Massahysterie
Ik beken. Ik ben een gelegenheidssupporter. Tot een paar jaar terug volgde ik de competitie ook en vrat alles wat met Nederlands voetbal te maken had. Toen Ajax won van Gremio stond ik te janken. De godenzonen wonnen sowieso alles wat er te winnen viel in die periode. Toen het plaatselijke sufferdje tegen Ajax mocht spelen, stond ik vooraan bij het veld te schelden. Te schelden op de scheids die de toen nog veelbelovende Martijn Reuser een gele kaart gaf. Ik heb die avond handtekeningen gehad van Marc Overmars, Jari Litmanen, Patrick Kluivert en eerder genoemde Martijn Reuser. Ik heb Frank de Boer aangeraakt en op de spelersbus geslagen. Toen ik die avond ging slapen, lag het schriftje met handtekeningen op mijn nachtkastje. Ik droomde en ademde voetbal.
Ergens tussen nu en toen is die passie verdwenen. Eens in de twee jaar laait die passie weer op. Zo ook dit jaar. Ik had weinig vertrouwen in onze mannen en hield rekening met een uitschakeling in de eerste ronde. Ik twijfelde of ik het EK sowieso zou volgen. Ik ergerde me aan alle "specialisten" op tv, in de krant, trein en metro. 16 miljoen bondscoaches weten je precies te vertellen hoe je de finale moet halen. Aan het begin van het EK was ik nog nuchter en moest lachen om de massahysterie. Afgelopen woensdag zat ik met samengeknepen billen op de bank naar de tv te krijsen. Toen het fluitsignaal klonk voelde ik mijn ogen prikken. Het was niet eerlijk! Frisk was een thuisfluiter! De Portugezen speelden vals! Pi-air had er eerder in gemoeten! Kwaad, teleurgesteld en verdrietig stampte ik door mijn woonkamer.
Opeens had ik door waar ik mee bezig was. Het was helemaal niet oneerlijk. "Wij" speelden ook een rukwedstrijd. Het lag niet aan Dick, niet aan Frisk, niet aan de Portugezen, maar aan die 11 mannen die op het veld stonden. En waarom, in godsnaam, wáárom had ik me wéér zo mee laten slepen? Het is maar een spelletje. Maar het hele land, mezelf incluis was in de rouw. Toen begon ik te relativeren. "Met één overwinning de halve finale halen is ook wel heel knap." "Twee jaar geleden waren we er niet eens bij!" . Dus waar was ik nou zo verdrietig om?
Sterker nog, waarom was ik überhaupt verdrietig? Ik ben immers geen voetbalfan meer. Dus waarom ging ik dood bij de strafschoppen? Waarom heb ik me zo mee laten slepen? Ben ik dan toch niet zo onafhankelijk als ik dacht en laat ik me gewoon meeslepen met de massa? Ik vraag me af waar het mis is gegaan. Bij de aftrap van de eerste wedstrijd van onze jongens ging het eigenlijk al mis. Vanaf dat moment was ik hooked. Elke avond keek ik voetbal. Voorbeschouwingen, nabeschouwingen, prognoses, statistieken, studio Sportzomer, villa BvD, SBS Oranje-journaal. Ik was een onvervalste voetbalslet. In de trein vocht ik om het oranjekatern van de Metro en ik gaf mensen ongevraagd mijn mening over de opstelling van onze jongens.
Ik was verworden wat ik verafschuwde. Een gelegenheidssupporter. Een parttime bondscoach. Zo'n vervelende betweter die eens in de twee jaar een wedstrijdje kijkt en zichzelf meteen een kenner noemt.
Maar dat is nu allemaal voorbij. Wij zijn er uit, de jongens zijn al terug in Nederland en over twee jaar proberen we het weer. Ik ben alweer helemaal de oude en alles is weer normaal. Na dit weekend is het hele EK-circus voorbij en hebben we het er twee jaar niet meer over. Rest mij nog een ding; mijn longen uit mijn lijf schreeuwen voor Griekenland, waar ik een korte periode heb gewoond.
ELLA ELLADARA!!!