Keroppi en het zomergevoel
Er zijn weinig dingen die mij zo blij maken als de eerste echte lentedag. Dat moment wanneer je voor het eerst voorzichtig in de tuin, op het balkon of op een terrasje kunt gaan zitten zonder door een stevige zuidwestenwind omver geblazen te worden. Dat je eindelijk die winterjas (die je toch altijd 2 maten dikker laat lijken) kan uitdoen. Voorzichtig de mouwen van je trui opstropen en ze wat UV gunnen.
Jammer dat je meestal na 2 van die lekkere dagen weer terug in de werkelijkheid wordt geslingerd doordat het weer omslaat. En terwijl de regen je spijkerbroek doorweekt, je sjaal je beschermt tegen de snijdende wind en je nog 10 cm dieper wegduikt in je kraag, kijk je naar die lege terrasjes en denk je vol ongeloof terug aan die paar zonnige dagen. Zou het dan toch een mooie droom zijn geweest?
Na zo'n wispelturige lente waar je als een schizofreen constant moet wisselen tussen je winterjas en een spijkerjasje, komt dan (als het goed is, want zeker weten doen we nooit in Nederland) de zomer.
Heerlijk seizoen hoor, met al die zon en warmte, maar ook zo zijn nadelen.
Zo heb je die eindeloze nachten waar je maar ligt te woelen onder je deken. Eigenlijk is het veel te benauwd om onder zo’n dekbed te slapen, maar je weet dat op het moment dat je het afschopt, er een leger killermuggen klaar staat om je van kruin tot kuit lek te steken.
Dus trek je die warme deken maar weer over je klamme lichaam.
Die muggen zijn niet alleen 's nachts maar ook vooral 's avonds ook de ultieme sfeer verpesters. Zit je net lekker buiten op het terras, nagenietend van lekker eten (buiten eten is toch wel 1 van mijn favoriete zomermomenten), voel je al wat kriebel op je benen. De volgende dag weet je zeker dat het geen verbeelding was. Want je hebt een been vol muggenbulten als bewijs.
En dan de zon, echt ik ben een doorsnee Nederlander want het is ook NOOIT goed. In de winter verlang ik naar de zomer. Zo erg dat, wanneer ik weer eens verzuchtte "oh was het maar weer zomer" mensen zich begonnen af te vragen hoe ze me ongemerkt zouden kunnen laten verdwijnen. Gelukkig heb ik tot nu toe elke winter weer overleefd maar ik kan me voorstellen dat ik menig persoon in mijn omgeving tot wanhoop het gedreven met mijn gezucht over zonnestraaltjes. Ik troost me maar met de gedachten dat zeuren over het weer de Nederlander eigen is.
Want ook zodra het kwik weer stijgt is er genoeg reden tot klagen. Het is benauwd, het stikt van de muggen en ik verbrand binnen no-time. Vooral dat laatste levert problemen op. Ik ben niet eens blond of roodharig van nature, maar ik wel een huid die bij een redelijk zonnetje toch al snel richting rood gaat.
Laatst was het echt bizar. In de pauze had ik een ruim half uur buiten in de zon vertoefd, en vlak daarna kwamen steeds mensen me vertellen dat ik toch wel rood was geworden. Joy!
Essentieel voor een dagje strand is voor mij ook de factor 15 (of 20), ligt eraan of ik verstandig ben of niet 
Ik kreeg de tip om voor te gaan bruinen op een zonnebank. Dat idee heb ik toch maar afgewimpeld. Ten eerste omdat ik 'voorbruinen' meer een term a la 'voorverwarmen' vindt (en dat is meer iets voor appeltaarten dan voor mensen), maar ook omdat ik 1x in mijn leven onder zo'n menselijk tosti-ijzer heb gelegen. En dat was een ervaring opzich, maar we houden het bij die ene keer.
Het is namelijk best bizar, als je daar ligt in een tunnel met dat blauwe licht (kijk naar een gemiddelde flat op een winteravond en je kunt aan het blauwe schijnsel zien wie er ligt bij te bakken). Het apparaat waar ik ooit in vertoefd heb was vast bijzonder prijzig gezien het aantal airco's wat ik kon bedienen. Toen, in de 8 minuten dat ik daar lag, heb ik wat met de knopjes liggen kloten en kwam tot de ontdekking dat je door alle airco's op vol vermogen te zetten, je een heuse windkracht 10 in je turbo-super-jumbo-bruiner kunt creëren.
Dus die dingen laat ik fijn ter beschikking van de hoogblonde dames, ik ga wel weer gewapend met factor 20 naar zee.