Keroppi en verhaaltjes uit de oude doos

Toen ik onder mijn bed kroop om de oude schriften, bezaaid met stofnesten, maar eens eindelijk op te gaan ruimen keek ik per toeval in een oud wiskunde schrift. Daar stonden niet alleen sommetjes waarvan ik nu dacht "hoe heb ik dat ooit moeilijk kunnen vinden?" maar ook een tweetal verhaaltjes.

Deze verhaaltjes had ik opgeschreven om ze ooit eens vergezeld van een sollicitatiebrief naar de crew van de frontpage te versturen. Columnist worden leek me wel wat. Maar toen ik 2 dagen erna ze weer terug las vond ik het niveau toch een beetje te laag. Wie zou dit nou toch leuk vinden? En het idee verdween met het schriftje in de krochten onder mijn bed.

Nu, zo'n 3 jaar verder, las ik met glimlach rond mijn lippen de twee korte stukjes. En eigenlijk wilde ik ze jullie niet onthouden. Dus hier, alsjeblieft, 2 verhaaltjes die ik ooit als 15-jarige heb geschreven

Keroppi en de schoenen

Hard moest ik er altijd om lachen, vrouwen die vertelden dat ze een 'schoenentic' hadden. Wanhopig beschreven dat iets in hen hun dwon om toch maar weer nieuwe schoenen te kopen, hoewel ze wisten dat er nog 50 paar in de kast stonden.

Tsss, dacht ik, wat is er zo leuk aan zoveel schoenen? En hoe kunnen schoenen je nou dwingen om ze te kopen?
Ikzelf kocht iedere winter en zomer ik paar schoenen, that’s it!
Tot ik laatst doormaakte wat als deze vrouwen meemaken wanneer ze een schoenenwinkel betreden.

Ik had een vrije dag (leve de themadagen voor leraren!) en besloot deze dag te besteden aan mijn passie: shoppen. Na al een tijdje doorgebracht te hebben in krappe pashokjes met spiegeld die je niet bepaald mooier maken, kwam ik lang Sasha Shoes. Eigenlijk uit gewoonte liep ik naar binnen om te kijken wat voor aparte schoenen ze nu weer in het assortiment hadden.

En toen zag ik ze… Vanaf het rek keken ze me aan… Doc. Martens, diep paars met glimmertjes erin. Ik had weg moeten lopen! De winkel uit!
Maar nee, wat deed ik, ik ging ze passen.
De schoenenverkoopster zag de ontoerekeningsvatbare blik in mijn ogen en snelde naar mij toe. Zoals ze vast heeft geleerd op een cursus, veranderde ze van een ongeinteresseerde trut in een begrijpende en slijmende 'vriendin'.

De rationele gedachten die door mijn hoofd vlogen (zoals: ze zijn duur, wie weet zie je verderop leukere schoenen, denk er eens rustig over na) neutraliseerde ik met onzinnige gedachten als: ze zijn mooi, ze zitten lekker, ze staan leuk bij mijn nieuwe truitje.

Voordat ik het wist haalde ik mijn pinpas door het apparaat en zag een groot deel van mijn kleedgeld in de kassa van Sasha Shoes verdwijnen.
Gelukkig kreeg ik geen spijt van mijn impulsieve aankoop. Zo trots als een pauw kwam ik op school. Toen geen enkele vriendin dan een uur mijn nieuwe schoenen had ontdekt besloot ik ze maar een hint te geven (nouja, hint?). Ik duwde mijn schoen onder hun neus en vroeg: "Nou! Wat vinden julllie ervan?"

En zoals het goede vriendinnen betaamt begonnen ze gelijk te roepen hoe mooi ze waren (gelukkig meenden ze het ook nog).
Ha! mijn dag kon niet meer stuk.

Keroppi en de THT-datum

Spinnen? Ik ben de eerste die dit vriendelijke insect aan zijn pootje optilt en ergens veilig ver weg van de gillende meute zet.
Grote honden? Toen ik nog in het asiel werkte stapte ik zonder vrees in de hokken van de ergste honden om ze aan te lijnen en ze naar de speelplaats te brengen.
Onweer? Als ik in mijn bed lig vind ik het alleen maar knusser als de regen tegen de ramen slaat en het dondert en bliksemt.

Nee, voor de bovenstaande dingen heb ik geen fobie. Waar je me wel de stuipen op het lijf mee kan jagen zijn producten die 'over de datum' zijn. Een rare gedachte kronkel in mijn hersenen doet mij denken dat om klokslag 12 uur 's nachts het heerlijk eetbare voedsel verandert in bedorven voedsel met de werking van sneldodend gif.

Waar het precies vandaan komt weet ik niet, maar ik vermoed dat het door mijn oma komt. Zij is namelijk overdreven zuinig en echt iemand die dingen invriest, weer ontdooid, wederom invriest enz. enz.
Omdat ik dus twijfel aan de kwaliteit van haar voedsel eet ik niet al te veel bij haar. Maar tijdens 1 van de bezoekjes heeft ze van mijn voorzichtigheid een fobie gemaakt.

Het was een verplicht nieuwjaarsbezoekje en we bleven eten. De friet kwam van de frituur, dus dat was het probleem niet. Tijdens het tafeldekken ontdekte ik dat de mayo al drie maanden over de datum was.

Ik rende naar mijn vader die op het punt stond om naar de snackbar te vertrekken en smeekte hem om mayo van de snackbar mee te nemen.
Mijn oma, die mijn wanhoopskreet hoorde, schudde haar hoofd en zei: "Tss, een halve pot mayo weggooien! In de oorlog…"

Na de hele maaltijd verorberd te hebben fluistert mijn moeder in mijn oor: "Je vader heeft je net gered hoor".
Wat bleek, mijn oma wilde ons ook vruchtjes uit blik serveren. Mijn vader vond ze er toch wel raar uitzien en controleerde de datum. Die was al 3 jaar (3 ja!) geleden verstreken.
Vastbesloten om nooit meer een hap bij mijn oma te eten stapte ik die avond de auto in.