Uit het dagboek van een simpele ziel

Alles is kut. Ik ben het niet waard, ik ben een niets, een niemendal, een mislukkeling, voor het ongeluk geboren, ik kan echt helemaal niets.
Het is over en voorbij, ik geef het op, ik kan er niet meer tegen. Weg is mijn mooie toekomstdroom, als een zeepbel uit elkaar gespat. Het was misschien wel mijn duizendste, maar deze keer de laatste, echt waar, ik zweer het.
Het overkomt mij nu al járen, maar het werd me deze keer gewoon teveel, nu is het écht afgelopen.
En nee, dit is geen grootspraak, ik meen het écht. Iedere keer weer dezelfde ellende en daarna de teleurstelling, ik verdraag het gewoon niet meer.
Mijn wereld ziet er weer zo donker uit. Ik voel mij er niet thuis. Ik haat gewoon alles. En ik haat die anderen ook. Waarom zij wel en ik niet? Ik heb nooit eens geluk, altijd pech. Waarom toch?
Alles was alweer voor niets. Al die moeite, het is zó unfair. Ik voel me leeg, uitgezogen, wanhopig en moe. Ik ben er helemaal kapot van, alles is kapot, mijn leven, mijn toekomst, álles gewoon.
Waarom, waarvoor, wat heeft het eigenlijk allemaal nog voor zin? Waarom leef ik eigenlijk nog?

1 september:

Ik geef het toe, ik ben het type dat zich héél gemakkelijk laat overhalen en dus trapte ik er weer in, zoals elke keer eigenlijk. Want diep in mijn hart fluistert steeds weer dat bemoedigende stemmetje, zo hoopvol klinkt het: "kop op nou, probeer het gewoon nog een keer, één keertje maar, je weet maar nooit! Misschien is het deze keer wel raak!"
Ik werd er zo vrolijk van! En ja hoor, ik voelde het ineens weer van binnen, dat ene piepkleine sprankje hoop dat zomaar opeens heel hoog opvlamde.
En zie me eens gaan, ik loop weer op wolken, te dagdromen, plannen te maken. Ik heb alles weer op een rijtje, al mijn wensen. Ik voel me zo vrolijk, ik ben weer terug op die berg.
Mensen zien het ook aan me, ze lachen mij alemaal toe. Geef ze eens ongelijk, het geluk straalt gewoon van me af. Deze keer gaat het lukken, ik voel het aan alles!
Nu ik dit zo teruglees, kan ik de rest ook wel toegeven: ik kan hier gewoon niet buiten, ik kan dat gelukzalige gevoel gewoon niet missen. Het is een vast onderdeel van mijn leven geworden. Is dat slecht? Kun je dat een verslaving noemen? Welnee, dat is het helemaal niet!
Ach, wat kan het mij ook schelen, ik wilde het gewoon nog een keertje proberen. Wat is daar zo erg aan? En het was toch niet voor niets? Kijk wat er gebeurde, wat mij is overkomen, het gelukkigste meisje ter wereld, ja, dat ben ik!
Uren lig ik weer op bed, te dagdromen, over mijn wildste fantasieën. Oh, kwamen die allemaal eindelijk eens uit, kon ik ze maar waarmaken, al mijn dromen, nu, meteen.
Ik zou eigenlijk niet weten waarmee ik moest beginnen. En hoe. Maar zo moeilijk kan het niet zijn, velen zijn mij immers voorgegaan. En wat maakt hen beter dan ik? Ik weet dat ik het kan, dat ik het waard ben en bovendien dat ik er net zo veel recht op heb, net als al die anderen.

14 september:

Alles is kut. Ik ben het niet waard, ik ben een niets, een niemendal, een mislukkeling, ik kan echt helemaal niets.
Geluk is voor mij gewoon niet weggelegd. Ik ben voor het ongeluk geboren, dat zal het wel zijn.
Mijn wereld ziet er weer zo donker uit. Ik voel mij er niet thuis. Ik haat alles. En ik haat al die anderen ook. Waarom zij wel en ik niet? Ik heb nooit eens geluk, altijd pech. Waarom toch?
Alles is weer eens voor niets geweest. Al die moeite, het is zó unfair. Ik voel me leeg, uitgezogen, wanhopig en moe. Ik ben er helemaal kapot van, alles is kapot, mijn leven, mijn toekomst, álles gewoon.
Waarom, waarvoor, wat heeft het eigenlijk allemaal nog voor zin? Waarom leef ik eigenlijk nog?
Op de keeper beschouwd, is er helemaal niets goed aan mij. De zon schijnt, maar niet voor mij, hoor. Nee, ik ben van mijn berg gedonderd, keihard naar beneden. Alles is weer donker om mij heen en het ergste? Het overkomt mij iedere keer opnieuw.

Ze zeggen dat ik niet met teleurstellingen kan omgaan, dat het niet normaal is zoals ik iedere keer reageer. Ik moet ermee stoppen, zeggen ze, dat is beter.
Ze zeggen ook dat het niet goed is, dat het mij veel te veel doet, dat het op die manier nooit goed kan zijn.
Daarom moet ik ermee stoppen, gewoon geen staatslot meer kopen, zeggen ze, dat is beter...