Ik zie... vrijheid

Benjamin (Dagobert)
Eindelijk was het dan zover. Tijdens de introductieweek mocht ik op zoek naar een mooi betonnen hok op de campus van de UT. De week ervoor had ik nog op het punt gestaan een contract te tekenen totdat mijn vader door enig kwaliteits speurwerk mij ervan op de hoogte kon brengen dat er thuis net een brief op de mat was gevallen van Acasa. Na een bijna een jaar ingeschreven te hebben gestaan was ik gelukkig voor het jaar begon aan de beurt om te zoeken. Na in een aantal smerige hokken geweest en ook een aantal minder vieze plekken en zelfs een huis dat je 'Schoon' zou kunnen noemen ben ik hier neergestreken. Hier in de zin van waar ik dit stukje schrijf.

Een royale 12mē grootte kamer met uitzicht op het oosten. En wat zie ik dan? Meer studentenhuizen en de toppen van wat bomen. De kamer bestaat uit een viertal witgrijze muren die opgebouwd zijn uit kwaliteitsbeton blokken en ik heb zelfs de beschikking over een openslaand raam, een vast raam en een deur! Helemaal geweldig dus. Verder is er beneden een keuken, een woonkamer, een telefoon, een vrieskist, een wasmachine en niet te vergeten de kamers van mijn 19 huisgenoten. Ja, 19 jah, maar het is wel gezellig hoor.

Het heeft wel wat hier. Mijn luxe betonsuite is na de verhuizing en knusse volle kamer geworden waar het gemiddelde schoonheidsniveau niet echt hoog ligt. Het voornemen is er wel op het op te ruimen, maar het staat nog vol met dozen en ik heb telkens weer wat anders te doen dus dat komt nog wel. Het is nu mijn terrein dus niemand die klaagt

Nu zit ik hier dus, alle tijd voor mezelf. Ik doe wat ik zelf wil, geen klusjes voor m'n ouders die moeten gebeuren. Allemaal positief, maar toch zijn er ontwenningsverschijnselen. Als ik lekker zit te gamen en er komt een huisgenoot de trap op lopen heb ik altijd het gevoel dat het m'n moeder zal zijn met de vraag of ik ergens iets van de bovenste plank kan pakken of even iets zwaar kan versjouwen of even de was op wil vouwen. Iets in je mist het blijkbaar toch. Misschien is het stiekem wel een verlang naar m'n ouders, dat ik ze onbewust toch mis.

Aaaaaaaaaah