Keroppi reist naar Lowlands

_{Eerst wil ik me nog even verontschuldigen voor het feit dat er wel erg veel tijd heeft gezeten tussen het vorige en dit stukje. Ik heb op het moment echt even een hectisch leven. Iik begin nu met mijn studie en hoop dat de structuur in m'n leven weer terug gaat komen}

Geamuseerd zag ik de overburen vanachter het keukenraam naar mij staren toen ik met een zwarte tas achter mij aan richting de bushalte zeulde. Een tas volgestopt met een tent, een slaapzak, een luchtbed en nog wat kleding. Ik zag ze denken: "Gaat ze nou alweer op vakantie?".
Nee ik ga naar Lowlands! Mijn 2e jaar, en dit jaar gaan we alles goed doen wat we vorig jaar fout hebben gedaan.

En dat begint met tijdig vertrekken. Okee ik heb er de vorige keer eerlijk gezegd weinig last van gehad dat ze veel te laat op de donderdag waren vertrokken. Ik genoot de donderdagavond namelijk van een spetterend concert van de Red Hot Chili Peppers. Ik had mijn tent aan de groep meegegeven en zou ze de volgende dag samen met een vriendin die donderdags moest werken achterna reizen.

Toen we die vrijdag met z'n tweeën na veel mobiel leed (geen bereik, telefoons die uit stonden) ons eindelijk bij de rest voegden, werden we gelijk overladen met verhalen over hun donderdagnacht. Met veel gevoel voor drama vertelden ze over het vechten voor een plekje in de pendelbus, de enorme rijen voor de deur, het eindeloos zoeken naar een vrij plekje en tenslotte over het opzetten van tenten in het pikkedonker. Hierna eindigden ze met de conclusie: "Volgend jaar vertrekken we al op donderdagochtend!"

Ook de hoeveelheid kleding kon dit jaar door ervaring aangepast worden. Ik heb namelijk (zoals veel vrouwen met mij) de neiging om onder het motto "Hee dit shirtje/hempje/rokje is misschien ook reuze handig om mee te nemen" mijn halve garderobe mee te slepen. Om thuis tot de conclusie te komen dat ik nog niet eens de helft had gedragen. En een tas met wieltjes is bovendien ook een must, tenzij je de eerste dag al op de EHBO wilt eindigen met een ontwrichte schouder...

Toen we op het station de groep van 8 man (netjes 50/50 verdeeld qua geslacht) bij elkaar geharkt hadden, kon onze reis beginnen. In Rotterdam merkte we al dat er met ons nog veel meer mensen richting 't Harde wilde reizen. Over het algemeen te herkennen aan vrolijk gekleurd haar, aparte outfits en enorme hoeveelheden bagage. In Utrecht moesten we wederom overstappen, nu in een trein die voor 99% bevolkt werd door festivalgangers. Ik keek een beetje medelijdend naar het oude dametje wat zich een plaatsje probeerde te verschaffen tussen de enorme hoeveelheid jongeren die zich met hun bagage de trein in hadden geworsteld.

Omdat we alle 8 niet roken en het daarom best storend vinden om in andermans rook te zitten, kozen we voor een niet-roken coupe. We hadden het enorm naar ons zin maar merkte dat sommige mensen toch pictogram-blind zijn. Want niet alleen roken we dat iemand aan haar nicotine behoefte zat te voldoen, door een openstaande raam waaide de as ook nog eens in onze richting. Met een overduidelijke zucht veegde een vriend wederom de as van zijn tas en zei; ietsje harder dan nodig, "Wel irritant zeg, die mensen die te dom zijn om dat plaatje van die sigaret met een rode streep erdoor te begrijpen". En op dat moment waaide weer as in onze richting.
"Ai!" riep ik, want ik voelde opeens wat steken op mijn hoofd, "gadverdamme, nu heb ik as in mijn haar"[I]. Nog geen halve seconde erna (ik vervloekte binnensmond de uitvinder van sigaretten) riep een andere vriend opeens: [I]Buig naar voren! Nu!" om vervolgens met zijn hand op mijn hoofd te duwen. Toen ik hem ietwat verbaasd aankeek legde hij uit: "Ja een paar plukken van je haar stonden in de fik, het rookte helemaal". En inderdaad, nu rook ik ook de smerige geur van smeulend haar. Na overtuigd te zijn van het feit dat ik brandvrij was, was het tijd om me om te draaien en eens verontwaardigt gesprekje met de dader te houden.

Dat gaf ik al snel op, ze zei wel sorry, maar ging gewoon door met roken. Toen ze bij het uitstappen vroeg of ik nog boos was antwoordde ik niet, maar de valse blik in mijn ogen zal boekdelen hebben gesproken...

Toen het wachten op de pendelbussen. Les 1 bij Lowlands is: vertrouw de info op de site nooit. "De pendelbussen vertrekken beperkt vanaf 18.00" ja ja... om 14.00 kwam een colonne van 20 bussen aangereden. Vier uur eerder en alles behalve beperkt. Ondanks de enorme hoeveelheid bussen moesten we nog steeds lang wachten. Maar ja dat weet je als je naar Lowlands gaat. En zolang je met leuke mensen bent is wachten niet erg. Wel frustrerend is het trouwens als jij in de rij staat te wachten en je ziet dat een aantal wegrijdende bussen maar halfvol zijn. Net als de zwaaiende mensjes in de bus ("jaja ik weet dat JIJ in de bus zit en IK in de rij sta ).

Toen kwamen we op het terrein voor de toegangspoort terecht waar vele mensen zich al op het gras hadden neergevleid. We gooiden de tassen waar we de hele dag al mee rondsjouwden eindelijk op de grond en streken ook neer op het gras. "Zie je die paal daar? Nou daar stonden wij vorig jaar helemaal toen we aankwamen". "Vorig jaar hebben we echt 3x zolang moeten wachten op een pendelbus... was echt drama!" Mijn vrienden konden maar niet uit over de vele voordelen die vroeg vertrekken dit jaar hadden opgeleverd
Wederom bleek dat de informatie van de Lowlandssite niet te vertrouwen is. En dit keer helaas niet in ons voordeel. Want de deuren gingen 3 kwartier later dan beloofd open.

Door de security, het polsbandje ophalen, het polsbandje evalueren ("Wel roze hoor." "Gaaf!" "Beter dan vorig jaar" "Gelukkig niet zo'n ziekenhuisbandje als bij Pinkpop" "Ja maar wel weer dat plastic blok") en dan met stevige pas naar de camping.

Net als vorig jaar kozen we voor camping 2. Lekker dicht bij de 24-uurs tent (als je moe bent hoor je die echt niet meer en slaap je alsnog heerlijk) en bij het festival terrein (tenminste geen blaren voordat je nog maar de Alpha hebt gezien).

Bijgelicht door de zon in plaats van een zaklamp werden de tenten opgezet. En ik was bijzonder trots op het feit dat ik mijn tentje eigenhandig binnen een kwartiertje had staan. Langer was ik bezig met het oppompen van mijn luchtbed. Maar toen... rond een uur of 9 was iedereen en alles klaar, keken we elkaar aan en dachten: "ons feest kan beginnen!"