Geen zin, Nergens in!

Stefan (Skinkie)
...het moet, ik moet terug! Een aantal jaren geleden had mijn lichaam nog voldoende hormonen om volledig weg te zijn van iemand. De tijd van de Britney aan de muur, de tijd zonder internet, de tijd met Windows98, de tijd waar een brede scholing en schoolbanken standaard waren. De fase waar niets kon, en alles werd afgewezen.
Alles verandert, wanneer je opeens door krijgt dat de klassiekers en illusies van Het Goede Doel niet uit de lucht gegrepen zijn. Gek genoeg is de tijd voor deze periode die mij weer helemaal op kan laten bloeien. Vier bakken met MP3 cds uit de tijd dat Sex vies was en computers traag.
Helaas heeft dit teruggaan naar vroeger, als ontsnapping voor vandaag, een keerzijde gekregen. Ongeveer een maand geleden hoorde ik dat de mentor van de laatste twee jaar HAVO was overleden. Toen was al bekend dat hij (ernstig) ziek was, maar met de instelling die hij er op na hield heeft hij het langer volgehouden dan Silvia Millecam. Dit greep/grijpt mij toch enorm aan, hij was scheikunde docent en heeft mij echt een hele boel geleerd, maar op manier waarbij zelfverantwoording belangrijk was en een dagopening onmisbaar is. Het benaude is dat ik nog zoveel in detail herinner en ik blij ben dat ik nog zoveel van hem weet en dagelijks kan gebruiken.
Afgelopen week ben ik op een keerpunt in mijn leven gekomen dat zelfs de examinator van het CBR me in staat achtte om me alleen op de weg te begeven. Na een periode van een aantal maanden was dit weer iets wat ik afgesloten had. Normaal heb ik de neiging om dingen die ik leuk vind na een tijdje links te willen laten liggen, omdat ze op dat moment niet uitdagend genoeg zijn. Gelukkig hebben mijn docenten prestatie afspraken met me gemaakt, ze willen resultaat en dwingen me dingen af te maken. Dit lukt niet altijd en daarom doe ik iets langer mijn best om mijn stage goed af te ronden. Wat daarna moet gebeuren staat ook voor negentig procent vast.
De toekomst ontkennen heeft dan ook geen zin, op één of andere manier weet iemand je toch wel te vinden. De centrale orgaan donatie kwam ook bij mij langs en wat moet je dan? In eerste instantie vond ik het een prachtig idee om de keuze lekker door te schuiven, mijn moeder vertelde me dat mijn keuze een steuntje in de rug kan zijn van een nabestaande, toen ik daar over nadacht werd het vieze idee al een stukje mooier, ik zou in meerdere personen door kunnen leven en de hunne meerwaarde kunnen geven. Het ingevulde papiertje belandde in een kast en ik kon gisteren weer een brief verwachten of ze antwoord mochten hebben op hun vraag Jah, op zo'n moment heb ik toch liever een text boxje op internet <label for="donor">Ja/Nee/Nabestaanden/Persoon</label><input type="text" id="donor" /> en een verzenden knop <input type="submit" value="Verzenden" />. Hoe afstandelijker hoe beter.
Nee geef mij de tijd van Barbapapa en Alfred J. Kwak maar. Aangevuld met wat heden daagse meedeun deuntjes, die je als je goed naar hen luistert blij of verdrietig maken. Op een vreemde manier kan ik me hierbij overtuigen waar ik vervolgens meebezig moet zijn. De hele dag dwangmatig lopen Fokken, omdat je het niet kunt opbrengen wat nuttigs te doen moet dan ook maar eens afgelopen zijn.