Silent treatment
Als het jezelf overkomt, dringt de ernst ervan in eerste instantie niet tot je door. Je reageert boos en vervalt in koppig stilzwijgen.
En dan, zomaar opeens, merk je dat je er alleen voor staat, dat in jouw geval tijd niets verzacht noch uitwist, maar juist alles kapot maakt. Je weet niet precies wat daarvan de oorzaak is, maar je gokt op de laatste ruzie die je had. Het blijkt dat het geen enkele zin meer heeft om het uit te praten, want niemand wil nog naar je luisteren.
Je trots weerhoud je ervan om contact te blijven zoeken, in het begin althans. Als je weer tot jezelf bent gekomen, is het te laat. De ijzige stilte - het meest gemene onderdeel van de silent treatment - kan op geen enkele manier meer worden doorbroken. De anderen zwijgen, allemaal, niemand wil contact met je, niemand belt of stuurt je een mail, zelfs een verjaardagskaartje is nog te veel moeite. Eigenlijk besef je het dan pas ten volle: je hoort er niet meer bij, je ligt eruit, volledig en voorgoed.
Op den duur berust je erin, je moet wel, je wordt zo moe van je zoektocht naar het waarom. Je raakt er min of meer aan gewend, aan het afgesloten zijn, om op jezelf aangewezen te zijn. Je voelt je wel ontzettend rot, want als je op die manier wordt afgewezen, om welke reden dan ook, kan het je gevoel van eigenwaarde enorm beïnvloeden. Nog veel meer gevoelens overspoelen je, je geest en lichaam raken totaal uit balans. Onzekerheid, wantrouwen, achterdocht, buikpijn, hoofdpijn, het is allemaal normaal, je moet jezelf de tijd gunnen om alles te verwerken. Dat is een langdurig proces en extra moeilijk omdat je daarnaast ook nog je hoofd boven water moet zien te houden.
Als je langzaam weer omhoog krabbelt, ga je keihard je best doen. Je zoekt een nieuwe bestemming. Je hebt nog maar heel zelden last van zwakke momenten. Je legt je hand wel op de telefoon, maar je belt niet, je schrijft wel mailtjes en daarin vraag je wel honderd keer waarom, maar je verstuurt ze niet. Je weet maar al te goed dat jouw knieval niets zal veranderen en andersom verwacht je van de anderen ook niets meer.
Jou rest niets anders dan dat kleine sprankje hoop, maar ook dat dooft op den duur, niets blijft daarvan over, dat weet je en je bent erop voorbereid. Je went aan alles eigenlijk, aan je eenzaamheid en je ellende, aan je silent treatment.
Sommige silent treatments duren jaren, bij andere wordt de stilte zelfs nooit meer doorbroken. Als het heel lang duurt, ben je er niet altijd meer mee bezig, kun je het zelfs even vergeten. Je hebt inmiddels al je schepen achter je verbrand en een nieuw leven opgebouwd, ver weg van je familie en je oude woonplaats, soms in een vreemd land.
Je ontmoet andere mensen, maakt nieuwe vrienden, je lacht weer en als je nog meer geluk hebt, vind je de liefde van je leven. In dat geval breken goede tijden aan en worden die donkere wolken boven je hoofd eindelijk verdreven. De zon breekt door, het leven lacht je weer toe en je voelt je plotseling zo ontzettend sterk en gelukkig. Je hebt niemand meer nodig, denk je, je kunt eindelijk alles vergeten. Je wilt je leven alleen nog maar delen met die ene, die zo belangrijk voor je is geworden.
Helaas, ook dan blijkt weer hoe wreed een silent treatment kan zijn. Want ook al begin je aan een nieuwe fase van je leven, dit geluk wil je juist wél met iedereen delen, maar je weet dat dát niet meer kan, nooit meer...