Keroppi heeft een bedrijfsuitje
Toen ik nog geen 3 dagen de titel "Gamma medewerkster" mocht dragen kwam er iemand van de leiding naar me toe. Of ik zin had om mee te gaan met het bedrijfsuitje naar Six Flags. Natuurlijk had ik in de wandelgangen en winkelpaden al veel over dit uitstapje vernomen, maar dat ik, de net nieuw aangekomen uitzendkracht, ook mee zou mogen, nee daar had ik nog niet eens over nagedacht.
Even was er sprake van twijfel in mijn hoofd. Aan de ene kant dacht ik: Hoi, een dag naar een van de leukere pretparken van Nederland. Leer ik misschien eindelijk de namen van iedereen eens." Maar vertwijfeld dacht de andere kant van mij: "Maar wat nou als die mensen toch niet zo aardig zijn, en me compleet negeren... dan heb ik van 9.00 tot 24.00 de rottigste dag van mijn leven."
De eerste argumenten wogen zwaarder en met een besliste klank in mijn stem antwoordde ik: "Zet mij maar op de lijst hoor, ik ga mee".
Deze beslissing maakte het gelijk een stuk makkelijker om contact te krijgen met mijn kersverse collega's. Een praatje over de weersvoorspellingen voor die betreffende dag zijn (hoe Hollands) zo gemaakt. En de vraag: "Ga jij zondag ook mee". is de ideale 'openingszin' voor een gesprekje in de kantine.
Op de betreffende zondagochtend werd ik door mijn moeder op het parkeerterrein voor het filiaal gedropt. Daar zaten een aantal mensen al lekker te genieten van het zonnetje. De groep groeide gestaag en toen het wachten zich beperkte tot op de bus gebeurde wat ik al vermoedde dat zou gebeuren,
Zuipuh!
De eerste blikjes bier gingen open en spa flesjes met alles behalve mineraalwater sprongen uit tassen tevoorschijn. Men was van plan, zo leek het, om te gaan kotsen voor ze ook maar een achtbaan hadden gezien.
Toen de bus (as usual) veel te laat arriveerde begaf de groep zich naar binnen. Wederom bleek dat iemands geestelijke leeftijd niets te maken heeft met de leeftijd van het lichaam. Liedjes als de X-rated versie van het smurfenlied (waar komen jullie toch vandaan? Uit de kut van Tante Sjaan) die ik als laatste op 11-jarige leeftijd zong, werden hier door volwassenen (vaak in het bezit van kinderen) uit volle borst gezongen.
De jongere generatie bracht mij bovendien een aantal Feyenoordliedjes bij (en nee… niet "hand in hand").
Okee, het bovenstaande klinkt best dramatisch maar het was minder erg dan het klinkt. Eigenlijk bekeek ik het schouwspel zoals ik vroeger naar "Het is hier fantasties" keek. Geamuseerd, met een vleugje leedvermaak.
Maar aan alle pret komt ooit eens een einde, en zo ook hier. De bus reed de parkeerplek op, langs de nieuwe achtbaan; Goliath. Direct rezen er kreten van verrukking op: Jaaaaah, daar gaan we als eerste in." "Oooh die lijkt me cool."
Dat onze baas niet de gierigste is bleek uit het feit dat we naast het entreekaartje en een menubon ook nog eens voor 15 euro aan consumptiebonnen kregen.
Toen we die menubon halverwege de dag wilde inleveren tegen een (wat later bleek) bakje slappe patat en een groene hamburger, bleek dat we niet de enige waren die op dat moment hongerig waren. Toen we een half uur al stonden te wachten moesten ik en een collega kassamiep ons inhouden om niet kreten als "Kan er niet nog een kassa open?" "Schiet eens op, ik heb niet de hele dag de tijd" naar de slakken achter de kassa te slingeren. Van de ene kant wisten we dondersgoed hoe erg het is als mensen zich zo gedragen. Maar van de andere kant geeft het ergens toch een lekker baldadig gevoel van wraak.
Gelukkig overwon het verstand.
Het was overall gezien een erg geslaagde dag. Jammer was alleen dat een jongen verwoede pogingen deed mijn schaduw te imiteren. Ik zag 'm al helemaal niet als "boyfriend-to-be" en dat gevoel werd versterkt toen ik hoorde dat hij nog maar 16 lentes telde.
Toen werd het sluitingstijd en dinertime. Met een vette grijns dacht ik terug aan mijn moeder die smalend had opgemerkt dat "Jullie vast in een vreetschuur a la Van der Valk worden gedropt". Nee hoor, geen vreetschuur, de Gamma gaat op chique. In het Dolfinarium (waar we per bus heengingen) ligt namelijk een uit glazen wanden opgetrokken restaurant verzonken in de Lagune. Toen wij keken naar de dolfijnen die aan de andere kant van het glas voorbij zwommen werd het eten geserveerd. Erg lekker en van redelijk hoge kwaliteit, alleen niet aan ieders smaakpapillen besteed.
Er gonsde al een tijdje iets maar toen ik even naar de wc ging en een gesprek opving werden de gefluisterde dingen bevestigd. De bus was weg! De reden was en bleef vaag. In alle haast werd een nieuwe bus + bestuurder opgetrommeld. Die bracht ons richting huis.
En de busrit? De verliep net zo als de heenweg...