Keroppi in een Hongaarse trein

Dit jaar ging ik voor de vierde keer op een rij met een select groepje vriendinnen op vakantie. Om eens de standaard vakantielanden te omzeilen kozen we voor Hongarije. Bijkomend voordeel zou ook wel eens kunnen zijn dat we niet, zoals in Frankrijk, 5,50 euro voor een zielig colaatje kwijt zouden zijn.
Aangezien we alle vier nog steeds geen rijbewijs hebben, waren we wederom op een busreis aangewezen. Okee, dat is even afzien op de heen- en terugreis, maar als je na 22 uur gebroken uit een touringcar kruipt, vrolijk je jezelf gewoon op met de gedachte dat zo'n busreis nou eenmaal reuzegoedkoop is.

Omdat 8 dagen aan het Balatonmeer hangen ook gaat vervelen, en omdat we van plan waren ook eens wat cultureels te ondernemen (19 jaar, en dan al vrijwillig besluiten om iets cultureels te gaan doen, waar gaat het heen!) besloten we dat we 2 dagen strand zouden opofferen om ons richting Budapest te begeven.

Op de dag van aankomst hadden we al het station opgespeurd en de volgende dag stonden we (voor een vakantie) vroeg op om naar Budapest te treinen. Aangekomen bij het loket kwamen we er tot onze grote opluchting dat de dame achter het loket ook in staat was om een mengelmoesje van Duits en Engels te spreken. Dus kostte het ons weinig moeite om voor (omgerekend) voor een bedrag van 4,50 een enkeltje Budapest aan te schaffen. Dit inclusief een intercity toeslag van maarliefst 25 eurocent.
Voor dit bedrag kom ik met de NS nog niet eens van Rotterdam tot Utrecht.

Omdat we nog een half uur mochten wachten op onze trein besloten we onze treinkaartjes eens nader te bestuderen. Deze hadden de vorm van een kassabon en stonden vol met onbegrijpbare Hongaarse teksten. We hadden tijd en een "Hongaars op reis" boekje dus in het half uur hadden we toch kunnen uitvogelen dat je een wagon en een stoelnummer krijgt toegewezen.
Jammer was alleen dat we met zijn vieren door de hele wagon verspreid zaten. Toen de trein aankwam stapten we naar binnen met een "wij zijn domme toeristen die niks begrijpen" attitude en gingen vol onschuld gezellig bij elkaar zitten.
Toch keken we een beetje benauwd om ons heen, zou er geen reiziger komen om zijn plaats op te eisen en ons daarmee weg te jagen? Maar niemand leek het op onze zitplaatsen voorzien te hebben.

Tien minuten na vertrek waren we al een stuk minder benauwd en begonnen druk te praten over onze plannen in Budapest. Stap 1 zou toch wel het vinden van een jeugdherberg zijn omdat het delen van een bankje op het station met een Hongaarse zwerver ons toch een mindere invulling van onze vakantie leek.

Toen, nog niet eens halverwege, doemde er een Hongaarse conducteur in de treinwagon op. En die zijn niet zoals de Nederlandse versies in kekke blauw/gele pakjes gestoken. Nee ze dragen een uniform waarmee ze nog meer autoriteit uitstralen dan de gemiddelde Nederlandse politieagent.
Langzaam aan begon hij onze kant op te komen en wij begonnen steeds wanhopiger te kijken. Hoe gingen we straks in ons beste Hongaars ("dankjewel") uitleggen dat we graag bij elkaar willen zitten en niet naast een of andere wildvreemde? Toen de conducteur naast ons stond gaven we dan ook met onze meest hoopvolle blik onze treinkaartjes ter controle af.
Maar nee, we werden niet daar een andere plek in de wagon gestuurd. Ook kregen we geen preek in een onverstaanbare taal. Nee, we kregen een krul op ons treinkaartje en hij trok rustig verder door de wagon.

Opgewekt en opgelucht begonnen we te kwebbelen. Zouden die nummers alleen voor de vorm zijn? Of had hij ons gewoon gematst omdat we zo charmant hadden geglimlacht? Ach, wat het ook geweest was, we zaten goed en zoefden naar Budapest.
Blijkt alleen dat Budapest meerdere stations heeft (okee dat heeft iedere stad tegenwoordig) en wij geen idee welke het meest centraal lag. En dan was mijn schuld aangezien ik mijn boekje over Budapest veilig op mijn bureau had laten liggen. Het in alle haast opgeduikelde boekje van 10 jaar terug (toen ik met mijn ouders naar Budapest was gegaan) bleek uitgebreid over de geschiedenis van de stad te verhalen, maar praktische informaties over stations... ho maar!

We besloten het eindstation te nemen. Daar aangekomen informeerde we bij een behulpzame dame naar de tijden waarom de terug-treinen morgen zouden vertrekken en doken toen de stad in.
Budapest verkennen!