Turquoise

Benjamin (Dagobert)
Sinds zo ongeveer een week hebben we hier in Kamloops van die 'mooie' nieuwe bussen. Elke dag ga ik er mee op en neer en dan begint er toch plots van alles op te vallen.

Elke dag hetzelfde. 7:38 AM, de bus stopt, ik stap in. 99% van de tijd ben in de eerste, alle keus om een mooi plekje te zoeken: bij de achterdeur aan de andere kant van het gangpand. Mijn plekje, lekker veel beenruimte, mooi uitzicht en toch een beetje beschut.

Bij de volgende halte stapt er zoals gebruikelijk een vrouw van een jaar of 38 in, waarschijnlijk een lerares. Ze gaat, zoals altijd, op het bankje voor me zitten. Niks bijzonders dus, haar plek.

Even later, een Indiaas meisje van ergens midden in de 20 stapt in. 'Goh, ze werkt weer dagdiensten' Bij de Aberdeen Inn stpat ze uit, as usual.

Een ander Indiaas meisje stapt in, ietsjes jonger. Ze gaat ook naar het College. Ze laat haar abonnement zien en gaat op het bankje voor me zitten, zoals altijd. Maar daar zat toch al iemand? Ja, inderdaad, daar zat al iemand. Maar dat maakt haar niet uit. Zij zit daar, wie of wat er ook naast haar zit. Vandaar dat ik dus het bankje erachter kies.

Elke dag het zelfde, elke dag gelijk. Maar iets zou geen regel zijn als er geen uitzonderingen zijn.Al bijna twee weken staat er turquoise in m'n aantekeningen boekje, zonder streep er door. Het viel me op, het staat genoteerd en nu komt het verhaaltje

Het begon allemaal met een jonge man, een jaartje of 22. Met een verdraait hoge stemkwam hij gebukt de bus in. Eenmaal binnen bleek dat hij zijn (neem ik aan)dochtertje bij zich had. Waarschijnlijk was het vrijdag, want er zat niemand voor me en dus gingen ze op het bankje voor me zitten. De ideale plek om dus mensjes te kijken.

Het dochtertje wilde dolgraag uit het raam kijken en met lichte tegenzin tilde pappa haar op het bankje. Ik schaat haar een jaartje of 4, misschien 5. In staat zelf te lopen, maar bij het instappen werd ze geholpen. Ze praat woordjes, geen zinnen. Vol spanning kijkt ze naar buiten. "McDonalds!" roept het kind plots vol vreugde. 'Dat is tegenwoordig het meest bezienswaardige voor kleine kinderen ', schiet er door mn hoofd. Als ze moe is van het staan gaat ze zitten, pappa leert haar woordjes; bus, stop....en ik zei al dat we van die 'mooie' nieuwe bussen hadden. Paarse steoltjes, zwarte vloer en blauwgroene stangen. Pappa was dus woordjes aan het aanleren en wilde vast dat zijn dochtertje alleen chique genioeg vocabulair gebruikt. Daar waar ik (met mn VWO) het over blauwgroen had, probeerde hij zijn dochtertje turquoise aan te leren. 'Tukkoois', dat was het beste dat ze er van kon maken. Hij gaf het op, ze moest weer naar buiten kijken, we kwamen weer langs een McDonalds.