Dromen over buiten
Maar misschien is dat niet helemaal juist verwoord. Het grenst meer aan een soort 'zelfhaat'.
Haat ik mezelf? Nee, dat ook niet, maar wat ik op 'papier' zet is altijd hetzelfde, verhaalt over één onderwerp. En ik ben dat onderwerp zat.
De stapels onafgemaakte verhalen zouden allemaal hetzelfde kunnen eindigen; had ik maar de moed, de durf, het lef, neem die stap, dan komt alles goed. Waarom kan ik niet zeggen wat mijn hart schreeuwt en wat mijn ziel mist? De woorden zijn er wel, woorden die al honderden, duizenden jaren over de hele wereld worden gedroomd en gezegd. Universeel. Maar ik wil mijn woorden, een eigen inbreng en insteek in het geheel. Misschien, eens, voor één keer laten zien waar ik voor sta.
Het onderwerp zat zijn, dat kan eigenlijk helemaal niet. Dat zijn geen zaken die je zat wordt. Maar de confrontatie ermee komt telkens weer zo hard aan, dat ik er liever van wegloop. Dit lukt dan ook altijd. Ik ben een superster in het weglopen. Daar zou ik eens een prijs voor moeten krijgen, weglopen voor de niet te verwoorden zaken van je emoties. Zelfs tekstueel, op papier, op een pc, in mijn dromen ontken ik het, draai het de rug toe, haal diep adem en loop er vandaan. In mijn rug voel ik de ogen branden en het schreeuwen om aandacht. Een schreeuw die ik niet kan beantwoorden.
Mijn woorden laten uitspreken door anderen. Dat werkt wel. En is het verleden al vaker een zeer verdienstelijke uitkomst gebleken. Jullie zullen Anna en Leo nog wel ontmoeten, vandaag nog niet, want ik heb eerst mijn eigen verhaal te vertellen.
Acceptatie van mijn eigen verwoording is wel eens voorgekomen, maar dan, dan stel je jezelf wel zeer kwetsbaar op. Helemaal als jouw verwoording, zo zoet, zo poëtisch, zo kweeïg, zo uit het hart, voor de leeuwen op internet gegooid word. Drempelvrees is hier misschien het beste op zijn plaats. Of gewoon jezelf te durven accepteren. Perfect zal je toch nooit zijn als je je eigen tekortkomingen niet onder ogen wilt zien. En mijn tekortkoming op dit moment het is niet kunnen accepteren, uiten en loslaten van emoties die weergeven wat ik wil.
Het is niet eens zoveel wat ik wil. Allemaal vrij normaal, realistisch en haalbaar. Dan heb ik het alleen over de materiele zaken en het vinden van een passende baan. Emotionele zaken zijn te eng en daarmee zijn altijd andere mensen gemoeid. Want actie levert reactie, ook al is het voor mijn eigen bestwil, wat ik wil, anderen zullen er altijd in verwikkeld raken.
Wat maakt het uit wat anderen vinden? Het gaat toch om jezelf! Ja, helemaal gelijk. In de meeste gevallen leef ik daar ook naar, hier en daar met moeite en een vleug van schuldgevoel, maar ik doe het toch. Alleen de grote zaken, emoties, dat ligt anders. Ook daar kan ik de woorden niet in vinden, om de (in mijn ogen) verantwoording naar anderen over mijn keuze(s) te verwoorden. Als ik wacht tot jij iets zegt, dan blijft het stil, en komt er niets terecht van wat ik wil .... De 'jij' kan ik dit geval om mijzelf gaan (tegen mezelf praten, een geliefde bezigheid) of om anderen. Zaken waarvan ik vind dat ik duidelijk ben, maar blijkbaar nooit geregistreerd worden door derden.
Derden. De mensen in mijn leven. Er zijn altijd mensen in je leven, zeer ongewild en ongevraagd 98 procent van de tijd. Teveel mensen, altijd en overal. Zelfs, of juist helemaal, naar de mensen met wie ik niets heb, wil ik 'perfect' zijn. Maar naar die mensen hoef ik me niet te verantwoorden en uit te leggen en wordt perfect zijn wel erg simpel. De mensen om wie ik echt geef zijn schaars en moet ik me ook altijd bij verantwoorden. Niet van hen, maar wel van mezelf. Ik kan het mezelf niet vergeven als ik, richting iemand die me aan het hart gaat, niet alles, maar dan ook alles, heb gegeven.
En zo ren ik mezelf voorbij. Alles wat ik doe moet goed zijn, de mensen in mijn leven moet ik gelukkig maken en bij iedere poging die gedoemd is te falen, begin ik steeds meer aan mezelf te twijfelen. De twijfel aan wat ik doe, twijfel over wat ik wil, twijfel over wat ik kan. Door mijn eigen onmacht in mijn zelf verbeelde perfectionisme, komt het besluit dat ik mensen niet meer kan geven wat ik ze wil geven en neem afscheid. Mijn deuren blijven gesloten en ik zit zelf opgesloten, kijkend door een klein raampje naar buiten, dromend over hoe het daar buiten zou zijn.