van bij hen de leerlingen van de leeftijd van onze brugklassers, en onze derde klasleerlingen. Het publiek had ontzettend veel respect voor ons, en als er een minuscuul foutje gebeurde, vooral tijdens de try-out, maakte dat niet uit, het bleef een voorstelling die in een week was gemaakt en gerepeteerd.
Toen we woensdag in Nederland begonnen, was de sfeer al meteen anders. Tijdens de verplichte show waren er, als het ware, twee soorten mensen (leerlingen) in de zaal. Aan de ene kant had je degenen die het wel leuk vonden om een les te missen, die het stuk ook wel waardeerden en daar best hun pauze op wilden geven, en aan de andere kant had je de leerlingen die alleen maar konden onthouden dat ze erheen móesten, dat hun pauze weg was enzovoort. Toch was het niet zo heel erg. Men lachte op de goede momenten, en ook wel als er een foutje gemaakt werd, maar het was niet vervelend. Bij de tweede voorstelling was dat wel anders. Bij de eerste scène werd er al vanuit het publiek "gesouffleerd". Er waren dus kennelijk mensen die zó van het optreden hadden genoten, dat ze nog een keer gingen. Nou, kennelijk hadden ze niks te doen en kwamen ze gewoon om de boel voor ons als acteurs, en voor de rest van het publiek, te verzieken. Steeds meer van de leerlingen deed mee met het wel erg flauwe geintje om overal om te lachen. Voor ons werd het zo steeds minder leuk. De zenuwen gierden door onze lijven, zo bang als we waren om een klein foutje te maken, om je te verspreken, om te struikelen, want ze zouden je uitlachen, en heel erg hard, want dat hadden we gemerkt. Maar daar bleef het niet bij. Persoonlijke meningen, "wat heeft die een kutkop" en commentaar "wat heeft dit nou voor nut" werden niet voor naderhand bewaard, maar gewoon rechtstreeks door de zaal gebruld. Tijdens een verschrikkelijke scène over een heroïnehoertje, met trieste muziek, werd er gejoeld en gegild. Het ging zelfs zo ver dat er om bijna elke zin die men hard, keihard en erg vernederend werd gelachen. Bij de Duitse zinnen brulden ze gewoon "ik versta je niet".
Toen viel één van de hoofdrolspelers van zijn stoel af. We hadden samen geoefend en veel met elkaar opgetrokken en hij zocht mijn ogen. Ik schrok van zijn blik, het was bijna paniek wat ik zag. Het publiek lachte hem zo erg uit, maar gelukkig wist hij het met een Duits "auch das noch" netjes op te lossen.
Tijdens een scènewisseling moest iemand achterin de zaal de aandacht trekken door te gillen en dan te lachen, zodat op het podium veranderd kon worden. Het lachen liet ze achterwege, maar ze krijste, net verstaanbaar, "hou nou je bek eens!"
Ik snapte niet dat de leraren er niks aan deden, en wat ik nog minder begreep was dat mensen zich zo respectloos kunnen gedragen. Op een Havo-VWO-school nota bene!
Dat zij niet begrepen dat wij ontzettend ons best deden, en hadden gedaan, vind ik zo vreemd. Maar dat ze alle acteurs van hun stuk kunnen krijgen, daar heb ik dan weer een grandioos respect voor. Erg knap.