Keroppi op de boerderij

Hoewel niet iedereen een weekje helpen op een boerderij met schapen zal betitelen als zijnde "leuk", was ik toch wel enorm springerig en enthousiast toen we toch eindelijk vertrokken. Nu zal ik waarschijnlijk wel eerst moeten uitleggen hoe ik er in godsnaam bij kom om een weekje op de boerderij, in Engeland nog wel, te gaan helpen, dus hierbij. Net zoals bij de meeste studies hebben wij ook keuzevakken, die we naar eigen keus mogen invullen. Nouja, eigen keus... je krijgt een lijstje van zo'n 6 a 7 vakken en daar kies je de 2 interessantste uit. Een van die vakken is het zeer gewilde vak: "pre en postnatale verzorging van schaap en lam" ofwel: "schapenverlossen".
Na een stoomcursus van 2 avonden college en een practicum (waarbij we bij gebrek aan dode lammetjes op dode geitjes moesten oefenen) werden we geacht in staat te zijn om een schaap te helpen bij haar "bevalling".
Niet dat dat in de meeste gevallen nodig was, bleek later, maar als we dan toch eens een lam in een interessante ligging hadden dan zouden wij in staat moeten zijn om die levend ter wereld te brengen. Nobel is het nietwaar?

In Nederland waren stageplekken te over (allen in dorpjes waar je nog nooit van had gehoord) maar de gewilde stageplekken in Engeland waren beperkt. Maar het geluk was aan mijn zijde, en dus gebeurde het dat ik samen met mijn ouders de winderige haven in Europoort binnen reed. Waarom was ik op een plek (donker, guur) waar ze in films een lijk zouden dumpen, in plaats van tax-free shoppend door Schiphol te struinen?
Nou omdat mijn ouders hadden besloten dat mijn weekje stage in Engeland een perfect excuus was om er zelf even tussenuit te gaan. Ze zouden me afleveren bij het gezin waar ik een weekje zou helpen en dan zelf nog een weekendje de omgeving verkennen. Ik vond het allemaal wel best, gemak dient de mens!

Op de boot naar Hull aangekomen wist ik opeens weer waarom ik eigenlijk nooit meer met mijn ouders op vakantie ging. Omdat ik me altijd binnen afzienbare tijd begon te ergeren aan hun knulligheid. Mijn ouders zijn mijn helden, maar niet op vakantie! Terwijl ze sullig om zich heen stonden te kijken waar ze nou eigenlijk onze hut konden vinden, stond ik al zuchtend te roepen: "kom op hierheen".
In de hut binnengekomen moesten we de bedden zien te ontdekken. De eerste was makkelijk, een kwestie van uitklappen. De tweede zat vast en zeker verstopt in het bankje, maar waar waren nummer 3 en 4? We hadden toch een vier-persoonshut? Net op het moment dat ik mijn moeder naar de informatiedesk wilde sturen om te vragen of we wel de goede hut hadden gekregen, vroeg ik me hardop waarom er toch 2 laddertjes in de hoek stonden.
En toen ging het lichtje branden, ik keek naar het plafond, en inderdaad... daar zaten de laatste 2 bedden verstopt.

Na de volgende dag op de boot ontbeten te hebben, gingen we aan wal en zetten koers naar de boerderij waar ik een week lang zou verblijven. Terwijl mijn moeder heldhaftig alle kruisingen en rotondes in dit linksrijdende land trotseerde, nam ik nog maar eens even vluchtig mijn syllabi door, zou ik het straks allemaal wel voldoende beheersen?
Uiteindelijk hadden we onze weg gevonden naar het kleine dorpje (type: 3 boerderijen en een kerk) waarin de boerderij lag. Terwijl we het terrein opdraaiden werden we verwelkomd door 4 honden en de medestudente die de voorgaande week hier haar handen uit de mouwen had gestoken. Na een kop thee ("geen melk in de thee... waar gebruiken jullie die koeien in Nederland voor" verzuchtte de veehoudster) werd ik door mijn medestudente rondgeleid. Lekker nog in het Nederlands, gaat toch wel zo makkelijk. Ik zwaaide mijn ouders uit en trok mijn oude kleding aan.

Een week lang heb ik in mijn oudste kleding op rubberen laarzen rondgehobbeld. Op en top boerin. Maar dat was ook wel nodig, want binnen een halve dag, wat zeg ik, binnen 10 minuten heb je de eerste modderveeg al opgelopen. En die heupbroeken zitten prachtig, maar zijn uitermate onpraktisch bij het knielen en over hekjes springen. Het beetje make-up wat ik had meegenomen (zat standaard in mijn toillettas) heeft het daglicht niet gezien. Maar wat wil je, om half 7 word je gewekt en 5 minuten later word je aangekleed en al in de keukentafel verwacht.

Het deel van mijn tijd wat ik werkelijk besteedde aan het 'verlossen' van schapen was werkelijk minimaal. Ik heb wel wat lammetjes op de wereld gezet (onder andere een drieling) maar het meeste was je toch bezig met de verzorging.
Naast de leuke dingen zoals lammetjes met de fles voeren (cute!) moest toch ook een groot deel van de tijd besteed worden aan de minder leuke, maar zeer noodzakelijke dingen. Zoals twee keer per dag voeren, en dat klinkt een stuk eenvoudiger dan het is. Niet zozeer het sjouwen met enorme emmers met voer, maar vooral de gulzigheid van schapen maakte het tot een ware strijd. Als je de kans had dan deed je het met z'n tweeën, waarbij een persoon de schapen afleidde terwijl de andere zo snel mogelijk naar de voerbak rende, het voer erin deed en weer even hard moest terugrennen. Anders, en dat gebeurde toch wel regelmatig als je alleen was, werd je letterlijk onder de voet gelopen door de hongerige schapen. Iedereen die wel eens als kind met een snee brood een kinderboerderij is binnengekomen kent het fenomeen.
Gelukkig was er tussen het hokken uitmesten (ik werd met de dag beter) en het klauwbekappen (manicure voor schapen) toch wel genoeg tijd om even naar de dartelende lammetjes te kijken of een wandeling met de honden te gaan maken.

Ondanks dat ik het reuze naar mijn zin had en mijn gastgezin hartstikke vriendelijk was ging de vermoeidheid wel op spelen. Want elke dag om half 7 opstaan, veel lichamelijke arbeid verrichten (echt je bunkert opeens 2x zoveel voedsel naar binnen) en elke nacht om 3 uur op om te kijken of er geen lammeren zijn geboren, gaat toch wel aan je vreten. Niet alleen ging ik niet later dan half 10 richting bed, je merkt ook dat je wat minder stabiel bent.
Zo was ik steeds half in tranen bij het programma "Pride of Brittain" een awardshow voor mensen die iets bewonderenswaardigs hadden gedaan, maar de mate waarmee ik met kritiek kon omgaan (is al niet mijn sterkste punt) daalde ook.

En toen op vrijdag kwam toch het punt dat ik dacht: "En nu wil ik godverdomme naar huis!" Gelukkig, slechts 1 dag voor vertrek, dus dat was het probleem niet. Maar net toen ik voorover gebogen over een spartelend schaap hing om haar klauwen te bekappen, sniffend omdat het snot maar uit mijn neus bleef lopen (en dat terwijl ik normaliter vind dat ik een "licence to kill" zou moeten krijgen wat betreft mensen die dit doen) begon de veehoudster me ervan de beschuldigen dat ik een lam verkeerd had genummerd.

Alle lammeren krijgen namelijk hetzelfde nummer met spray opgespoten als hun moeder. Zo weet je niet alleen wie bij wie hoort, maar je kunt ze ook makkelijker uit elkaar houden ("Lam nr. 63" is duidelijker dan "Dat kleine lam met dat vlekje boven zijn oog"). En ik had net 2 lammeren en hun ooi (een vrouwelijk schaap) voorzien van een prachtige "81". Maar in mijn poging om het juist zo goed mogelijk te doen had ik een 1 gemaakt zoals die in de meeste lettertypes voorkomt. Een verticaal streepje met een schuin streepje aan de bovenkant en een horizontaal streepje aan de onderkant.
Maargoed, zo’n lam spartelt een beetje, en zo wollig vachtje zorgt dat je lijnen niet echt haarscherp zijn. Met als gevolg dat mijn 1 ook wel voor een 2 aangezien kon worden.
Toen de veehoudster me dus vertelde dat ik het lam verkeerd had genummerd, probeerde ik dus uit te leggen hoe dat kwam, maar in plaats van te luisteren besloot ze gewoon dat ik het verkeerd had genummerd. Punt uit, geen discussie mogenlijk.

Okee, een neus vol snot en een spartelend schaap zijn tot daar aan toe, maar ook nog eens onjuist beschuldigd worden, dat ging toch net over mijn grens. Ik verbeet me en ging stug door, maar die dag leek ik niks meer goed te kunnen doen...

De volgende dag vond ik dus het afscheid allesbehalve emotioneel, het was erg leuk geweest maar nu was het tijd om te gaan.

En helaas liep de terugreis ook nog eens bijna dramatisch af... dus "to be continued".