Caffé Kenon
Langs de Domitiana - een heel drukke tweebaansweg - had ik echter een bloemenzaakje gesignaleerd. Daar waren volop planten en bloemen te koop waarmee ik ons terras zou kunnen opfleuren. Ik zag mezelf al zitten, gezellig samen met Mark op een terras vol bloemen, genietend van een mooie zonsondergang en een heerlijk wijntje.
Helaas, manlief had helemaal geen zin in plantjes kopen, hij wilde liever in huis aan de slag. Er moest nog zoveel worden gedaan; kastjes moesten in elkaar worden gezet, gaatjes geboord, schilderijtjes opgehangen. Die plantjes konden wel wachten, vond hij.
Mijn romantische stemming sloeg meteen om in een boze bui. Maar waarom eigenlijk zou ik niet alleen gaan? Mijn kennis van de Italiaanse taal bestond slechts uit enkele simpele woordjes, maar mocht ik er onverhoopt niet uitkomen, hoefde ik de planten maar aan te wijzen. Wat was er dus moeilijk aan het kopen van tuinplantjes?
In de kleine bloemenzaak sjokte de vriendelijke verkoper achter mij aan en wachtte geduldig tot ik een keuze had gemaakt. Toen ik klaar was, rangschikte hij de plantjes keurig in houten kistjes. Daarna sjouwde hij ze gedienstig naar mijn Suzuki Alto die ik aan de overkant van de straat had geparkeerd. Wat voelde ik mij schuldig: waarom niet voor zijn winkel? Op de Domitiana wordt vreselijk hard gereden. Maar nee, ik mocht niet helpen, dit was service van de zaak, begreep ik. Ik kon alleen maar werkeloos toekijken hoe de arme man met gevaar voor eigen leven vier keer overstak. Vele malen werd er luid getoeterd, het ging sommige chauffeurs niet snel genoeg. Ondertussen probeerde ik hem duidelijk te maken dat ik mijn auto wel even kon halen. Maar nee, ook dat hoefde niet, hij was het gewend, maakte hij duidelijk.
Het duurde een eeuwigheid voor hij klaar was. Toen hij zwaar hijgend voor mij stond, gaf ik hem een vette fooi, dat had hij in mijn ogen zeker verdiend.
Alsof ik onderdeel was van een bloemencorso, zo tufte ik even later met mijn volgeladen autootje over de Domitiana. Ik aarzelde en wierp een snelle blik op mijn horloge. Ik was nog geen uur weggeweest. Waarom nu al teruggaan naar huis? Mark zat toch niet op mij te wachten en hij mocht zich best een beetje ongerust maken, dat zou hem leren!
Terwijl ik vaart minderde, viel mijn oog op een klein cafeetje, Caffé Kenon genaamd. Op het terras stonden een paar tafels met stoelen. Het zag er best gezellig uit met die gele luifel, maar vreemd genoeg zat er helemaal niemand. Nou, des te beter, besloot ik, met mijn slechte humeur had ik geen behoefte aan mensen om me heen.
In het café zaten enkele mannen achter de gokmachine. Toen ik binnenkwam, keken zij heel even op, maar daarna richtten zij hun aandacht weer op het spel.
Aan de bar bestelde ik een glas witte wijn. De barman bekeek mij van top tot teen, schudde zijn hoofd en maakte tegelijkertijd met zijn wijsvinger dezelfde beweging.
Wat nu, ik was toch in een café? Mijn humeur zakte tot ver onder het nulpunt. Zou hij soms door zijn wijnvoorraad heen zijn? Of was de lokale bevolking niet gewoon om 's middags wijn te drinken? Zijn vreemde blik bracht mij verder in verwarring. Wat? Mochten vrouwen, alleen in een café, geen alcohol drinken? Ik begreep werkelijk niet wat de barman bedoelde, het maakte mij dan ook beslist niet vrolijker.
Oké, dan maar een espresso. Dat serveerde de barman meteen, overigens nog steeds zonder een woord te zeggen. Daarna schudde hij opnieuw met zijn wijsvinger: ik hoefde niet te betalen, begreep ik.
Niet of nog niet? Nu snapte ik er helemaal niets meer van, wat was het toch een raar volk.
Ik stond erop om de zeventig eurocent meteen te betalen, gewoon, voor de zekerheid. Stel je voor, dat ik het verkeerd begrepen had en in moeilijkheden kwam.
Mokkend zat ik even later met mijn espresso op het terrasje. Het was gelukt, dat wel, maar vraag niet hoe. Hoe ongemakkelijk voelde het eigenlijk om daar zo alleen te zitten, vooral langs die drukke Domitiana. Ik hoorde auto's toeteren, mannen schreeuwen, maar ook dat begreep ik niet. Wat deed ik nu verkeerd?
Het was echter nog niets vergeleken met wat daarna gebeurde. Binnen een mum van tijd stond de parkeerplaats voor het café vol met oude, gehavende auto's. Mijn eigen Suzuki was volledig uit het zicht geraakt. Dat was nog niet het ergste, maar de louche types die uitstapten. Alsof ze over de catwalk liepen, kwamen ze recht op mij af en hielden hun blik strak op mij gericht. Sommige van hen passeerden mij zelfs rakelings. Wat was dit nu weer?
Ik vond er niets meer aan om daar te zitten en stiekem ook wel een beetje eng. Die mannen, het waren stuk voor stuk ongure types, allemaal grofgebouwd met vettig lang haar en ogen die welhaast zwart leken.
In het café liepen zij tot aan de bar waar zij zich onmiddellijk weer omdraaiden. Met hun ellebogen op de bar geleund, bleven zij maar staren naar mij.
Ze deden het expres, besefte ik woedend, ze posteerden zich opzettelijk in mijn blikveld. Hadden ze hier dan zo'n hekel aan buitenlanders? Sommige mannen maakten zelfs aanstalten om weer terug te komen, maar aarzelden. Verbeeldde ik het me of zag ik heel even een onzekere blik in hun ogen? De anderen, meer type lefschopper, twijfelden helemaal niet en wierpen mij veelbetekenende, uitdagende blikken toe.
Dat was de druppel. Ik voelde me absoluut niet meer veilig en stond razendsnel op. Wat een geluk dat ik had afgerekend, voor geen goud had ik nog tussen die engerds willen staan!
Verdwenen was mijn boze bui, bij Mark wilde ik zijn en wel meteen!
Veel later kwam ik erachter wat precies zich dagelijks bij Caffè Kenon afspeelt. De Domitiana is niet alleen een racebaan, maar ook een weg waarlangs tientallen prostituees staan. In Nederland onderscheiden deze dames zich meestal door opvallende kleding en dito make-up. Zo niet in Napels, hier herkent men de prostituee aan het feit dat zij alleen langs de weg staat, vooral in de buurt van de Domitiana.
Deze prostituees bezorgen Caffé Kenon in ieder geval meer klandizie. Uiteraard wordt dit door de barman hogelijk gewaardeerd en daarom schenkt hij een gratis espresso...