Keroppi mist twee ventieltjes

Toen ik nog meedeed met de selectie van mijn roeivereniging, had ik indoor-training in een groezelig gymzaaltje in Kanaleneiland, een buurt in Utrecht met een niet al te beste reputatie. Terwijl wij, dames van de selectie, ons door de Pilates oefeningen heen worstelden (was het nou de linkerhand op de rechterenkel of de rechterhand op de linkerknie?) kwam onze coach opeens binnen met een schokkende mededeling.
Een aantal jochies uit de buurt had namelijk besloten dat het toch wel het toppunt van humor zou zijn wanneer ze bij alle fietsen de ventieltjes los zouden draaien om ze vervolgens weg te smijten. En om er zeker van te zijn dat we echt niet snel deze gezellige wijk uit zouden kunnen komen, hadden ze ook nog een aantal fietswielen compleet krom getrapt.
Na deze mededeling veerde iedereen op uit de Pilates knoop die ze net in zichzelf hadden gelegd, en ontstond er toch lichtelijk paniek. Want okee, het is al erg om te horen dat je ventieltjes ergens in de bosjes van Kanaleneiland zijn beland, maar van wie waren de fietsen met de kromgetrapte wielen? Het liefst wilde we allemaal naar buiten rennen en met eigen ogen de schade aanschouwen, maar we werden nog even gedwongen om (ietwat minder geconcentreerd) onze crunch-routine af te werken.

Toen eindelijk de verlossende woorden: “Dat was het dames, tot volgende week” werden uitgesproken, sprong iedereen op om buiten tot de conclusie te komen dat inderdaad alle ventieltjes weg waren. Mokkend en vloekend kleedde iedereen zich om, en werd er bedacht wat we nu moesten gaan doen. Een aantal besloot om maar naar huis te lopen en morgen op ventieltjesjacht te gaan. Maar als je de volgende dag ergens heen moet, op een tijdstip dat de fietsenmaker nog niet open is, dan moet je nu actie ondernemen.
En dus besloten een aantal dames om richting Utrecht Centraal te gaan. Daar zijn immers betaalde fietsenstallingen, en die hebben vast wel ergens nog wat ventieltjes liggen. En anders zouden we tussen de wrak-fietsen op zoek gaan naar wat ventieltjes om te "lenen".

En hoe kom je nou het snelst vanuit Kanaleneiland naar Utrecht Centraal? Met de tram natuurlijk! Op deze manier ben je er in minder dan vijf minuten. Op weg naar de tramhalte kwamen we er al snel achter waarom Kanaleneiland zo’n slechte reputatie heeft, groepjes hangjongeren die vluchten voor voorbijrijdende politiebusjes, pubertjes die dingen naar je roepen die ik maar niet hier herhaal, kortom een algehele onaangename sfeer.
Gelukkig was het niet ver naar de halte en de tram kwam ook nog eens direct aanrijden. "Mag dat eigenlijk wel? Met de fiets in de tram?" vroeg iemand nog, voordat we instapten...
En dat mocht dus blijkbaar niet. Want de volgende halte gingen de deuren van de tram open en verschenen er maar liefst zeven grote mannen die ons mededeelden: "Je mag niet met de fiets in de tram, jullie krijgen een bekeuring!" Dat was wel even een verassing, als tig fietsen worden gesloopt piekert de politie er niet over om even polshoogte te nemen, maar als vijf lieve meisjes met hun fiets in de tram staan, worden er gelijk zeven stoere mannen op af gestuurd!
We waren moe, elke spier deed pijn, we hadden honger, onze dierbare fietsen waren gemold en nu kregen we ook nog een bekeuring. Bij een meisje zag ik al wat in een ooghoek blinken, en ik kon ook niet voorkomen dat naast mijn onderlip ook mijn stem een beetje begon te trillen... En ik weet niet of het aanzicht van vijf verslagen, net-niet-huilende meisjes de reden was, maar nadat we minstens honderd keer hadden gezegd dat we stom waren geweest en dat we het nooit meer zouden doen, mochten we zonder bekeuring verder.
Te voet, dat dan weer wel. En vanaf winkelcentrum Kanaleneiland naar Utrecht Centraal is met een kapotte fiets nog best een eind. Maar uiteindelijk zijn we er toch gekomen.
Toen nog de grote zoektocht naar een fietsenstalling met ventieltjes, maar zouden die er echt wel zijn? De moed begon ons een beetje in de schoenen te zakken, het plan leek niet zo briljant als toen we aan ons avontuur begonnen. Maar gelukkig, bij de tweede poging was het raak. Niet alleen had deze uiterst vriendelijke man maarl iefst acht ventieltjes voor ons, hij was ook niet te beroerd om ons even te helpen met de binnenbanden, die niet geheel meer binnen de buitenband zaten.
Nadat we hem minstens honderd keer bedankt hadden, klommen we op onze fietsen en konden eindelijk naar huis!