Ik zie... vrijheid
Een royale 12mē grootte kamer met uitzicht op het oosten. En wat zie ik dan? Meer studentenhuizen en de toppen van wat bomen. De kamer bestaat uit een viertal witgrijze muren die opgebouwd zijn uit kwaliteitsbeton blokken en ik heb zelfs de beschikking over een openslaand raam, een vast raam en een deur! Helemaal geweldig dus. Verder is er beneden een keuken, een woonkamer, een telefoon, een vrieskist, een wasmachine en niet te vergeten de kamers van mijn 19 huisgenoten. Ja, 19 jah, maar het is wel gezellig hoor.
Het heeft wel wat hier. Mijn luxe betonsuite is na de verhuizing en knusse volle kamer geworden waar het gemiddelde schoonheidsniveau niet echt hoog ligt. Het voornemen is er wel op het op te ruimen, maar het staat nog vol met dozen en ik heb telkens weer wat anders te doen dus dat komt nog wel. Het is nu mijn terrein dus niemand die klaagt
Nu zit ik hier dus, alle tijd voor mezelf. Ik doe wat ik zelf wil, geen klusjes voor m'n ouders die moeten gebeuren. Allemaal positief, maar toch zijn er ontwenningsverschijnselen. Als ik lekker zit te gamen en er komt een huisgenoot de trap op lopen heb ik altijd het gevoel dat het m'n moeder zal zijn met de vraag of ik ergens iets van de bovenste plank kan pakken of even iets zwaar kan versjouwen of even de was op wil vouwen. Iets in je mist het blijkbaar toch. Misschien is het stiekem wel een verlang naar m'n ouders, dat ik ze onbewust toch mis.
Aaaaaaaaaah