Afgunst

Insomaniac
Vandaag was ik te vroeg op het station. Om de tijd te doden besloot ik de chaos in mijn tas te ordenen. Onderin mijn tas kwam ik een boekenbon tegen. Zo blij als een kind met nieuw speelgoed huppelde ik naar de AKO. Ik twijfelde tussen Verantwoorde Literatuur en chicklit. Voor de niet-kenners onder ons; chicklit is literatuur voor en door chicks. De hoofdpersoon is vaak een meisje wat zich in societykringen begeeft, tonnen met geld uitgeeft aan designer outfits en op zoek is naar een ideale man.

Ik liet me vermurwen. Vrolijk huppelde ik naar de kassa en liep blij naar buiten met het boek "Bergdorf Blondes" van Plum Sykes in mijn handen. Ik had me voorgenomen te wachten met lezen tot ik een vrije dag had, zodat ik lekker languit in mijn hangmat van het boek kon genieten. Echter moest ik nog een kwartier wachten op de trein, dus kon alleen het eerste hoofdstuk lezen geen kwaad, dacht ik. Inmiddels heb ik het boek uit.

Boeken zetten mij altijd aan het denken. Zo ook dit boek. Tijdens het lezen verbaasde ik me over de leegheid van het bestaan in de high-society kringen in New York, zoals beschreven in het boek. Meisjes laten elke twee weken hun haar doen, pedicure, manicure en intensieve peelings omdat een onzuivere huid een doodzonde is. Kleding dragen uit een oude collectie staat gelijk aan zelfmoord en je moet op de gastenlijst staan van elk belangrijk feest, anders tel je niet mee. De dames uit dit boek dragen de mooiste kleding, gaan naar de hipste feestjes en kennen wereldberoemde sterren, maar zijn compleet wereldvreemd.

Tijdens het lezen realiseerde ik me dat ik blij was dat ik niet zo oppervlakkig was, maar toch bekroop me een naar gevoel. Namelijk afgunst. De meisjes waar ik over las, zijn fictief. Maar deze wezens bestaan ook echt. De Hilton-zusjes, de dochter van Tommy Hillfiger en al hun leeghoofdige vriendinnetjes. Als ik die meisjes op TV of in tijdschriften voorbij zie komen ben ik jaloers. Jaloers op het feit dat ze alle designeroutfits kunnen kopen waar ik alleen van droom. Jaloers dat ze de hele wereld rond kunnen vliegen en op de hipste feestjes komen. Daarnaast ben ik afgunstig. Die meisjes hebben namelijk helemaal niks gepresteerd en toch kunnen ze mijn droomauto kopen, zonder het te voelen in hun portemonnee. Het enige wat ze hebben gedaan is geboren worden en dochters zijn van schofterig rijke ouders.

Volgens mij zou ik heel goed in staat zijn zo'n leven te leiden. Alle belangrijke modeshows afgaan, op designerschoenen lopen, tot diep in de nacht feesten in wereldsteden, een chauffeur hebben, altijd de nieuwste designeroutfits dragen, flirten met beroemde en/of stinkend rijke mannen.. Maar nee, ik heb de verkeerde ouders.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op mijn ouders en zou ze nooit inruilen, maar mijn ouders zijn niet echt schofterig rijk. Sterker nog, ze zijn helemaal niet rijk. Terwijl ik me dit allemaal bedenk, besef ik me opeens hoe oppervlakkig ik bezig ben. Ik heb geweldige ouders, een fantastische relatie, fijne vrienden, een baan waar ik altijd met veel plezier naar toe ga, een geweldige hond en een leuk huisje. Daarnaast ben ik ook nog eens gezegend met gezond verstand, dus waarom doe ik zo verongelijkt? Zo afgunstig en jaloers?

Als mijn vriend en ik samen aan de keukentafel zitten te eten, besef ik me pas echt hoe goed ik het heb getroffen en ik schaam me voor mijn afgunstige en jaloerse gedachtes van eerder op de dag. De zon schijnt in mijn gezicht, mijn hond ligt overheerlijk te slapen en ik ben gelukkig. Ik neem een hap van mijn eenvoudige maaltijd en geniet. Ik heb alles wat mijn hartje begeert.

Al zou je mij niet horen klagen als ik volgende maand een paar miljoen in de staatsloterij win.