Keroppi trapt een balletje

Aangezien ik het "regel-miepen" van mijn moeder geerfd heb, was ik er als de kippen bij toen we ons konden inschrijven voor commissies van de studievereniging. De keuze viel op de sportcommissie, leuke evenementen organiseren en tegelijk ook nog eens sportief bezig zijn.

Na een wintersport en een pooltournooi was het nu de Batavierenrace die op het programma stond. Een estafette van Nijmegen naar Eschede met een team van 25 lopers. Nadat we een heel team bij elkaar gescharreld hadden en het zelfs nog geschopt hebben tot het universiteitsteam van de UU, kon de rest van het organiseren beginnen.

Een van de dingen die we zouden organiseren waren de gemeenschappelijke trainingen, mailtjes werden verstuurd, voicemails ingesproken en vol goed moed vertrokken we naar het veldje in het park.
Als er iets is waar je NIET op hoopt in zo'n situatie dan is het dat blijkt dat niemand komt opdagen op jouw zorgvuldig uitgewerkte training. Maar toen mijn mede-commissie vriendinnetje en ik op het bewuste veldje aankwamen sloeg de schrik ons om het hart. Geen bekend gezicht in de wijde omgeving te bekennen! We checkten beide nog eens ons horloge, maar het was echt wel de juiste tijd en locatie.

Met de gedachte dat de meeste mensen toch altijd 5 minuten te laat komen probeerde we onszelf een beetje op te peppen. Maar helaas, toen het gestelde ultimatum van 15 minuten was verstreken stonden we er nog steeds een beetje verlaten bij.
En wat doe je dan? Verslagen huiswaarts keren om daar je verdriet te verdrinken? Maar het was net zo'n mooie lenteavond, en we hadden ons net ingesteld op wat lichamelijke inspanning. Een beetje beteuterd begonnen we maar wat over te trappen met de meegebrachte voetbal. Niet dat we daar goed in zijn, maar het is nog altijd actiever dan zappen op de bank.

Maar 2 jonge studentes, in een park, met een voetbal. Dat trekt de aandacht. En in dit geval trokken we de aandacht van 3 mannen van 'mediterane' afkomst (een vriend van mij zeggen: 'exotische mensen'). Uit een ooghoek zagen we ze al op ons af komen lopen. Zoals vrouwen dat zo goed kunnen, deden we net of we ze niet opmerkten. Totdat ze zo dichtbij (voor onze neus zeg maar) stonden, dat het juist opvallend zou zijn als we hen niet zagen. We werden gegroet en op beleefde toon (zoals je bejaarden in de trein groet, vriendelijk genoeg om geen preek over normen en waarden te krijgen, afstandelijk genoeg om geen gesprek toe hoeven beginnen) zeiden wij eveneens gedag. Of we misschien interesse hadden om met hun mee te voetballen. Vriendelijk, doch beslist sloegen we dit interessante aanbod af.
Maar zo snel waren we niet van deze volhoudende heren af! Ze waren vastbesloten om zich niet zomaar te laten afschepen. Dus besloten ze 'toevallig' om even te pauzeren op het bankje naast de plek waar wij onze kunsten aan het vertonen waren.
En wat doen mannen op de bank als ze sport kijken?(alhoewel het natuurlijk de vraag is of je ons gestuntel onder de noemer 'sport' kan scharen). Antwoord: commentaar geven.

Dus de heren nestelde zich nog eens comfortabel in het avondzonnetje en overspoelden ons met nuttig bedoelde tips en een hoop doorzichtige versierpogingen.
Of we hier wel eens vaker kwamen, of we studentes waren, wat we dan wel niet studeerde, er leek maar geen eind aan hun ondervraging te komen. We hadden natuurlijk wel onze mond kunnen houden om zo hun stelselmatig te negeren, maar ach, zoveel moeite was het nou ook weer niet om hun, niet bepaald diepgravende, vragen te beantwoorden.

Maar vragen stellen zijn nog tot daar aan toe, op het moment dat ze commentaar gingen geven (okee we waren gruwelijk slecht, maar laat ons!) vonden we ons gezelschap opeens niet meer zo amusant. De heren daarentegen vonden de situatie erg vermakelijk.
Op het moment dat ons humeur al tot PMS niveau was gezakt kwam daar dan toch plotsklaps de dooddoener. "Weet je wat het met jullie is", klonk er blatend van de zijlijn, "In jullie hoofd zijn jullie wel van Basten, het komt er alleen niet zo uit!"

An sich niet eens zo'n slechte opmerking, maar zelfs ik, met mijn gebrekkige voetbalkennis, kon me herinneren dat ik dit ooit eerder had gehoord. Vast een van die keren dat ik gedwongen op de bank naar Studio sport moest kijken. En dat je 2 onschuldige meisjes overlaad met commentaar, dat is een, maar dat je daarbij ook nog andermans grapjes jat...
Dus aangezien we het eigenlijk toch al een beetje zat waren vonden we dit een mooie aanleiding om eens richting huis te keren. De mannen beteuterd op het bankje achterlatend.

Op naar het Ben&Jerry’s ijs!