Keroppi bekritiseert mensen

Iedere moraalridder weet het altijd weer te sprake te brengen: "het gaat om het innerlijk en niet om uiterlijk". En natuurlijk is dat waar, en natuurlijk mag je dus mensen niet op hun uiterlijk beoordelen, maar leg mij dan eens uit waarom het toch zo heerlijk is om te doen.

Ik geef ook altijd ronduit toe dat ik niets heerlijker vind dan op een terrasje te zitten en hardop (maar net buiten hun gehoorafstand) commentaar te geven op alles wat voorbij struint. Op hun beurt zullen die mensen toch immers hetzelfde doen wanneer ik diep weggedoken in mijn kraag, met mijn net uit bed hoofd, langs een terrasje probeer te sneaken.

Of wat dacht je van tv, een medium waarbij zich qua mensen van alles aan je voorbij trekt. En aangezien ze je niet kunnen horen kun je ongegeneerd vanaf de bank ze van alles toeroepen. Ik nestel me dus regelmatig met vriendinnen en chips op de bank voor een avondje luidkeels commentaar geven. "Hoelang zou haar kapster al dood zijn?" "Geen idee, maar dat figuur wat haar haar knipt leeft duidelijk in een andere eeuw! "Oooh muts, tuurlijk staat de Eifeltoren niet in Lourdes! Wie heeft jouw algemene ontwikkeling bijgebracht?" "Oooh god waar koop je nou nog zulke bloezen? Zelfs het Leger des Heils doet dat de daklozen niet aan!"

Oppervlakkig? Dat wel ja, maar des te leuker. Want immers, politiek correct kun je toch nog je hele leven zijn.

Maar het becommentariseren van mensen beperkt zich niet alleen tot tv en terras. Nee ongemerkt gaat het de hele dag door.

Zo ook de dag waarop ik mijn laatste tentamen van de week had. In een grote zaal c.q. fabriekshal zitten medeslachtoffertjes op afgepaste afstand van elkaar te zwoegen. Terwijl opperste concentratie toch wel vereist wordt, word ik afgeleid door de vrouwelijke surveillant die voor mijn neus heen en weer banjert. Nou ligt de leeftijd van de gemiddelde surveillant bijzonder dichtbij de pensioengerechtigde leeftijd, wat zo zijn uitwerking heeft op de kledingkeuze, maar deze vrouw sloeg echt alles.

Kijk, je gezicht, dat is erfelijk bepaald, dus dat je voortdurend als een zuurpruim kijkt, dat zien we maar door de vingers. Maar dat je een page-coupe hebt proberen te creëren, wat uiteindelijk toch is uitgevallen als een mislukt bloempotkapsel, overweeg dan toch maar om de tondeuse te hanteren. Less is in jouw geval toch echt wel more. En hoewel mannen beweren dat ze make-up loze vrouwen het mooist vinden, mevrouw, dat zeggen ze uit onwetendheid. Ze bedoelen dat ze vrouwen waarbij je de make-up niet ziet zitten het mooist vinden. Laat je eens adviseren door zo’n geduldige Douglas dame. Erger kan het immers niet worden (zolang je van de blauwe oogschaduw afblijft). En schaf gelijk een nieuwe garderobe aan, plooiroken zijn zoooooo jaren 50.

Liefst was ik nog 10 minuten doorgegaan met mijn inwendige monoloog tegen deze mevrouw, maar om mijn toekomst in de vorm van een belangrijk tentamen nou door haar te laten verpesten. Dat gunde ik haar toch ook niet.

Maar niet veel later op de dag diende zich een nieuw slachtoffer aan. In 1 van mijn treinen richting huis (het was immers vrijdag, en dan vertrek ik getooid met een weekendtas richting huis) kwam ik tegenover een bijzonder 'beroddelenswaardig' figuur te zitten.

Eigenlijk hadden we er beeld bij moeten hebben, maar ik zal mijn beschrijving zo accuraat mogelijk proberen te maken. Het betrof een redelijk slanke, nou om eerlijk te zijn bijzonde iele, jongen. Een gemiddelde lengte, maar door zijn omvang/lengte verhouding kwam hij over als een bonenstaak zonder ondersteunend paaltje.
Stiekem gluurde ik over de rand van mijn bubble-gum modeblad (na 2 weken van keihard droge wetenschappelijke feiten leren heb je toch enige behoefte aan luchtiger leesvoer) en probeerde een beter beeld van mijn mede-treingenoot te krijgen.

Het rode gezicht, versierd met acne, werd omlijst door lange haren. Nou had ik net in mijn bubble-gum blad gelezen dat je bij een smal gezicht niet zo je haar om je gezicht moet laten hangen, en dit levende voorbeeld illustreerde dat die bladen niet alleen maar gevuld met onzin staan. Wat betreft sommige dingen hebben ze dus akelig gelijk. Wat ook jammer was, was dat zijn lijkbleke/rode teint extra benadrukt werd door de artificiële kleur zwart in zijn haren.
En helaas kan ik uit ervaring zeggen dat zwartgeverfde haren maar mooi staat bij een beperkt deel van onze bevolking.
Mijn blik daalde verder af naar beneden, en na een blik geworpen op een bandshirt van een mij geheel onbekende band (hoewel ik aan de hand van de kleurstellingen wel kon raden dat het geen boyband was) viel mijn oog op een leren broek.

Na een geoefende blik stelde ik mijn observatie al weer bij, een nepleren broek.
Een beetje de kwaliteit van die 'leren' jassen die meisjes uit een bepaalde subjongerengroep, graag van de markt dienen te plukken.

Na even weer quasi geïnteresseerd in mijn modeblad gekeken te hebben, wierp ik nog een totaalblik op de jongen. Helaas helaas, ik wilde dat het anders was, maar ik kon deze jongen absoluut niet in de categorie "begerenswaardig bij de vrouwen" plaatsen.
Stiekem vroeg ik me af of deze jongen ooit wel enige aandacht van vrouwen kreeg. Ik vreesde het ergste.

Maar op hetzelfde moment bedacht ik me dat het 'bekritiseer' spelletje natuurlijk altijd 2 kanten op werkt. Wat zouden mevrouw-de-surveillant en meneer-bonenstaak-met-acne van mij hebben gedacht?

_{Dit stukje draag ik op aan mijn kleine broertje die trouw altijd mijn stukjes leest!}