Blote billen

Ik woon in Napels en heb Napolitaanse buren. Het zijn aardige mensen, allebei. Massimo werkt keihard, in een ristorante, ergens in de stad. Hij komt altijd heel laat thuis. Hij mag heel graag naar de vrouwtjes kijken, maar houdt zielsveel van zijn vrouw, Nuncia.
Ik vind het ook een lief mens, hoor, een gezellige dikkerd is zij bovendien, maar zoals de meeste Napolitaanse vrouwen, ook nieuwsgierig, hartstikke nieuwsgierig.
Wat ik toch de hele dag doe, ze ziet mij veel te weinig, klaagt zij. Ik zie háár vaak genoeg. Wanneer ik op mijn terras zit, tijdens een wandeling, in de supermercato, waar ik mijn dagelijkse boodschappen haal en een heel enkele keer in mijn huiskamer. Pas nadat zij op mijn voordeur heeft geklopt, hoor, zo erg is het nu ook weer niet.

Mijn computer staat vaak aan, soms wel de hele dag. Lekker handig, ik zie meteen of er mail is, van familie of vrienden, maar meestal verstuur ik ze zelf. Het scheelt ook tijd, ik hoef de computer niet eerst op te starten, kan meteen beginnen met schrijven en dan hup, weg ermee!
Het duurt lang voordat ik antwoord krijg, in Nederland heeft iedereen het altijd zo druk. Dat is één van de allergrootste verschillen met Napels, hier doet men altijd piano, piano, rustig aan.
Gisteren klopte de buurvrouw voor de verandering eens op mijn raam.
Posso venire? Mag ik komen?
Ik knik en zucht tegelijk, klik Word meteen terug in de werkbalk. Ik was juist zo lekker bezig met een nieuw verhaal voor de Nachtlichtwedstrijd.
Voor ik het goed en wel in de gaten heb, staat Nuncia al achter mij en slaakt een gilletje.
Hiiiii, tutto nudo!
Ze wijst half lachend, half beschaamd, naar de blote billen die voorbij dansen op mijn beeldscherm. Nou ja, niet helemaal bloot, maar mooie ronde damesbillen, gehuld in pikante strings, een zeer opvallende banner op Fok!.nl.
Nee, nee, echt niet, het is geen pornosite, verzeker ik haar, het is juist heel serieus, een site grande, un site Olandese.
Mamma mia, hoe moet ik dit uitleggen? Straks gaat het de hele buurt rond: quella donna Olandese, ze kijkt stiekem porno op haar computer, dat doet zij de hele dag, niks verhalen schrijven, geloof dat maar niet!
Bijna wanhopig klik ik het Nachtlichttopic aan. Kijk, daar staat mijn naam, bij dat plaatje, dat verhaal heb ik geschreven, heus! Haar ogen worden groot van schrik. Nu heb ik het helemaal verbruid!
Perché non sei un angela, ma una diavolessa? Waarom ben je geen engel, maar een duivelin?
Ach nee, dat is zomaar een icoontje, het is niet echt, ben je nu helemaal, het heeft niets te betekenen.
Ze schuifelt achteruit, haar gezicht staat niet meer zo vrolijk. Ze kan zich net beheersen, maar ik weet het zeker, zodra zij buiten staat, zal ze het kruisteken slaan en heel misschien hulpzoekend naar boven kijken, naar Hem.

Ik kan het niet laten. Zodra ik de voordeur hoor dichtslaan, sluip ik naar het raam, gluur vanachter de gordijnen naar het langzaam verdwijnende figuurtje. Nee, ze doet niets, kijkt niet omhoog, geen kruisteken, niets, niente.
Maar waarom loopt ze zo vreemd? Alsof ze geslagen is, met gebogen hoofd sjokt Nuncia terug, naar haar eigen casa, haar dikke billen schommelen daarbij flink op en neer. Ik moet er wel naar kijken, ik kan niet anders. Door de dunne stof van jurk heen, tekenen de contouren van haar slip zich duidelijk af.
Dan begint het me langzaam te dagen, begrijp ik wat er aan de hand is: voor haar geen sexy strings meer, maar degelijke onderbroeken, van katoen, met elastiek in de pijpjes.