Keroppi en de PonnyMiepen

Bijna elk meisje heeft rond de leeftijd van zo’n 7 a 8 jaar opeens haar “paarden periode”. Of het gewoon in de vrouwenhersenen ingeprogrammeerd zit, of dat het door de omgeving komt, ik zou het niet weten. Maar feit is dat bijna ieder meisje door deze “paardenkoorts’ wordt bevangen. In die periode willen opeens alle meisjes massaal op paardrij-les, nemen en masse een verzorgpony en zeuren bij hun ouders om een abonnement op de Penny. (Met gave stikkers en posters!)

Afgezien van een Penny-agenda in groep 6 en een keer paardrijden op vakantie, schijnt deze periode echt straal langs mij gegaan te zijn. Nooit stond een paard c.q. ponny op mijn verlanglijstje, de Penny heb ik maar 1x doorgebladerd en paardrijles hoefde van mij nou ook al weer niet.
Tuurlijk heb ik in mijn jeugd wel eens zo’n Bianca boekje gelezen. (Voor de onwetende: dat zijn boekjes waarin een meisje in de leeftijd van de doelgroep allerlei spannende avonturen beleefd met haar paard. Met happy end natuurlijk.) Maar ondanks dat die boekjes het hebben van een paard onwijs verheerlijken hoefde het van mij nog steeds niet.

Grappig is dan te zien dat het dochtertje van een kennis daarin mijn absolute tegenpool is. Die laat bijna in elke zin wel vallen dat haar ouders haar niet gelukkiger zouden kunnen maken, dan met het geven van een paard. Ook vernam ik dat punt 1 tot en met 10 op haar lijstje “een paard” was. En als kleine meisjes iets heel graag willen kunnen ze nog bijster gewiekst zijn. Zo probeerde ze via mijn ouders te lobbyen om zo toch stiekem haar zin door te drijven. Erg vermoeiend.

Afgezien van een paardrij-tocht op vakantie met vriendinnen (“Whaha je bent net een echt Penny Paardemeisje met zo’n cap op” werd ik uitgehoond) heb ik ook mijn verdere leven redelijk paard-vrij kunnen houden.

Tot ik aan diergeneeskunde begon…

Want dacht je misschien (net als ik) dat er maar een paar dames in Nederland zijn die de luxe van een eigen paard hebben, dan heb je het goed mis. Vooral in het begin leek het wel of iedereen in mijn omgeving zijn/haar (vooral ‘haar’) eigen paard had.
Uiteindelijk viel het toch wel mee, maar zaak blijft dat echt bijna elk meisje op mijn opleiding toch wel paardrijdt.

Opzich geen probleem hoor, ponnymiepen zijn ook maar mensen, en over het algemeen ook best wel aardig. Maar soms… dan hangt het gekwebbel over dressuur, balkjes draven en concours je toch wel een beetje de keel uit. Waarschijnlijk omdat ik er gewoon echt niet over mee kan praten.

Misschien toch een gemis uit mijn jeugd?